Έρχεται «χαράτσι» 3 λεπτά στις πλαστικές σακούλες

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ 2812 Β) η Κοινή Υπουργική Απόφαση (180036/952/2017) με την οποία καθορίζονται νέοι κανόνες σχετικά με την διάθεση πλαστικών σακούλων από τα καταστήματα λιανικής προς τον καταναλωτή, που θα τεθούν σε ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 2018.Οι συγκεκριμένες διατάξεις αποτελούν περιεχόμενο εναρμόνισης της ελληνικής νομοθεσίας με την Οδηγία 2015/720/ΕΕ και σκοπό έχουν την μείωση της ρύπανσης του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα των υδάτινων οικοσυστημάτων.Η ΕΣΕΕ επισημαίνει, με ενημερωτική εγκύκλιό προς τα μέλη της, ότι συμμετείχε στον σχετικό κοινωνικό διάλογο, όπου εξέφρασε την θέση ότι δεν πρέπει να συμπεριληφθούν στις υποχρεώσεις του νόμου οι μικρομεσαίες και μικρές επιχειρήσεις που διαθέτουν λιγότερες από δυο ταμειακές μηχανές, μία θέση η οποία δυστυχώς δεν έγινε τελικά δεκτή.Σημειώνεται ότι η απόφαση εφαρμόζεται στις πλαστικές σακούλες μεταφοράς με πάχος τοιχώματος μέχρι 70 μικρά (μm). Για τις πλαστικές σακούλες μεταφοράς με πάχος τοιχώματος μεγαλύτερο των 70 μικρών (μm), εφαρμόζονται μόνο οι διατάξεις του άρθρου 5 παρ. 1 (περ. α; γ’, δ και ε), 4, 6 και 10 της ως άνω KYA.Σε ότι αφορά τις διατάξεις της απόφασης, ισχύουν πλέον τα ακόλουθα:

Από την 1η Ιανουαρίου του 2018 δεν θα διατίθενται δωρεάν στους καταναλωτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς, αντιθέτως αυτές θα χρεώνονται στον καταναλωτή, ενώ μία ακόμη πινακίδα θα προστεθεί στο κατάστημα και σε εμφανές σημείο, όπου θα αναγράφεται το κείμενο: «Οι λεπτές σακούλες μεταφοράς υπόκεινται στο περιβαλλοντικό τέλος (με αναγραφή ουσιαστικά της τιμής της σακούλας) με σκοπό τη μείωση χρήση τους».Το ύψος του περιβαλλοντικού τέλους που υπόκεινται οι σακούλες καθορίζεται με κριτήριο τον ανταποδοτικό του χαρακτήρα ανάλογα με τον περιβαλλοντικό αντίκτυπο της ανάκτησης ή διάθεσης των λεπτών πλαστικών σακουλών μεταφοράς, τις δυνατότητες ανακύκλωσης και βιοδιάσπασής τους, την ανθεκτικότητα τους ή τη συγκεκριμένη χρήση για την οποία προορίζονται.

Συγκεκριμένα καθορίζεται ότι:

α) Από την 1η Ιανουαρίου 2018 το περιβαλλοντικό τέλος για τις λεπτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς προσδιορίζεται στην τιμή των 3 λεπτών.β) Από την 1η Ιανουαρίου 2019 το περιβαλλοντικό τέλος για τις λεπτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς προσδιορίζεται στην τιμή των 7 λεπτών.Επομένως σύμφωνα με την ανωτέρω απόφαση, κάθε έμπορος, ο οποίος διαθέτει στον καταναλωτή λεπτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς, υποχρεούται ανά τρίμηνο, την τελευταία ημέρα του επόμενου μήνα και για πρώτη φορά στις 30 Απριλίου 2018, να υποβάλλει στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) δήλωση απόδοσης του περιβαλλοντικού τέλους. Το τέλος αναγράφεται στα παραστατικά πώλησης εμπορευμάτων ή προϊόντων και αποτυπώνεται στα λογιστικά αρχεία που τηρεί η επιχείρηση. Να τονιστεί ότι τα ανωτέρω ποσά του τέλους πρέπει να αναγράφονται με τρόπο διακριτό στα παραστατικά πώλησης προ ΦΠΑ.Τα περιβαλλοντικά τέλη αποτελούν έσοδο του Δημοσίου, το οποίο εισπράττεται από την ΑΑΔΕ και στη συνέχεια αποδίδεται υπέρ του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ) για την χρηματοδότηση δράσεων προώθησης, δωρεάν διάθεσης στον καταναλωτή και εν γένει πριμοδότησης των φιλικών στο περιβάλλον σακουλών και των βιοδιασπόμενων πλαστικών σακουλών μεταφοράς.Περαιτέρω, στις υποχρεώσεις της επιχείρησης περιλαμβάνεται και η υποχρεωτική διάθεση λεπτών πλαστικών σακουλών με την προβλεπόμενη σήμανση, όπως ορίζει η παράγραφος 1β και 1γ του άρθρου 5 της ως άνω ΚΥΑ.Όπως σημειώνει η ΕΣΕΕ προς τα μέλη της: «Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην τήρηση του νέου πλαισίου από τους συναδέλφους, δεδομένου ότι οι κυρώσεις είναι σημαντικές και δεν επιτρέπεται -ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς- να επιβάλλονται λόγω λάθους. Συγκεκριμένα, για τον έμπορο που παραβαίνει τις υποχρεώσεις του, προβλέπεται διοικητικό πρόστιμο από 200 μέχρι 5.000 ευρώ, ανάλογα με την βαρύτητα της παράβασης.Η αρμόδια υπηρεσία Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης της ΑΑΔΕ σε συνεργασία με τον ΕΟΑΝ θα προχωρήσει στη δημιουργία ανάλογης ηλεκτρονικής εφαρμογής για την υποβολή της δήλωσης απόδοσης περιβαλλοντικού τέλους, στο περιβάλλον TAXISnet της ΑΑΔΕ και στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.aade.gr.

