Τον Φεβρουάριο του 1996 το βιβλίο μου. Απαγορευμένη Αρχαιολογία (Forbidden Archeology), παρουσιάστηκε σε ένα ειδικό αφιέρωμα του τηλεοπτικού καναλιού NBC, το οποίο λεγόταν “Η Μυστηριώδης Καταγωγή Του Ανθρώπου” (The Mysterious Origins of Man).Η παραγωγή και η σκηνοθεσία έγινε από τον Μπιλ Κόουτ (Bill Cote) και τους συνεργάτες του. Το τηλεοπτικό αυτό πρόγραμμα το είδαν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες και προκάλεσε εξαιρετικά παθιασμένες, αρνητικές αντιδράσεις από τον επιστημονικό κόσμο ο οποίος σοκαρίστηκε από τις τεκμηριωμένες αποδείξεις του προγράμματος για την πανάρχαια καταγωγή του ανθρώπινου είδους.Η φύση αυτής της αντίδρασης μας λέει πολλά για την κατεστημένη επιστήμη.Κανονικά, μαθαίνουμε ότι οι επιστήμονες δεν είναι προσκολλημένοι σε κάποια συγκεκριμένη θεωρία και ότι είναι πάντα έτοιμοι να αλλάξουν τις ιδέες τους όταν αντιμετωπίζουν νέα στοιχεία. Αλλά οι αντιδράσεις του επιστημονικού κατεστημένου στην εκπομπή “Η Μυστηριώδης Καταγωγή Του Ανθρώπου” μας αποδεικνύουν ότι αυτό δεν αληθεύει πάντοτε.
Απόσπασμα από το περιοδικό Nexus Ιούλιος 1998
Η εκπομπή απο το NBC με ελληνικούς υπότιτλους σε έξι (6) διαδοχικά βίντεο-ενότητες και ολόκληρη ως ένα ενιαίο (1) βίντεο χωρίς ελληνικούς υπότιτλους :
1. Απαγορευμένη Αρχαιολογία – Η Μυστηριώδης Καταγωγή του Ανθρώπου :
2.Απαγορευμένη Αρχαιολογία – Έζησε ο άνθρωπος ταυτόχρονα με τους δεινόσαυρους;
3. Απαγορευμένη Αρχαιολογία – Κατάρριψη της θεωρίας της Εξέλιξης του Δαρβίνου :
Μετά από δεκαετίες προόδου στη μάχη κατά της φτώχειας και της πείνας, οι απώλειες θέσεων εργασίας, οι διαταραχές των αλυσίδων εφοδιασμού, και άλλες οικονομικές εξαρθρώσεις που προκλήθηκαν από την πανδημία, απειλούν να ωθήσουν εκατομμύρια ανθρώπους από την επισιτιστική ασφάλεια στην επισιτιστική ανασφάλεια.
Ο νέος κορωνοϊός έχει κατακλύσει τα συστήματα δημόσιας υγείας και τις οικονομίες σε όλο τον κόσμο. Τώρα είναι έτοιμος να πυροδοτήσει επίσης μια παγκόσμια κρίση πείνας. Μετά από δεκαετίες προόδου στη μάχη κατά της φτώχειας και της πείνας, οι απώλειες θέσεων εργασίας, οι διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού, και άλλες οικονομικές εξαρθρώσεις που προκλήθηκαν από την πανδημία, απειλούν να ωθήσουν εκατομμύρια ανθρώπους από την επισιτιστική ασφάλεια στην επισιτιστική ανασφάλεια -και προς την πλήρη πείνα. Οι διεθνείς θεσμοί και τα κράτη-μέλη τους πρέπει να ενεργήσουν αποφασιστικά για να αποτρέψουν αυτό το αποτέλεσμα. Διαφορετικά, ρισκάρουν να θέσουν σε κίνηση μια κοστοβόρα και χαοτική εποχή αυξανόμενης πείνας και φτώχειας. Τον Απρίλιο, προειδοποίησα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για την ερχόμενη «πανδημία πείνας» (“hunger pandemic”) [1]. Οι επιπτώσεις των οικονομικών κρίσεων που σχετίζονται με τον κορωνοϊό θα γίνουν αισθητές σχεδόν παντού. Ενώ τα έθνη θα εξετάσουν, όπως αρμόζει, πρώτα τα συμφέροντα των δικών τους ανθρώπων, ένας κόσμος χωρίς κοινό σκοπό είναι ένας κόσμος που θα φέρει πολλά προβλήματα. Ο κοινός μας σκοπός πρέπει να είναι να νικήσουμε αυτόν τον ιό, να τον αποτρέψουμε από το να προκαλέσει μια πανδημίας πείνας, και να οικοδομήσουμε πάνω στα κέρδη κατά της φτώχειας και της πείνας τα οποία έχουν καθορίσει το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων 30 ετών. Η πανδημία έφτασε σε μια κρίσιμη καμπή. Δεκαετίες σχετικής επιτυχίας στην καταπολέμηση της φτώχειας και της πείνας είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αντιστράφηκαν την στιγμή που έφτασε ο κορωνοϊός. Τα τελευταία 30 χρόνια, τα ποσοστά ακραίας φτώχειας μειώθηκαν κατά περισσότερο από το ήμισυ, από περίπου δύο δισεκατομμύρια το 1990 σε περίπου 700 εκατομμύρια [2] άτομα το 2015, χάρη στην ανάπτυξη που τροφοδοτήθηκε από τον ιδιωτικό τομέα και τα ισχυρότερα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας, μεταξύ άλλων παραγόντων. Η πείνα μειώθηκε κατά περίπου 25% την ίδια χρονική περίοδο [3]. Αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν χρόνια πείνα -δηλαδή, οι άνθρωποι που κοιμούνται πεινασμένοι κάθε βράδυ- έχει αυξηθεί, από 796 εκατομμύρια σε 821 εκατομμύρια [4]. Το ίδιο έχει κάνει και ο αριθμός των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν οξεία πείνα -εκείνοι που ξαφνικά βρίσκονται στο χείλος της ασιτίας αφότου είχαν [στο παρελθόν] γενικά αρκετή τροφή. Η οξεία πείνα έχει αυξηθεί σχεδόν κατά 70% τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από 80 εκατομμύρια σε 135 εκατομμύρια [5]. Σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια ή οξεία πείνα σήμερα. Ο μεγαλύτερος παράγοντας που έφερε αυτήν την πρόσφατη άνοδο είναι οι συγκρούσεις. Το 60% των πεινασμένων ανθρώπων ζουν σε χώρες που υποφέρουν από πόλεμο. Πρόκειται για μέρη όπως η Συρία και η Υεμένη, όπου χρόνια πολέμου όχι μόνο αύξησαν την πείνα, αλλά και ανέστειλαν την πρόοδο για γενιές. Η κλιματική αλλαγή έχει επίσης διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ώθηση ορισμένων πληθυσμών στην πείνα, ειδικά σε χώρες όπως το Αφγανιστάν και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, όπου οι ακραίες κλιματικές συνθήκες έχουν συνδυαστεί με υπάρχουσες συγκρούσεις για να επιδεινώσουν την επισιτιστική ανασφάλεια. Με την πανδημία της [ασθένειας] COVID-19 να επιδεινώνει αυτές τις υπάρχουσες κρίσεις, οι εκτιμήσεις μας υποδηλώνουν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από οξεία πείνα θα μπορούσε σχεδόν να διπλασιαστεί έως το τέλος του έτους, σε 265 εκατομμύρια ανθρώπους. Επιπλέον 300 εκατομμύρια άνθρωποι θα γίνουν ελλειμματικοί σε θρεπτικά συστατικά (nutrient deficient) -χωρίς να έχουν αρκετές βιταμίνες και μέταλλα στην διατροφή τους για να παραμείνουν υγιείς- σύμφωνα με μια εκτίμηση [6] από την Παγκόσμια Συμμαχία για την Βελτιωμένη Διατροφή (Global Alliance for Improved Nutrition). Ο κορωνοϊός ενθαρρύνει την πείνα με το να διαταράσσει τις παγκόσμιες και εθνικές οικονομίες. Η χειρότερη ζημιά θα γίνει αισθητή στις χώρες χαμηλού εισοδήματος που είναι λιγότερο εξοπλισμένες για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις από την πανδημία. Αλλά οι χώρες που καυχώντο για την δυναμική, αναπτυσσόμενη οικονομία τους πριν από την πανδημία έχουν επίσης αρχίσει να αισθάνονται έντονο πόνο. Μεταξύ των πιο σκληρά πληττόμενων είναι οι χώρες που βασίζονται στις εξαγωγές πρώτων υλών, όπως η Νιγηρία, το Νότιο Σουδάν και η Ζάμπια˙ εκείνες που εξαρτώνται από τον τουρισμό, όπως η Γκάμπια και η Ιορδανία˙ και εκείνες, όπως η Αϊτή και το Νεπάλ, όπου τα εμβάσματα που στέλνονται στην πατρίδα από μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ τους. Τα εθνικά lockdown έχουν ήδη μειώσει τα εισοδήματα πολλών εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς. Η παράταση αυτών των περιορισμών θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά, ειδικά εάν δεν συνοδεύονται από την επέκταση των δικτύων κοινωνικής ασφάλισης. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει ότι η παγκόσμια ανάπτυξη το 2020 θα μειωθεί κατά 2,8% [7], σε σύγκριση με 0,1% κατά την χρηματοοικονομική κρίση του 2009. Τέτοιες σημαντικές συστολές στην παγκόσμια οικονομία θα είναι επιβλαβείς για τους φτωχούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Το Παγκόσμιο Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη των Οικονομικών (World Institute for Development Economics Research ) του Πανεπιστημίου των Ηνωμένων Εθνών (United Nations University) προτείνει [8] ότι η πτώση του ΑΕΠ κατά 5% θα έθετε επιπλέον 85 εκατομμύρια άτομα σε ακραία φτώχεια (ορίζεται ως η διαβίωση με λιγότερα από 1,90 δολάρια την ημέρα), οδηγώντας αναπόφευκτα σε περισσότερη επισιτιστική ανασφάλεια και πείνα. Μια πτώση 10% θα ωθήσει 180 εκατομμύρια ανθρώπους σε ακραία φτώχεια. Οι λιμοί συνήθως δεν προέρχονται από την έλλειψη τροφής, αλλά από υπερπληθωριστικές αυξήσεις τιμών ή κατάρρευση στις αλυσίδες