Σε περίπτωση μη καταβολής του περιβαλλοντικού τέλους, η παράβαση βεβαιώνεται στη Δ.Ο.Υ. φορολογίας του υπόχρεου από την αρμόδια υπηρεσία της Γενικής Διεύθυνσης Περιβάλλοντος του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας που εποπτεύει τον ΕΟΑΝ, μετά από εισήγηση του ΕΟΑΝ και εισπράττεται σύμφωνα με τις διατάξεις του ΚΕΔΕ.Τέλος, σημειώνεται ότι, η απαγόρευση προωθητικών ενεργειών που προβλέπεται στην υποπαράγραφο 1.1 του άρθρου 3, δεν αποκλείει τη δωρεάν διάθεση επαναχρησιμοποιήσιμων σακουλών μεταφοράς

ΠΗΓΗ

Τι είναι η Λύσσα. Τι πρέπει να κάνετε μετά από δάγκωμα ζώου; Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λύσσας

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακή βιολόγος, medlabnews.gr

Η 28η Σεπτεμβρίου είναι η επίσημη ημέρα παγκόσμιας πρωτοβουλίας για την αύξηση της ευαισθητοποίησης, την πρόληψη και τη μείωση της θνησιμότητας από τη θανατηφόρα ασθένεια της λύσσας.Η συγκεκριμένη ημέρα καθιερώθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου  2007 και οργανώθηκε από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ  (CDC) και τη Συμμαχία για την καταπολέμηση της λύσσας (ARC), με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο. Άλλοι οργανισμοί που υποστήριξαν αυτή την προσπάθεια είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), ο Παν- Αμερικανικός Οργανισμός Υγείας (PAHO), η Παγκόσμια Οργάνωση για την Υγεία των Ζώων [The World Οrganization for Animal Health (OIE)] και Κέντρα Δημόσιας Υγείας συνεργαζόμενα με τον Π.Ο.Υ. (WHO collaborating centers).
Η ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας αυτής είναι το www.worldrabiesday.org και rabiesalliance.org

Κατά την πρώτη Συνεδρίαση προσεγγίστηκαν 54.000.000 άνθρωποι, 400.000 άνθρωποι από 74 χώρες συμμετείχαν με διαφορές δραστηριότητες για την ευαισθητοποίηση και την αύξηση της οικονομικής στήριξης της προσπάθειας, ενώ  περίπου 600.000 ζώα εμβολιαστήκαν στην πρώτη προσπάθεια.

Στόχος της Παγκόσμιας Ημέρας είναι η συνεχής ενημέρωση και η αύξηση της επαγγελματικής συνείδησης απέναντι στη λύσσα και ο εμβολιασμός αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων, με απώτερο σκοπό την εξάλειψη της νόσου.

Η Λύσσα είναι λοιμώδης ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος, που μεταδίδεται στον άνθρωπο από το δάγκωμα και το σάλιο ζώων που είναι φορείς του ιού της λύσσας και υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποβεί θανατηφόρος.  

Η λύσσα είναι ζωονόσος που οφείλεται σε διάφορα στελέχη του ιού Lyssavirus (ραβδοϊός), οι οποίοι προσβάλλουν το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ). Το πρόβλημα της νόσου έγκειται στο γεγονός ότι προκαλεί 100% θνησιμότητα και αποτελεί σημαντικό οικονομικό βάρος για τις χώρες όπου ενδημεί, λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους για την προληπτική χορήγηση αντιλυσσικών ορών και εμβολίων, την υγειονομική περίθαλψη των ασθενών και τα λαμβανόμενα μέτρα ελέγχου για τη νόσο.

Η λύσσα προσβάλλει όλα τα είδη θηλαστικών-κυρίως τα σαρκοβόρα- και ανάλογα με το είδος του ξενιστή που προσβάλλει διακρίνεται σε λύσσα των σκύλων (λύσσα των δρόμων) και στη λύσσα των άγριων ζώων. 

Συμπτωματολογία της νόσου στα ζώα

Στους σκύλους και τις γάτες, η περίοδος επώασης κυμαίνεται από λίγες ημέρες έως 2 ή περισσότερους μήνες. Η λύσσα στους σκύλους μπορεί να εμφανιστεί με τη μανιακή και την καταθλιπτική μορφή. Οι σκύλοι με τη μανιακή μορφή της νόσου εμφανίζουν αυξημένη ανησυχία και νευρικότητα, κρύβονται σε σκιερά μέρη (φωτοφοβία) και περιφέρονται χωρίς σκοπό. Τις 3 ημέρες που ακολουθούν το ζώο μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς σε άλλα ζώα και ανθρώπους, καθώς και αυτοτραυματισμούς. Παρουσιάζει σιελόρροια και αλλαγές στο γαύγισμα -λόγω της παράλυσης των φωνητικών χορδών-. Κατόπιν εμφανίζεται μια φάση γενικευμένων σπασμών και παράλυσης του σώματος, που ακολουθείται από το θάνατο του ζώου.

Οι σκύλοι με την καταθλιπτική μορφή της λύσσας συνήθως δεν εμφανίζουν τη φάση υπερδιέγερσης, αλλά παράλυση του τραχήλου και άφθονη σιελόρροια. Ακολουθεί γενικευμένη παράλυση και τελικά ο θάνατος. Η νόσος διαρκεί 1 με 11 ημέρες. Ανάλογη είναι η συμπτωματολογία της νόσου στις γάτες.

Στα βοοειδή, η νόσος εμφανίζεται κυρίως με την παραλυτική μορφή. Τα νοσούντα ζώα παρουσιάζουν ασυντόνιστες κινήσεις των οπισθίων άκρων, δακρύρροια και καταρροή του ρινικού βλεννογόνου. Συνήθως, παρατηρούνται ανησυχία, πριαπισμός και κνησμός στο σημείο εισόδου του ιού. Τέλος, σταματά ο μηρυκασμός, το ζώο πέφτει στο έδαφος και πεθαίνει.

Στην αλεπού και σε άλλα ζώα της άγριας πανίδας παρατηρείται αλλαγή της συμπεριφοράς και των συνηθειών (π.χ. η αλεπού περιφέρεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και δείχνει να μη φοβάται την ανθρώπινη παρουσία), οι οποίες δεν είναι συχνά εύκολο να εκτιμηθούν.

Οι νυχτερίδες επίσης προσβάλλονται από λύσσα. Οι περιπτώσεις μετάδοσης λύσσας από νυχτερίδα σε άνθρωπο είναι ελάχιστες στην Ευρώπη ενώ δεν γνωστή τέτοια μετάδοση στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα όταν η νυχτερίδα εμφανίζει ανώμαλη συμπεριφορά, υπερβολικά επιθετική ή «άφοβη» ή εμφανίζεται σε μέρη που δεν βρίσκεται κανονικά ή δείχνει άρρωστη (π.χ. εμφανίζεται σε απροφύλαχτα μέρη, πρωινές ώρες ή κάθεται «μαζεμένη» ή έχει αστάθεια) θα πρέπει να μην την πλησιάζουμε και να καλούμε κτηνίατρο.

Πτηνά, αμφίβια, ερπετά και έντομα δεν θεωρούνται ότι μπορούν να αρρωστήσουν με λύσσα ή να μεταδώσουν τον ιό.

Πώς προλαμβάνεται η νόσος;

Η λύσσα στον άνθρωπο προλαμβάνεται σε ποσοστό 100% μέσω της έγκαιρης και κατάλληλης ιατρικής φροντίδας. Ωστόσο, περισσότεροι από 59.000 άνθρωποι, κυρίως σε Αφρική και Ασία, πεθαίνουν από λύσσα κάθε χρόνο. Το 2006, μια ομάδα ερευνητών και επαγγελματιών υγείας δημιούργησε μια διεθνή οργάνωση για τον έλεγχο της λύσσας (Global Alliance for Rabies Control). Έπειτα από τη δημιουργία της οργάνωσης συγκάλεσαν τους εταίρους να συμμετάσχουν στην πρωτοβουλία για την Παγκόσμια Ημέρα Λύσσας. Στόχος αυτής της προσέγγισης είναι να κινητοποιήσει και να ευαισθητοποιήσει όσους ενασχολούνται με τους μηχανισμούς πρόληψης και ελέγχου της λύσσας.

Μέτρα που πρέπει να ληφθούν έπειτα από δήγμα

Περιποίηση τραύματος

Ο καθαρισμός των τραυμάτων είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την πρόληψη της λύσσας, δεδομένου ότι, βάσει μελετών σε ζώα, ο διεξοδικός καθαρισμός του τραύματος από μόνος του χωρίς τη λήψη άλλων μετεκθεσιακών μέτρων έχει αποδειχθεί ότι μειώνει σημαντικά την πιθανότητα μόλυνσης από λύσσα. Σημειώνεται ότι πρέπει το γρηγορότερο να αναζητηθούν προσεκτικά όλες οι πληγές, να καθαριστούν σε βάθος με άφθονο νερό και σαπούνι (για 5’ τουλάχιστον). Αμέσως μετά, να εφαρμοσθεί τοπικά είτε κάποιο αλκοολούχο είτε κάποιο ιωδιούχο αντισηπτικό. Έπειτα από δήγμα, καλό είναι να χορηγείται αντιτετανικός ορός και να δίδεται αντιμικροβιακή προφύλαξη, εφόσον αυτό κρίνεται σκόπιμο από τους θεράποντες. 

Αντιλυσσικός εμβολιασμός

Το εμβόλιο, που διατίθεται στην Ελλάδα είναι κεκαθαρμένο- παρασκευασμένο σε κύτταρα Vero (PVRV), το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προφυλακτική ανοσοποίηση των ατόμων, καθώς και για την μετεκθεσιακή προφύλαξη.

Η λήψη μέτρων για τη λύσσα εξαρτάται από κάποιους παράγοντες όπως:

• Τις συνθήκες, υπό τις οποίες έλαβε χώρα το συμβάν (π.χ. εικόνα-συμπεριφορά ζώου, απρόκλητη ή μη επίθεση, π.χ. ζώο αδιακρίτως και υπερβολικά επιθετικό, άρρωστο με σιελόρροια, σε αντίθεση με ζώο που επιτίθεται στα πλαίσια της φυσιολογικής συμπεριφοράς, προκαλούμενο, βρισκόμενο σε άμυνα ή προστατεύοντας την περιοχή του)
• Το είδος του ζώου, που δάγκωσε τον άνθρωπο, τη γεωγραφική περιοχή και την ύπαρξη γνωστής λύσσας στην περιοχή που σημειώθηκε το συμβάν ή σε άλλη γειτονική περιοχή
• Το είδος της έκθεσης (π.χ. τρώση επιδερμίδας με εκροή αίματος, επαφή σάλιου με βλεννογόνους ή ανοιχτές πληγές, γρατζούνισμα, αμυχή, απλή επαφή),
• Δυνατότητα αποστολής δείγματος σε εργαστήριο και έγκαιρης λήψης αποτελέσματος
• Δυνατότητα παρακολούθησης του ζώου για μέχρι και 15 μέρες μετά την έκθεση για να διαπιστωθεί αν το ζώο θα παραμείνει υγιές ή αν θα εμφανίσει ύποπτα συμπτώματα. Αν παρατηρηθούν συμπτώματα λύσσας μετά από 15 ημέρες από τη στιγμή του συμβάντος, τότε δε συντρέχει λόγος θεραπείας για το θύμα γιατί τη στιγμή της επίθεσης δεν βρισκόταν ο ιός στο σάλιο του ζώου
• Το αν έγινε έγκαιρα καθαρισμός του τραύματος για να απομακρυνθεί-εξουδετερωθεί τυχόν ιός που εισχώρησε στους ιστούς μέσω του σάλιου.

Μην το κάνετε αυτό ποτέ πριν το σεξ… Μπορεί να απειλήσει ακόμη και την υγεία σας

5 months ago

Αυτή είναι μια συμβουλή που έχετε ακούσει πολλές φορές, είναι πιθανόν να μην είναι σωστή , και μπορεί να σας στοιχίσει.Οι περισσότερες γυναίκες έχουν ακούσει ότι θα πρέπει να αδειάζουν την κύστη πριν από τη σεξουαλική επαφή προκειμένου να μειωθεί ο κινδύνος ανάπτυξης λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος .Αλλά,  σύμφωνα με τους ουρολόγους, αυτό είναι το αντίθετο από αυτό που πρέπει να κάνουμε.Ένας ουρολόγος, δήλωσε ότι η ούρηση πριν από το σεξ είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γυναίκες και πρέπει να εξηγήσουμε στις γυναίκες το γιατί…Στο να πάτε στην τουαλέτα πριν το σεξ είναι ένα τεράστιο «ΟΧΙ», αλλά η ούρηση μετά το σεξ είναι πολύ σημαντική.Κατά τη διάρκεια του σεξ, τα βακτήρια από τον κόλπο μπορούν να μετακινηθούν στην ουρήθρα. Η ούρηση μπορεί να μετακινήσει τα βακτήρια, αλλά αν δεν θέλετε να πάτε στην τουαλέτα αμέσως μετά το σεξ, τα βακτήρια μπορεί να είναι ήδη στο δρόμο για την ουροδόχο κύστη και να αναπτύξουν έτσι μια μόλυνση.Ένας ουρολόγος, δήλωσε ότι η ούρηση πριν από το σεξ είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι γυναίκες και πρέπει να εξηγήσουμε στις γυναίκες γιατί…

Πώς να αποφύγετε τη μόλυνση;

Μερικά λιπαντικά που βρίσκονται στο προφυλακτικό, μπορεί να οδηγήσουν σε ερεθισμό , το οποίο  μπορεί να οδηγήσει σε λοιμώξεις. Αν νομίζετε ότι αυτό φταίει, προσπαθήστε να χρησιμοποιείτε  προφυλακτικά χωρίς λιπαντικά.