εφοδιασμού που καθιστούν αδύνατη τη μεταφορά τροφίμων σε ορισμένες περιοχές. Η πανδημία έχει διαταράξει τις αλυσίδες εφοδιασμού τροφίμων και άλλων σημαντικών προϊόντων τόσο μεταξύ των εθνών όσο και εντός των χωρών. Ακόμα και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι αλυσίδες εφοδιασμού συνέχισαν να κινούνται. Αλλά τώρα, δεν είναι εύκολο ό, τι παράγεται σε μια χώρα να μεταφερθεί σε μια άλλη. Αυτό θα μπορούσε να είναι καταστροφικό για την υποσαχάρια Αφρική, η οποία εισάγει περίπου 40 εκατομμύρια τόνους δημητριακών κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο για να καλύψει κενά στην τοπική παραγωγή τροφίμων. Βραχυπρόθεσμα, οι ανθρωπιστές ανησυχούν περισσότερο για την παροχή τροφής σε όσους κινδυνεύουν να λιμοκτονήσουν. Σε δέκα χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας, της Υεμένης και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι ανά χώρα βρίσκονται ήδη στα πρόθυρα της πείνας. Μακροπρόθεσμα, η πανδημία θα μπορούσε να οδηγήσει σε λιμό περίπου 35 χώρες, συμπεριλαμβανομένων του Αφγανιστάν, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και της Αϊτής. Σχεδόν 100 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν ήδη βοήθεια από το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων (World Food Programme) -και περίπου 30 εκατομμύρια από αυτούς εξαρτώνται από εμάς για να παραμείνουν ζωντανοί. Χωρίς αυτήν την βοήθεια, οι αναλυτές του WFP φοβούνται ότι 300.000 άνθρωποι θα μπορούσαν να λιμοκτονήσουν μέχρι θανάτου σε όλο τον κόσμο κάθε μέρα για τους επόμενους τρεις μήνες, κυρίως σε χώρες που έχουν υποφέρει από πόλεμο. Παρόμοια με τις συγκρούσεις, οι επισιτιστικές κρίσεις δημιουργούν αστάθεια. Οι πρόσφυγες ξεχύνονται από τα σύνορα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μετατρέπουν ήδη ευάλωτες περιοχές σε πιθανά σημεία ανάφλεξης. Η έρευνά μας δείχνει ότι για κάθε 1% εκατό αύξηση της πείνας σε μια δεδομένη χώρα, υπάρχει μια αύξηση 2% στη μετανάστευση από αυτήν την χώρα. Ο κόσμος δεν έχει δει παγκόσμια κρίση αυτής της κλίμακας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεκάδες εκατομμύρια ζωές είναι στην κόψη του ξυραφιού. Η πανδημία απειλεί να αναιρέσει δεκαετίες προόδου που έχουν άρει εκατομμύρια ανθρώπους από την ακραία φτώχεια. Οι προηγμένες χώρες, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη ενισχύσει τις οικονομίες τους με τρισεκατομμύρια δολάρια σε πακέτα [οικονομικής] τόνωσης, μπορούν και πρέπει να κάνουν περισσότερα. Όμως, η βοήθεια πρέπει να προέρχεται από περισσότερα μέρη κι όχι μόνο από απλά τους συνηθισμένους κορυφαίους δωρητές προς τους διεθνείς οργανισμούς. Για παράδειγμα, οι διεθνείς δανειοδοτικοί οργανισμοί, πρέπει να συνεργαστούν με τις αναπτυσσόμενες χώρες για την ενίσχυση της υγείας, της εκπαίδευσης και άλλων δικτύων κοινωνικής ασφάλισης κατά την διάρκεια και μετά από αυτήν την κρίση. Σε αυτές τις αναπτυσσόμενες χώρες, εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενοι μικροεπιχειρηματίες -ξενοδόχοι, καταστηματάρχες, ξεναγοί και οδηγοί ταξί- έχουν χάσει εντελώς τα προς το ζην και την ικανότητά τους να στηρίζουν τις οικογένειές τους. Οι κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες μπορούν, με κάποια βοήθεια, να διαθέσουν χρήματα για να βοηθήσουν τις οικογένειες να προχωρήσουν μέσα από την κρίση. Για παράδειγμα, το WFP συνεργάζεται με τη μεταβατική κυβέρνηση στο Σουδάν για να βοηθήσει στην ενίσχυση του Προγράμματος Οικογενειακής Στήριξης προκειμένου να προστατεύσει άτομα που κινδυνεύουν να διολισθήσουν στην ακραία φτώχεια. Η καταπολέμηση μιας πανδημίας πείνας και η βοήθεια για την εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας θα απαιτήσουν όχι μόνο δημόσιες επενδύσεις στην κοινωνική προστασία, αλλά και μεγαλύτερη δράση από ιδιωτικές επιχειρήσεις μέσω άμεσων επενδύσεων και μέσω συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα σε τομείς όπως η γεωργία. Μια κοινή μελέτη από το WFP, τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (UN Food and Agriculture Organization) και το Διεθνές Ταμείο Γεωργικής Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UN International Fund for Agricultural Development) υπολογίζει ότι πρόσθετες επενδύσεις ύψους 265 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως [9] -μόλις το 0,3% του προβλεπόμενου παγκόσμιου εισοδήματος- θα μπορούσαν να εξαλείψουν την φτώχεια και την πείνα έως το 2030. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν ένα τεράστιο ποσό, αλλά είναι εντελώς μέσα στις δυνατότητες των πλούσιων χωρών, των θεσμών και των ατόμων να το κινητοποιήσουν. Η πιθανότητα μιας απότομης αύξησης της πείνας ως αποτέλεσμα της πανδημίας της COVID-19 είναι σοβαρή, ακόμη και τρομακτική. Αλλά παραμένω αισιόδοξος. Συχνά πρέπει να καλέσω τους παγκόσμιους ηγέτες για να υποστηρίξουν την αποστολή του WFP και συνήθως έχουν προχωρήσει για να βοηθήσουν. Για παράδειγμα, οι συνεισφορές από τις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν από κάτω από 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε πάνω από 3 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως τα τελευταία τρία χρόνια. Αυτή η γενναιοδωρία, και η γενναιοδωρία των φορολογουμένων και των δωρητών που υποστηρίζουν ανθρωπιστικούς σκοπούς, είναι απελπιστικά αναγκαία. Τα κέρδη που επιτεύχθηκαν κατά της φτώχειας και της πείνας τις τελευταίες δεκαετίες είναι έχουν κερδηθεί με πολύ σκληρές μάχες για να παραδοθούν τώρα. Σύνδεσμοι: [1] https://www.wfp.org/news/wfp-chief-warns-hunger-pandemic-covid-19-spread… [2] https://www.worldbank.org/en/topic/poverty/overview [3] http://www.fao.org/3/a-i4646e.pdf [4] https://www.efe.com/efe/english/life/un-report-global-hunger-on-the-rise…. [5] https://www.ifpri.org/blog/global-report-food-crises-135-million-55-coun… [6] https://www.ifpri.org/blog/biblical-steroids-and-across-generations-comi… [7] https://www.imf.org/en/Publications/WEO/Issues/2020/04/14/weo-april-2020 [8] https://www.wider.unu.edu/sites/default/files/Publications/Working-paper… [9] http://www.fao.org/3/a-i4951e.pdf Ο DAVID M. BEASLEY είναι εκτελεστικός διευθυντής στο World Food Programme των Ηνωμένων Εθνών. πηγή
«Καμπανάκι» χτυπά γιατρός για την ενασχόληση με το κινητό τηλέφωνο πριν από τον ύπνο, καθώς μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη και να οδηγήσει ακόμα και σε απώλεια της όρασης. Τα κινητά τηλέφωνα έχουν γίνει βασικό στοιχείο της καθημερινότητάς μας και σπαταλάμε πολλές ώρες κοιτάζοντας την οθόνη τους, ακόμα και πριν να κοιμηθούμε, αλλά αυτή η συνήθειά μας μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνη. Ο γιατρός, Βλάντισλαβ Μοχάμεντ Άλι, σε συνέντευξή του στο "Prime" είπε πως η ενασχόληση με το κινητό τηλέφωνο πριν από τον ύπνο, μπορεί να οδηγήσει σε κακή ποιότητά του, απώλεια όρασης και δυσλειτουργία του εγκεφάλου. Μάλιστα, ο ίδιος επισήμανε πως μια φωτεινή οθόνη smartphone στο σκοτάδι μπορεί να ερεθίσει περιοχές του εγκεφάλου, να διεγείρει τη δραστηριότητα και να προκαλέσει πονοκέφαλο. Ειδικότερα, ο γιατρός τόνισε το εξής: «Πριν κοιμηθεί, ένα άτομο βλέπει συχνά στο σκοτάδι μια φωτεινή οθόνη. Λόγω της αντίθεσης, η ένταση του φωτός καθώς και το μήκος κύματος του χρώματος επηρεάζουν τη μετάβαση μεταξύ αφύπνισης και ύπνου. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε φωτεινές λάμψεις στην οθόνη, ο εγκέφαλος εξακολουθεί να αντιδρά». Ωστόσο, υπάρχουν και σωστές πρακτικές, αφού στην εποχή μας πολλές συσκευές έχουν τη λεγόμενη «Νυχτερινή Λειτουργία» ("Night Mode"), που μειώνει το μπλε φως της οθόνης και εφαρμόζει θερμότερα χρώματα. Ο γιατρός προειδοποίησε, επίσης, για την έκθεση σε οθόνες ατόμων που πάσχουν από διάσειση. Συνιστά σε αυτούς, λοιπόν, να σταματήσουν εντελώς να χρησιμοποιούν το smartphone τους πριν κοιμηθούν, καθώς μπορεί να επιδεινώσει την κατάστασή τους.