Συμβουλές:

1.) Πιείτε άφθονο νερό για να αποφύγετε την αφυδάτωση και να βοηθήσετε τα βακτήρια να εξαλειφθούν μέσω του ουροποιητικού συστήματος σας . Πηγαίνετε στην τουαλέτα, το συντομότερο αν αισθάνεστε ότι χρειάζεστε να ουρήστε, καθώς είναι καλύτερο από το να κρατάτε τα ούρα.

2.) Σκουπίστε την ευαίσθητη περιοχή σας, από μπροστά προς τα πίσω.

3.) Κρατήστε την σωστή  υγιεινή σας και πλύνετε τα γεννητικά όργανα σας καθημερινά, καθώς και πριν αλλά και μετά το σεξ.

4. ) Αδειάστε την ουροδόχο κύστη σας μετά το σεξ.

Πηγή

Τι κάνουμε σε περίπτωση που κάποιος μας απειλήσει για το αδέσποτο που φροντίζουμε;

Posted by ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2016

Είστε από αυτούς που έχουν τη ''κακή'' συνήθεια να φροντίζουν ένα ή περισσότερα αδέσποτα στη γειτονιά σας; ...Είστε από αυτούς που έχουν ταϊστρες και ποτίστρες έξω από το σπίτι τους; Ακόμη χειρότερα, μήπως στειρώνετε και περιθάλπτετε αδέσποτα; Τότε σίγουρα θα έχετε έρθει σε επαφή με το είδος που ευδοκιμεί στην Ελλάδα και αποκαλείται Hellinarus Misozoous (Λατ. προέρχεται από το αρχαίο ''Έλλην'' και τη σύνθετη λέξη μίσος+ζώο), ορισμός που στη Νέα Ελληνική αποδίδεται ως ''ελληναράς που μισεί τα ζώα''.  Τι κάνουμε λοιπόν αν κάποιος απειλήσει τα ζώα που φροντίζουμε; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή και μας τη δίνει η Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία: 

Φροντίζουμε το αδέσποτο της γειτονιάς μας και ο "γείτονας" ενοχλείται από την παρουσία του τόσο πολύ ώστε να φτάσει στο σημείο να απειλήσει ότι θα το σκοτώσει / εξαφανίσει / φολιάσει κλπ!

Την ίδια στιγμή και όχι όταν γίνει το κακό ( θα είναι αργά τότε ) επισκεπτόμαστε το Α.Τ της περιοχής μας στον Αξιωματικού υπηρεσίας, και του ζητούμε να καταγραφεί στο βιβλίο συμβάντων η απειλή κατά της ζωής του ζώου 0 τους υποδεικνύουμε τον Ν.4039/2012 επισημαίνοντας το άρθρο 16 διότι οι περισσότεροι ακόμα δεν το γνωρίζουν - και ζητούμε να ενημερωθεί ο γείτονας ότι από εκείνη την στιγμή και μετά καθίσταται υπεύθυνος για όποια κακομεταχείριση εις βάρος του ζώου ενώ θα φροντίσει η αστυνομία να τον ενημερώσει για τις νέες βαριές ποινές ( ένα έως πέντε! έτη στην φυλακή και 5.000.-15.000 € πρόστιμο ) 

Ζητάτε πάντα το αντίγραφο από την καταγραφή στο βιβλίο συμβάντων και ενημερώνεται άμεσα το φιλοζωικό σωματείο της περιοχής σας να συνδράμει στην προσπάθεια σας! 

Πλέον υπάρχει και η νομοθεσία και τα μέσα επιβολής της. Επ ουδενί λόγο λοιπόν, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας απειλήσει. Εξάλλου η φροντίδα αδέσποτων είναι και θεμιτή και επιτρέπεται από το νόμο. 

1η διευκρίνηση : Hellinarus Misozoous: Πρόκειται για καρικατούρα νεοέλληνα που συνήθως δηλώνει Χριστιανός (εκκλησιάζεται τακτικά) και σωστός οικογενειαρχης, Σε αρκετές περιπτώσεις, είναι και ρατσιστής. Τώρα το πως συνάδει το τρίπτυχο Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια με το μίσος προς τα ζώα, είναι κατι που η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμη να εξηγήσει. 

2η διευκρίνηση: Δεν είναι όλοι οι συμπολίτες μας ελληναραδες. Υπάρχει μια σεβαστή μερίδα του πληθυσμού που είναι ευαισθητοποιημένη και ασχολείται ενεργά με τη φιλοζωία.

terranovaincognita

ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΑΚΟΥΛΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ- ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ

Αγαπητοί φίλοι του Κορινθιακού 

Ο Σύνδεσμος Προστασίας και Ορθολογικής Ανάπτυξης του Κορινθιακού κόλπου «Ο ΑΡΙΩΝ» σε συνεργασία με την Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, όλους τους δήμους του Κορινθιακού και πολλούς τοπικούς φορείς πραγματοποιούμε εκστρατεία ενημέρωσης με κεντρικό σύνθημα: «Πλαστική Σακούλα στον Κορινθιακό; Όχι Ευχαριστώ», στοχεύοντας στην πρόληψη και μείωση της ρύπανσης που προκαλούν οι πλαστικές σακούλες στο παράκτιο, θαλάσσιο, και όχι μόνο, περιβάλλον του Κορινθιακού κόλπου.

Στο link Πείτε τη γνώμη σας για τη μείωση της πλαστικής σακούλας στον Κορινθιακό παρουσιάζονται τα μέτρα πολιτικής που μπορούν να εφαρμοσθούν και μπορεί ο ερωτώμενος να καταχωρεί την εκτίμησή του, για κάθε μέτρο πολιτικής, για το εάν συμφωνεί ότι μπορεί να εφαρμοσθεί στο δήμο του. Το ερωτηματολόγιο μπορούν να το απαντήσουν από τους δήμους του Κορινθιακού Κόλπου, αλλά και από όλους τους δήμους της Ελλάδας. Παρακαλείστε στο τέλος να δηλώσετε εάν κατοικείτε ή όχι σε δήμο του Κορινθιακού Κόλπου και ποιος είναι αυτός ο δήμος.θα ήταν πολύ χρήσιμο εάν μπορούσατε απαντήσετε και να προωθήσετε το παρόν e-mail σε όλες τις επαφές σας με την προτροπή να διαθέσουν 5 μόνο λεπτά για να απαντήσουν το ερωτηματολόγιο, ώστε να έχουμε μία πολύ καλή εικόνα από τις προθέσεις των πολιτών σε τοπικό επίπεδο σε ένα στατιστικά σημαντικό δείγμα απαντήσεων.Η συμμετοχή στην έρευνα είναι εθελοντική, τα δεδομένα που συλλέγονται ανώνυμα και οι απαντήσεις σας θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τους σκοπούς της έρευνας. Τα αποτελέσματα από την έρευνα θα δημοσιοποιούνται σταδιακά στην ιστοσελίδα της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης και στο τέλος των δράσεων θα δημοσιοποιηθούν συνολικά στα ΜΜΕ.