Στα δικαιώματά που έχουν οι ποδηλάτες, ο Κ.Ο.Κ. δεν τους διαφοροποιεί γενικά ως προς τους οδηγούς μοτοποδηλάτων και μηχανών. Οπότε τυπικά, όποιο δικαίωμα έχουν αυτοί στην κυκλοφορία, ισχύει και για τους ποδηλάτες.
Οτιδήποτε γνωρίζετε ως δικαίωμα ή υποχρέωση ενός οδηγού (π.χ. κυκλοφορία στη δεξιά πλευρά, οδήγηση με σύνεση, όχι κατανάλωση αλκοόλ, προειδοποίηση των άλλων οδηγών για αλλαγή λωρίδας κτλ) ισχύουν αυτούσια και για τους ποδηλάτες. Εάν κάποιο ατύχημα συμβεί και δεν έχουν τηρηθεί οι κανόνες της οδικής κυκλοφορίας, τότε συνυπαιτιότητα έχει και ο ποδηλάτης. Ορίστε λοιπόν τα βασικότερα άρθρα του Κ.Ο.Κ τα οποία αφορούν την κίνηση στους δρόμους με το ποδήλατο. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να είμαστε σωστοί οδηγοί και να αποφύγουμε τυχόν ατυχήματα.
Άρθρο 2 Ορισμοί
«Ποδήλατο»: Το όχημα δύο τουλάχιστον τροχών το οποίο κινείται με τη μυϊκή δύναμη εκείνων που επιβαίνουν και μπορεί να υποβοηθείται με βοηθητικό ηλεκτροκινητήρα μέγιστης συνεχούς ονομαστικής ισχύος 0,25 KW και η ισχύς του οποίου μειώνεται σταδιακά και τελικά μηδενίζεται όταν η ταχύτητα του οχήματος φθάσει τα 25 χλμ/ώρα ή νωρίτερα, εάν σταματήσει η ποδηλάτηση.»
Ποδηλατόδρομος: Οδός ή τμήμα οδού αποκλειστικής κυκλοφορίας ποδηλάτων.
Άρθρο 16 Θέση επί της οδού
1. Στο οδικό δίκτυο της χώρας ισχύει η δεξιά κατεύθυνση κυκλοφορίας. Ο οδηγός κάθε οχήματος υποχρεούται, τηρουμένων των διατάξεων των άρθρων 12 παρ. 1 και 17 παρ. 6 του παρόντος Κώδικα, να οδηγεί το όχημά του πλησίον του δεξιού άκρου του οδοστρώματος και αν ακόμη ολόκληρο το οδόστρωμα είναι ελεύθερο.
2. Ο οδηγός, με εξαίρεση την περίπτωση απολύτου ανάγκης, υποχρεούται να κινείται αποκλειστικά στις καθορισμένες για την κατηγορία του οχήματός του ειδικές οδούς, οδοστρώματα και λωρίδες κυκλοφορίας όπου υφίστανται τέτοιες ………… οι δε οδηγοί μοτοποδηλάτων, ποδηλάτων και μη μηχανοκίνητων οχημάτων, καθώς και οι οδηγοί ζώων, υποχρεούνται να κινούνται κατά μήκος οποιουδήποτε προς την κατεύθυνση της κυκλοφορίας βατού ερείσματος της οδού, εφόσον υπάρχει, και δεν προκαλείται δυσχέρεια στους χρησιμοποιούντες αυτό, άλλως πλησίον του άκρου δεξιού του οδοστρώματος.
Άρθρο 21 Κανόνες για τους ελιγμούς των οχημάτων
1. ο οδηγός που προτίθεται να εκτελέσει ελιγμό, οφείλει προηγουμένως να βεβαιωθεί ότι μπορεί να το πράξει χωρίς κίνδυνο ή παρακώλυση των λοιπών χρηστών της οδού, οι οποίοι κινούνται πίσω, μπροστά ή πλάι του, ή ετοιμάζονται να τον προσπεράσουν, λαμβάνοντας υπόψη τη θέση την κατεύ8υνση και την ταχύτητά τους.
2. Πριν από κάθε ελιγμό, ο οδηγός υποχρεούται να καταστήσει έγκαιρα γνωστή την πρόθεσή του αυτή, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτόν τους δείκτες κατεύθυνσης, αν δε αυτοί δεν λειτουργούν, υποχρεούται να δώσει τα ακόλουθα σήματα με το χέρι:
α) Έκταση του βραχίονα για στροφή προς την κατεύθυνση αυτού.