Νίκη Καρδακάρη

Εκ μέρους της Οικολογικής Εταιρείας Ανακύκλωσης (ΟΕΑ)​

 ​

Μαμάη 3
10440 Αθήνα
τηλ: 2108224481
http://www.ecorec.gr

Πόλεμος για το Νερό: Ο αποσιωποιημένος περιβαλλοντικός παράγοντας

του Κώστα Νικολάου

“Νερό! Δεν έχεις ούτε γεύση, ούτε χρώμα, ούτε άρωμα, δεν μπορεί κανείς να σε ορίσει, σε γεύεται χωρίς να σε γνωρίζει. Δεν είσαι απαραίτητο στη ζωή: είσαι η ζωή ….. Είσαι ο μεγαλύτερος πλούτος που υπάρχει στον κόσμο” [1].

Το νερό αποτελεί θεμελιώδες συστατικό της ζωής. Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή στον πλανήτη. Αυτή η κοινή διαπίστωση διατρέχει όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, από την αρχαιότητα (ύδωρ αρχή πάντων) μέχρι σήμερα. Αυτή η διαπίστωση οδηγεί αναπόφευκτα σε μια ακόμη: όποιος ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή, ελέγχει τα πάντα.

Το νερό αντιμετωπίζεται ως κοινό αγαθό ανά τους αιώνες, από τα αρχαία χρόνια σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου και μέχρι σήμερα σε αρκετά μέρη του πλανήτη. Κι αυτό συνέβαινε και συμβαίνει όταν η διαχείρισή του είναι κοινωνική και αποκεντρωμένη σε επίπεδο κοινότητας με άμεση συμμετοχή των πολιτών, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους και με σεβασμό στον κύκλο του νερού στη φύση[2].

Τι σχέση έχει το νερό με τον πόλεμο; Τραγικά μεγάλη.

Στο κείμενο αυτό εξετάζονται τρεις πλευρές του θέματος, που συνδέονται μεν μεταξύ τους, αλλά η ξεχωριστή παρουσίασή τους συμβάλλει σημαντικά στη συνολική προσέγγιση: α) πόλεμος για το νερό στο εσωτερικό των χωρών και σε παγκόσμια κλίμακα, που σχετίζεται με την ιδιωτικοποίηση του νερού, β) πόλεμος για το νερό μεταξύ κρατών και γ) το νερό ως πολεμικό όπλο.

Πόλεμος για το νερό στο εσωτερικό των χωρών και σε παγκόσμια κλίμακα: Η ιδιωτικοποίηση

Το πρώτο βήμα για την ιδιωτικοποίηση του νερού έγινε ιστορικά και σε όλο τον κόσμο, όταν η ιδιοκτησία και η διαχείρισή του πέρασε σε κάποια συγκεντρωτική δομή: είτε κεντρικό κράτος είτε τοπικές και περιφερειακές αρχές. Αυτό σηματοδότησε την χρησιμοποίησή του για άδικη έμμεση φορολόγηση από τις συγκεντρωτικές δομές ή το άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτικοποίησή του και την αποκόμιση κερδών από εταιρίες. Ταυτόχρονα, σηματοδότησε την κατάργηση της δημοκρατίας του νερού και τον συγκεντρωτικό και πέρα από τους πολίτες έλεγχό του, που τελικά σημαίνει έλεγχο της ζωής τους.Όποια κι αν είναι η ιδιοκτησία και διαχείριση, η ρύπανση του νερού με οποιαδήποτε μορφή (φαινόμενο θερμοκηπίου - κλιματική αλλαγή, όξινη βροχή, ρύπανση λιμνών – ποταμών – θαλασσών - υπόγειων νερών κλπ) είναι παραβίαση του φυσικού νόμου του κύκλου του νερού, οδηγεί στην αδυναμία αξιοποίησής του για την αναπαραγωγή της ζωής, στην ανάγκη απορρύπανσής του για να αξιοποιηθεί και αποτελεί σε τελευταία ανάλυση, ιδιοποίηση ενός κοινού αγαθού, δηλαδή, ιδιωτικοποίησή του[3].

Η κρατική διαχείριση, παρά τους όποιους νόμους, συντάγματα, θεσμούς, δικαιοσύνη κλπ, οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση, διότι “όλες οι ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών - αδιάφορο ποια τάξη έχει αυτήν τη στιγμή την εξουσία - πρέπει να περάσουν από την κρατική θέληση, για να αποκτήσουν γενική ισχύ με τη μορφή νόμων ...... η θέληση του κράτους στις γενικές της γραμμές καθορίζεται από τις μεταβαλλόμενες ανάγκες της κοινωνίας των πολιτών, από την υπεροχή της μιας ή της άλλης τάξης” [4] και όταν κυρίαρχη είναι η αστική τάξη, τότε το δίκαιό της είναι η θέληση της τάξης της που αναγορεύτηκε σε νόμο[5].

Τα κινήματα νερού (αλλά και των άλλων κοινών αγαθών) σε όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα), αυτό που βιώνουν στην «καλύτερη» περίπτωση είναι μια προσπάθεια των κυβερνήσεων να βρίσκεται ο έλεγχος του νερού στο κράτος. Έτσι ώστε, “όσοι αναζητούν πρόσβαση στο νερό υποχρεώνονται όλο και περισσότερο να προσφεύγουν στο κράτος, το νόμο και τα δικαστήρια ...... Αλλά, οι μακράς διάρκειας επιτυχίες τους, σηματοδοτημένες από τον “Πόλεμο του Νερού” (Cochabamba, Bolivia), έχουν αποδείξει ότι με οριζόντια οργάνωση μπορούν να ξανακερδίσουν την ικανότητά τους να διαχειρίζονται τους πόρους τους, χαράσσοντας την αυτονομία τους απέναντι στην κατεστημένη εξουσία και τις παραδοσιακές μορφές δημοκρατίας. Οι άνθρωποι σήμερα δεν οργανώνονται για να ζητούν από το κράτος, αλλά για να προσδιορίσουν και να διαμορφώσουν τους όρους της δικής τους ζωής” [6], ανατρέποντας τις πολιτικές, που δίνουν τελικά όλη την εξουσία στις εταιρίες[7].