β) Κάμψη του βραχίονα προς τα πάνω για στροφή προς την αντίθετη πλευρά αυτού.
γ) Κάμψη του βραχίονα προς τα κάτω, για τον ελιγμό στάθμευσης.
3. Η προειδοποίηση που δίνεται με τους δείκτες κατεύθυνσης επιβάλλεται να συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια του ελιγμού και να παύει όταν ολοκληρωθεί ο ελιγμός.
4. Ο οδηγός που παραβαίνει τις διατάξεις του άρθρου αυτού τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο ογδόντα (80,00) ευρώ. Αυτός που επιχειρεί στην οδό συνεχείς ή διακεκομμένους ελιγμούς και κίνηση που εγκυμονεί κίνδυνο για τους λοιπούς χρήστες της οδού τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο επτακοσίων (700,00) ευρώ και επί τόπου αφαίρεση της άδειας ικανότητας οδήγησης για τριάντα (30) ημέρες, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία του άρθρου 103 του παρόντος Κώδικα.»
Άρθρο 35 Κανόνες χρήσης φώτων εντοπισμού θέσης
3. Τη νύκτα και οποτεδήποτε η ορατότητα είναι ανεπαρκής, η παρουσία μηχανοκίνητων οχημάτων και των ρυμουλκούμενων οχημάτων που βρίσκονται σε στάση ή στάθμευση πρέπει να επισημαίνεται με τα μπρος και πίσω φώτα θέσης ή στάθμευσης. Εξαιρούνται:
β) Τα δίτροχα ποδήλατα, δίτροχα μοτοποδήλατα ή δίτροχες μοτοσικλέτες χωρίς καλάθι, που βρίσκονται σε στάση ή στάθμευση στα άκρα του οδοστρώματος σε κατοικημένη περιοχή και δεν είναι εφοδιασμένα με συσσωρευτή (μπαταρία).
Άρθρο 59 Τροχοπέδηση ποδηλάτων
1. Τα ποδήλατο επιβάλλεται να είναι εφοδιασμένα με δύο συστήματα τροχοπέδησης, ανεξάρτητα μεταξύ τους, άμεσης και αποτελεσματικής ενέργειας, εκ των οποίων το μεν ένα θα επενεργεί στο μπροστινό, το δε άλλο στον πίσω τροχό.
2. Αυτός που θέτει σε κυκλοφορία, καθώς και αυτός που οδηγεί ποδήλατο, που δεν είναι εφοδιασμένο με σύστημα τροχοπέδησης, το οποίο να λειτουργεί σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο αυτό, τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο σαράντα (40,00) ευρώ.»
Νέα κακοκαιρία αναμένεται να πλήξει πολλές περιοχές της Ελλάδας από τη Δευτέρα σύμφωνα με τον Τάσο Αρνιακό.
Ο έμπειρος μετεωρολόγος του ΑΝΤ1 τονίζει πως δεν θα λείψουν ξανά οι χαλαζοπτώσεις, ενώ τα φαινόμενα από τη Δευτέρα και μέχρι την Τετάρτη θα είναι γενικευμένα και δεν θα αφορούν μόνο στα ορεινά και τη βόρεια Ελλάδα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Τάσο Αρνιακό από την Δευτέρα περιμένουμε αστάθεια σχεδόν σε ολόκληρη τη χώρα με βροχές, καταιγίδες και χαλαζοπτώσεις.
Δείτε στο βίντεο όσα λέει ο Τάσος Αρνιακός για την εξέλιξη του καιρού:
Στη βιοποικιλότητα ήταν αφιερωμένη σύμφωνα με τον ΟΗΕ η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, ο οποίος «κρούει τον κώδωνα του κινδύνου» αναφορικά με τον κίνδυνο εξαφάνισης περίπου ενός εκατομμυρίου ειδών φυτών και ζώων εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Η πραγματικότητα πάντως ίσως και να είναι πολύ χειρότερη. Κι αυτό γιατί, όπως σημειώνει έρευνα που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα στο επιστημονικό περιοδικό «Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS)», η Έκτη Μεγάλη Εξαφάνιση των Ειδών όχι μόνο είναι εδώ, αλλά συντελείται πολύ γρηγορότερα απ’ ότι αναμενόταν. Κάτι τέτοιο βασίζεται στη θλιβερή διαπίστωση πως ο ρυθμός με τον οποίο πολλά είδη «πεθαίνουν» έχει επιταχυνθεί μέσα στις τελευταίες δεκαετίες.
Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή Οικολογίας Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού κι εκ των βασικών συντακτών της έρευνας, Τζεράλντο Θεμπάγιος Γκονζάλες, μέσα σε 13 χρόνια -από το 2001 ως το 2014- 173 είδη οδηγήθηκαν στην εξαφάνιση.
«Πρόκειται για 25 φορές ταχύτερο ρυθμό εξαφάνισης από εκείνον που θα περιμέναμε βάσει των δεδομένων των προηγούμενων ετών», δήλωσε ο ίδιος στο CNN. Ο ίδιος και η ομάδα του επισημαίνουν παράλληλα ότι τα τελευταία 100 χρόνια εξαφανίστηκαν περισσότερα από 400 είδη σπονδυλωτών ζώων, γεγονός που, στη φυσιολογική ροή της εξέλιξης των ειδών, θα έπαιρνε έως και 10.000 χρόνια.
«Η ανθρωπότητα καταστρέφει λειτουργικά τμήματα του δικού της συστήματος υποστήριξης της ζωής»
Πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο όρος «μαζική εξαφάνιση ειδών» αποτυπώνει με αρκετά μεγάλη ακρίβεια αυτό που συμβαίνει με βάση τους νόμους της φύσης. Ειδικότερα, στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν προηγηθεί άλλες πέντε, σε καθεμία από τις οποίες οδηγήθηκαν σε αφανισμό το 70% - 95% ειδών φυτών, ζώων και μικροοργανισμών. Η πιο πρόσφατη από αυτές, πριν από περίπου 66 εκατ. χρόνια, οδήγησε σε εξαφάνιση τους δεινοσαύρους.
Και, μπορεί οι προηγούμενες πέντε να προκλήθηκαν από καταστροφικές αλλαγές του περιβάλλοντος, όπως μεγάλες εκρήξεις ηφαιστείων ή συγκρούσεις με αστεροειδείς, όμως η έκτη, που συντελείται σήμερα, είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση σύμφωνα με τους επιστήμονες, καθώς έχει μια και μόνο αιτία: τον άνθρωπο.
«Η ευθύνη είναι δική μας από την αρχή ως το τέλος» επισημαίνει χαρακτηριστικά ο κύριος Γκονζάλες.
Παρά το γεγονός ότι η ζωή στη Γη επανέρχεται μετά από κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, οι ειδικοί επισημαίνουν πως χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να αποκατασταθεί ο αριθμός των ειδών. «Αν και εκτιμάται ότι μόνο το 2% όλων των ειδών που έζησαν ποτέ στη γη είναι ακόμη ζωντανά σήμερα, ο απόλυτος αριθμός ειδών είναι μεγαλύτερος από ποτέ άλλοτε» σημειώνουν οι επιστήμονες.
Μάλιστα, ο Γκονζάλες και οι συνάδελφοί του τονίζουν ότι πολλά από τα είδη που βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης βρίσκονται συγκεντρωμένα στις ίδιες περιοχές, ενώ αποδεκατίζονται από τη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Όταν ένα είδος εξαφανίζεται, διαβρώνεται ολόκληρο το οικοσύστημα και ωθούνται και άλλα είδη προς τον αφανισμό. Οι ερευνητές χρησιμοποιούν τα αμφίβια ως ενδεικτικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Εκατοντάδες είδη βατράχων βιώνουν τεράστια μείωση του πληθυσμού τους και βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης λόγω ενός μύκητα που μερικές φορές εξαπλώνεται σε νέες περιοχές από τον άνθρωπο. Την ίδια στιγμή και η κλιματική αλλά πιθανότατα επιδεινώνει το το πρόβλημα, ενώ αυτή η αλληλεξάρτηση μεταξύ διαφορετικών ειδών είναι δυσοίωνη και για τους ανθρώπους.
«Όταν η ανθρωπότητα εξοντώνει πληθυσμούς και είδη άλλων πλασμάτων, καταστρέφει λειτουργικά τμήματα του δικού της συστήματος υποστήριξης της ζωής», υπογραμμίζει ο Πωλ Έρλιχ, καθηγητής στο Στάνφορντ, ο οποίος έγραψε το αμφιλεγόμενο βιβλίο «The Population Bomb» κι εκ των συγγραφέων της νέας μελέτης.
Οι ερευνητές σημειώνουν επίσης ότι και η τρέχουσα κρίση του κοροναϊού αποδεικνύει πώς η εγκληματική απροσεξία με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον φυσικό κόσμο μπορεί να οδηγήσει σε άσχημη τροπή για τους ίδιους.
Κάτι τέτοιο συνδέεται με το γεγονός ότι πολλά από τα είδη που απειλούνται ή βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης, αποδεκατίζονται από το εμπόριο άγριων ζώων. «Πιστεύουμε ότι η πρόσφατη πανδημία συνδέεται με το εμπόριο και την κατανάλωση άγριων ζώων στην Κίνα» υπογραμμίζουν χαρακτηριστικά και προσθέτουν: «Η απαγόρευση του εμπορίου άγριων ζώων που επέβαλε η κινεζική κυβέρνηση θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό μέτρο διατήρησης για πολλά υπό εξαφάνιση είδη, εάν επιβληθεί σωστά».
Η «μαύρη λίστα» της Μεγάλης Εξαφάνισης
Ο κατάλογος των ειδών που οδηγήθηκαν σε εξαφάνιση μέσα στον περασμένο αιώνα είναι ατελείωτος.