Πόλεμος για το νερό μεταξύ κρατών

Το νερό αποτέλεσε αιτία πολέμου, δημιουργώντας και διαλύοντας αυτοκρατορίες και συμμαχίες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Γύρω στο 2600 π.Χ. στη Μεσοποταμία (στο σημερινό Ιράκ), έγινε ο πρώτος γνωστός πόλεμος για το νερό. Οι πόλεις-κράτη της Umma και του Lagash πολέμησαν επί αιώνες για την εκμετάλλευση αρδευτικών καναλιών που τροφοδοτούνται από τον ποταμό Τίγρη[8].

Σύγχρονο ενδεικτικό παράδειγμα πολέμου για το νερό μεταξύ κρατών είναι η διαρκής αντιπαλότητα για τα νερά των ποταμών Ιορδάνη, Litani, Orontes, Yarmuk κλπ της Μέσης Ανατολής (ελάχιστα γνωστών πέρα από την περιοχή αυτή). Αυτή ήταν η κύρια αιτία του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1967. Από τότε, όσες προσπάθειες έγιναν για κατάπαυση του πυρός και συμφωνίες ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και των γειτονικών του χωρών, μπλοκαρίσθηκαν από το ζήτημα του νερού. Οποιοδήποτε σχέδιο κατανομής του νερού αποτύγχανε διότι, ενώ κάθε φορά που αυξανόταν η κατανάλωση νερού των γειτόνων, το Ισραήλ εξακολουθούσε να καταναλώνει 5 φορές παραπάνω νερό κατά κεφαλήν σε σύγκριση με τις κατά πολύ λιγότερο βιομηχανοποιημένες και λιγότερο εντατικά καλλιεργήσιμες γειτονικές χώρες. Το 1967 το Ισραήλ πήγε σε πόλεμο με την Συρία και την Αίγυπτο, εν μέρει διότι οι άραβες προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εκτρέψουν προς αυτούς τα νερά από τις πηγές του Ιορδάνη ποταμού, που τροφοδοτεί το Ισραήλ. Σε αυτόν τον πόλεμο, το Ισραήλ κατέλαβε τον ποταμό Baniyas της Συρίας, τον τελευταίο από τις σημαντικές πηγές του Ιορδάνη, που δεν ήταν υπό τον έλεγχο του Ισραήλ[9].

Το νερό είναι επίσης, η μεγαλύτερη πλευρά του Παλαιστινιακού ζητήματος. Σήμερα, η διαχείριση της κατανομής των διασυνοριακών νερών αποτελεί την «κρυμμένη πολιτική» του ζητήματος Ισραήλ-Παλαιστίνης. Το κράτος του Ισραήλ ως περιφερειακή ηγεμονική δύναμη, έχοντας πάρει τη μερίδα του λέοντος των πηγών στα πρώτα 20 χρόνια της ύπαρξης του, συμπεριφέρεται τώρα ως συνεργάσιμο συγκριτικά με τις παλιές του δράσεις, μπαίνοντας σε διαπραγματεύσεις για να διατηρήσει τη θέση του, ενώ η Παλαιστίνη βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, εξαναγκασμένη να ζήσει σε μια πραγματικότητα που δημιούργησαν οι κυρίαρχοι[10].

Το νερό ως πολεμικό όπλο

Όταν η κυβέρνηση του Ισραήλ παρέχει νερό στους πολίτες της για να τους ωθήσει να ενταχθούν στους οικισμούς στους ξηρούς λόφους της Δυτικής Όχθης, αλλά το αρνείται στους παλαιστίνιους κατοίκους, τότε το νερό χρησιμοποιείται ως πολεμικό όπλο για να οδηγήσει σε αναγκαστική μετακίνηση παλαιστινιακού πληθυσμού σε άλλες περιοχές, δηλαδή, σε προσφυγιά. Όταν οι στρατοί και οι πολιτοφυλακές στη Μοσούλη (Ιράκ) ή στη Δαμασκό (Συρία) πολεμούν για να καταλάβουν και να ελέγχουν τα φράγματα ή τις πηγές πόσιμου νερού, από τις οποίες εξαρτάται ο εχθρός τους, τότε το νερό χρησιμοποιείται ως πολεμικό όπλο για να οδηγήσει στον έλεγχο των εδαφών και των ανθρώπων[11].

“Στα παλαιστινιακά εδάφη, ένας μεγάλος αριθμός στη Δυτική Όχθη δεν έχει πρόσβαση σε δίκτυο ύδρευσης, ενώ η λωρίδα της Γάζας πίνει στην καλύτερη περίπτωση αφαλατωμένο και στη χειρότερη μολυσμένο νερό, ενώ ακόμα και οι δεξαμενές του βρόχινου νερού κατεδαφίζονται λόγω «έλλειψης οικοδομικής άδειας». Αυτή την πολιτική αποκλεισμού, την υλοποιούν συστηματικά ο ισραηλινός στρατός, οι έποικοι και η κρατική εταιρεία ύδρευσης Mekorot (σ.σ. ενδιαφερόμενη και για την ΕΥΑΘ), στην οποία έχει παραχωρηθεί η διαχείριση των υπόγειων νερών της Δυτικής Όχθης ενώ σύμφωνα με τις συμφωνίες του Όσλο, οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν μόνο το 20 % του δικού τους νερού. Το Ισραήλ έχει επιβάλει στην Παλαιστινιακή Αρχή να αγοράζει άλλο ένα ποσοστό από την Mekorot”[12].

“Ο Τίγρης και ο Ευφράτης, αποτελούν ενιαίο σύστημα και ορίζουν την ενδιάμεση περιοχή της Μεσοποταμίας. Τρία κράτη μοιράζονται σήμερα τη Μεσοποταμία: η Τουρκία, από τα βουνά της οποίας πηγάζουν τα ποτάμια, η Συρία και το Ιράκ, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της έκτασής της. Η Τουρκία, αν και υπολείπεται σε έκταση, κατέχει τις πηγές και προσπαθεί να αντλήσει τα μέγιστα δυνατά πλεονεκτήματα αγνοώντας τις ανάγκες των γειτόνων της. Ως εκ τούτου υλοποιεί εδώ και δεκαετίες, ένα μεγάλο «αναπτυξιακό» πρόγραμμα, το περιβόητο GAP με 19 υδροηλεκτρικά εργοστάσια, 22 φράγματα, αγωγούς και κανάλια πολλών χιλιομέτρων κλπ. Το 1990 ολοκληρώθηκε το φράγμα Ατατούρκ, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Τη στιγμή αυτή η φραγματοποίηση προχωράει στους παραπόταμους του Ευφράτη αλλά και του Τίγρη, όπου οι μεγαλύτερες αντιδράσεις αφορούν το φράγμα Ιλισού. Η ποσότητα του διαθέσιμου νερού στη Συρία και στο Ιράκ έχει μειωθεί δραματικά, τα πλημμυρικά φαινόμενα έχουν εξαφανιστεί και η ποιότητα του νερού έχει πέσει, αφού έρχεται επιβαρυμένο με γεωργικά υπολείμματα. Η Τουρκία αρνείται σταθερά να υπογράψει τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ για τις χρήσεις των Διεθνών Υδατορευμάτων και απλώς έχει δηλώσει μονομερώς ότι θα παρέχει μια ελάχιστη ποσότητα, η οποία δεν ικανοποιεί τους γείτονες. Προστίθεται εδώ μια οικολογική ερμηνεία της συριακής κρίσης, που εντοπίζει το πρώτο αίτιο στην πενταετή ξηρασία, από το 2006 μέχρι το 2011, τη μεγαλύτερη και εντονότερη στην ιστορία της Συρίας. Πάνω από ένα εκατομμύριο αγρότες εγκατέλειψαν τη γη τους και άρχισαν να συρρέουν εξαθλιωμένοι στις πόλεις, δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικής αναταραχής. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η διάλυση του Ιράκ και της Συρίας έχει παραδώσει τις δύο χώρες στην τουρκική υδροηγεμονία”[13].

Ο πόλεμος μεταξύ του συριακού στρατού και των τζιχαντιστών ISIS έχει κατακλύσει την πιο πολύτιμη πηγή νερού του πληθυσμού: την πηγή στο Wadi Barada, βορειοδυτικά της Δαμασκού, που παρέχει σχεδόν τα δύο τρίτα του πόσιμου νερού της πόλης. Όποιος ελέγχει την περιοχή της πηγής ελέγχει έμμεσα τη ζωή των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν μέσα και γύρω από τη πρωτεύουσα της Συρίας. Οι αντάρτες είχαν καταλάβει την περιοχή για μήνες. Οι αντλίες στο εργοστάσιο νερού Wadi Barada υπέστησαν ζημιές και το νερό που εξακολουθεί να ρέει έχει ρυπανθεί με πετρέλαιο ντίζελ. Περισσότεροι από 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων 2 εκατ. παιδιών) στη μεγαλύτερη περιοχή της Δαμασκού έχουν αποκοπεί από την παροχή νερού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ[14]. Η καταστροφή των πηγών νερού δεν είναι νέα στη Συρία. Υπήρξαν 30 εσκεμμένες περικοπές νερού το 2016 στο Αλέππο, Δαμασκό, Χαμά, Ράκκα και Ντάρα. Οι αντλίες καταστράφηκαν και οι πηγές νερού μολύνθηκαν με σαφή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ιδιαίτερα για τα παιδιά που ζουν σε πολεμικές ζώνες, ο αγώνας για επιβίωση επιδεινώνεται καθημερινά. Εκτός από την αδυσώπητη βία σε χώρες όπως η Συρία, το πιο βασικό μέσο επιβίωσης - το νερό - έχει γίνει ένα όπλο πολέμου. Για πολλά παιδιά, η έλλειψη νερού σημαίνει ότι αναγκάζονται να περπατούν για ώρες προκειμένου να βρουν, γεγονός που τα θέτει σε πραγματικό κίνδυνο βίας και θανάτου. Το 2015, 11 παιδιά σκοτώθηκαν κατά τη συλλογή νερού για τις οικογένειές τους. Εκτός από τους κινδύνους στην πορεία, η συλλογή νερού από μη ρυθμιζόμενες πηγές γίνεται όλο και πιο τραγική για τα παιδιά, διότι, αν οι σφαίρες δεν τους σκοτώσουν, το νερό μπορεί να το κάνει. Το ανεπεξέργαστο ή μολυσμένο νερό εκθέτει τα παιδιά σε μεταδιδόμενες λοιμώξεις, που προκαλούν ασθένειες. Ταυτόχρονα, η πολεμική σύγκρουση καταστρέφει τις προμήθειες υγειονομικής περίθαλψης και τις εγκαταστάσεις που χρειάζονται τα παιδιά όταν τα μολυσμένα νερά τα κάνουν άρρωστα. Στη Συρία, υπάρχουν 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι που χρειάζονται ασφαλές νερό, από τα οποία περίπου 6 εκατομμύρια είναι παιδιά[15].

Στη Μοσούλη (Ιράκ), ο πόλεμος μεταξύ των συμμαχικών δυνάμεων και του ISIS σήμαινε ότι περισσότερο από 11 εκατομμύρια άνθρωποι (συμπεριλαμβανομένων 5,1 εκατομμυρίων παιδιών) χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια, όπου τα δύο τρίτα των παιδιών του Ιράκ είναι εκτός σχολείου και έχουν υποστεί αφυδάτωση και ασθένειες. Στην Υεμένη, σε δύο χρόνια εμφυλίου πολέμου, 15 εκατομμύρια άνθρωποι (σε σύνολο πληθυσμού περίπου 28 εκατομμυρίων) δεν μπορούν να έχουν ούτε ασφαλές νερό ούτε υπηρεσίες υγείας[16].

Ειρήνη, μόνο με το νερό στα χέρια των πολιτών

Όλες οι υπάρχουσες εμπειρίες από όλο τον κόσμο (και από την Ελλάδα), οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανάθεση της διαχείρισης του νερού σε λίγα χέρια ιδιωτικά ή κρατικά, καταλήγει τελικά σε ρύπανση, υποβάθμιση, στέρηση και αυξημένα τιμολόγια νερού. Κάθε είδους αυταπάτη ανάθεσης έχει πλέον τελειώσει[17].

“Περισσότερο από κάθε άλλο πόρο, το νερό πρέπει να παραμείνει κοινό αγαθό και απαιτεί κοινωνική διαχείριση ….. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή και στους πόρους που τη διατηρούν, όπως το νερό ….. ενώ η αειφορία του καθώς και η δίκαιη κατανομή του εξαρτώνται από τη συνεργασία ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας”[18]. “Ο υδρολογικός κύκλος του πλανήτη είναι μια δημοκρατία νερού …… Η φύση δεν διανέμει το νερό ομοιόμορφα. Το διανέμει δίκαια ….. σε κάθε οικοσύστημα, σε κάθε αγρο-κλιματική ζώνη, το νερό είναι δίκαια κατανεμημένο - όλα τα είδη παίρνουν το μερίδιό τους σε νερό. Η φύση δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των αναγκών ενός μικροβίου και ενός θηλαστικού, φυτών και ανθρώπων ……. Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει τη δημοκρατία του νερού του πλανήτη ….. Η εταιρική αεροπειρατεία του νερού διευκολύνεται από τη δημιουργία των εταιρικών κρατών – κρατών, που συγκεντρώνουν εξουσία ….. και διαβρώνουν τα θεμελιώδη δικαιώματα της κοινότητας ….. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, η δημοκρατία του νερού, είναι ταυτόχρονα μια εμβάθυνση της δημοκρατίας και μια υπεράσπιση των πραγματικά δημοκρατικών δομών”[19].

Η πιο συμβατή υπάρχουσα δομή για την υλοποίηση της κοινωνικής-κοινοτικής διαχείρισης, για την άμεση συμμετοχή των πολιτών, για τη δημοκρατία του νερού και για την επανάκτησή του ως κοινό αγαθό με σεβασμό στον φυσικό νόμο του κύκλου του νερού είναι οι μη-κερδοσκοπικοί συνεταιρισμοί. Η συνεργατική διαχείριση του νερού από τους πολίτες, δεν αποκλείει τη διακριτή συμμετοχή των εργαζομένων στην ύδρευση-αποχέτευση ή/και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Αλλά σε κάθε περίπτωση και όποια μορφή κι αν έχει μια συνεργασία κοινωνικών φορέων, η βάση της δημοκρατίας του νερού και της κοινωνικής διαχείρισης είναι οι συνεταιρισμοί νερού των ίδιων των πολιτών της κοινότητας, οι οποίοι τελικά θα αποφασίζουν[20].

Αν υπάρχει μια εγγύηση για να μην παραβιάζεται ο φυσικός νόμος του κύκλου του νερού και να μην γίνει ποτέ ιδιωτικοποίησή του, αυτό μπορεί να διασφαλιστεί μόνον με τη συνεργατική διαχείριση του νερού από τους ίδιους τους πολίτες, διότι εκεί μπορεί να γίνει συνείδηση και πράξη ότι είμαστε μέρος της φύσης και όχι κατακτητές της, εκεί μπορεί να αναπτυχθεί μια νέα κοινωνική συνείδηση για τη συλλογική διαχείριση των κοινών αγαθών και για το κοινό καλό. Εκεί μπορεί να αναπτυχθεί μια νέα ηθική που βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη, που η συσσώρευση χρήματος δεν είναι αυτοσκοπός. Εκεί μπορεί να αναπτυχθεί η σύνδεση της ηθικής με την πολιτική, γιατί αυτή η σύνδεση είναι η προϋπόθεση για την έλευση ενός καλύτερου κόσμου. Αρνούμενοι αυτό, σημαίνει ότι αγνοούμε την ιστορία της ανθρωπότητας[21].

Σημειώσεις - Πηγές

---

[1]Antoine de Saint-Exupéry, “Terre des hommes”, Grand Prix du roman de l'Académie française, 1939

[2]Νικολάου Κ., Το Νερό ως Κοινό Αγαθό, πέρα από τις Εταιρίες και το Κράτος, Εκδόσεις Λαϊκό Πανεπιστήμιο Κοινωνικής Αλληλέγγυας Οικονομίας “UnivSSE Coop”, Θεσσαλονίκη, 2017

[3]Νικολάου Κ., 2017 , ό.π.

[4]Engels F., Ο Φόιερμπαχ και το τέλος της γερμανικής φιλοσοφίας, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2007

[5]Marx K., Engels F., Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, Εκδ. Γνώσεις, Αθήνα, 1968

[6]Olivera M., Water Beyond the State, North American Congress on Latin America – NACLA’s Magazine, Fall Issue, 2014

[7]Nikolaou K., L'attente d'un cadre légal favorable aux coopératives - Comment rompre avec les politiques qui donnent tous les pouvoirs aux entreprises? , L'Humanité, 3.3.2015

[8]Lhuisset E., Last Water War: Ruins of a Future, Paradox, 2016, http://www.paradox.nl/project/lastwaterwar/#work

[9]Cooley J.K., The War over Water, Foreign Policy, 54: 3-26, 1984

[10]Zeitoun M., Power and water in the Middle East. The hidden politics of the Palestinian Israeli water conflict, Ed. I.B.Tauris and Co., London and New York, 2009

[11]Zeitoun M., Water and War, Helsinki Times, 16.3.2017, http://www.helsinkitimes.fi/columns/columns/viewpoint/14615-water-and-war.html

[12]Παπαδημητρίου Γ., Ο πόλεμος του νερού στη Μέση Ανατολή, (βασισμένο στην εισήγηση στο φεστιβάλ B-FEST του περιοδικού «Βαβυλωνία»), 31.5.2017, http://papadimitriou-giannis.blogspot.gr/2017/05/blog-post.html

[13]Παπαδημητρίου Γ., ό.π.

[14]Knipp K., Syria: Water as a weapon of war, Deutsche Welle, 7.1.2017, http://www.dw.com/en/syria-water-as-a-weapon-of-war/a-37049413

[15]Wijesekera S., When Water Becomes A Weapon Of War, Huffington Post, 12.6.2017, http://www.huffingtonpost.com/sanjay-wijesekera/when-water-becomes-a-weap_b_14500786.html

[16]Dineen J., What Do Water and War Have to Do With Each Other? Tragically, a Lot, Unicef, 22.3.2017, https://www.unicefusa.org/stories/what-do-water-and-war-have-do-each-other-tragically-lot/32034

[17]Κ136, Αγωνιζόμαστε μέχρι την τελική νίκη. Βάζουμε τέλος στην αυταπάτη της ανάθεσης, www.136.gr, 9.10.2016

[18]Shiva V., Πόλεμοι για το νερό, Εκδ. Εξάρχεια, Αθήνα, 2011

[19]Shiva V., Resisting water privatisation, building water democracy, A paper on the occasion of the World Water Forum in Mexico City, www.globalternative.org, 2006

[20]Νικολάου Κ., 2017, ό.π.

[21]Ortiz J., Le Che réconcilie l’éthique et la politique", L'Humanité, 27.7.2017

______________________________

*   Το κείμενο αυτό αποτελεί την βάση ομότιτλης εισήγησης, που έγινε στο πλαίσιο συζήτησης με γενικό τίτλο "Πόλεμος και περιβάλλον" στο Green Wave Festival, Θεσσαλονίκη, 14.9.2017