Πολλοί αναφέρονται στο Ντόντο, ένα ενδημικό πουλί που εντοπιζόταν στην περιοχή του Ινδικού, στο μεταναστευτικό περιστέρι εντοπιζόταν στη βόρεια Αμερική ή στον θρυλικό τίγρη της Τασμανίας, που αποτελούσε το μεγαλύτερο μαρσιποφόρο σαρκοφάγο ζώο.
Την ίδια στιγμή όμως πολλά είναι και τα παραδείγματα εκείνων που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Εκείνη που είχε τραβήξει τα «φώτα της δημοσιότητας» είχε κάνει με τον «μοναχικό Τζορτζ», μιας γιγαντιαίας αρσενικής χελώνας της νήσου Πίντα του νησιωτικού συγκροτήματος Γκαλαπάγκος και τελευταίας του είδους της, η οποία πέθανε το 2012. Το είδος του φέρεται να οδηγήθηκε σε εξαφάνιση στην περίοδο που τα Γκαλαπάγκος είχαν μετατραπεί σε σταθμό εφοδιασμού και ανάπαυσης για τους φαλαινοθήρες. Οι χελώνες ήταν αργές στη στεριά, άρα εύκολος στόχος, και πολύ μεγάλες ώστε να τους παράσχουν πολύτιμη πρωτεΐνη.
«Λειτουργικά εξαφανισμένο» από το 2006 θεωρείται και το ποταμίσιο δελφίνι του Yangtze, κάτι που στην πράξη σημαίνει ότι ακόμη και αν υπάρχουν λίγα ζωντανά, δε θα γεννηθούν ποτέ νέα.
Ανάλογη τύχη είχε και ο Δυτικός Μαύρος Ρινόκερος, που ήταν θύμα της καλπάζουσας λαθροθηρίας στο Καμερούν, ακόμη και μετά τα μέτρα προστασίας που πάρθηκαν στη δεκαετία του 1930. Οι επιστήμονες έψαξαν για τυχόν εναπομείναντα ζώα το 2006 αλλά μάταια και το 2011 δηλώθηκε σαν εξαφανισμένο είδος. Σήμερα, άλλα 3 υποείδη του μαύρου ρινόκερου απειλούνται και αυτά με εξαφάνιση.
Το σημαντικότερο από τα είδη που εξαλείφθηκαν οριστικά το 2018 ήταν ο λευκός αφρικανικός ρινόκερος, όταν και πέθανε σε βαθιά γεράματα το τελευταίο αρσενικό του είδους των επιβλητικών θηλαστικών της ανατολικής Αφρικής.
Η δε Φώκια της Καραϊβικής ανακηρύχθηκε εξαφανισμένο είδος το 2008. Έχει καταγραφεί πως ο Χριστόφορος Κολόμβος σκότωσε μερικές από αυτές όταν έφτασε στην Καραϊβική και κυνηγήθηκαν εκτενώς των 18ο και 19ο αιώνα για το λίπος τους, που χρησιμοποιήθηκε ως πετρέλαιο σε λάμπες και μηχανήματα. Σύμφωνα με τις σημειώσεις ενός υπαλλήλου στο Ενυδρείο της Νέας Υόρκης, το οποίο είχε μερικές τέτοιες φώκιες στις αρχές του 1900, αυτά τα «αναιδή» ζώα είχαν μια συνήθεια να ψεκάζουν με νερό από τα στόματα τους, τους επισκέπτες που έσκυβαν πολύ κοντά πάνω από τα κάγκελα. Η εξαφάνιση της συγκεκριμένης φώκιας σημαίνει και την εξαφάνιση ενός ακάρεος, που ζούσε μόνο μέσα στη μύτη του εν λόγω είδους φώκιας.
Εξαφανισμένο είδος από το 2004 θεωρείται η πάπια Mariana Mallard, ένα είδος που ζούσε μόνο σε τρία μικρά νησιά του Ειρηνικού. Το τελευταίο ζευγάρι εντοπίστηκε σε άγρια κατάσταση το 1979 και το τελευταίο γνωστό ζευγάρι σε αιχμαλωσία πέθανε στο Sea World στο Σαν Ντιέγκο το 1981.
Σε ό,τι αφορά τον Αίγαγρο των Πυρηναίων, ο τελευταίος του υποείδους πέθανε σε άγρια κατάσταση το 2000, όταν ένα δέντρο έπεσε πάνω του. Κάποιος επιστήμονας είχε πάρει δείγματα DNA του τελευταίου το 1999 και το 2009 δημιούργησε έναν κλώνο. Ωστόσο, το κλωνοποιημένο αγριοκάτσικο πέθανε λίγο μετά τη γέννησή του.
Ένα ακόμη είδος που αποτελεί οριστικό παρελθόν από την Γη είναι και το λιοντάρι των βουνών των δυτικών ΗΠΑ, το οποίο το 2018 κηρύχθηκε οριστικά εξαφανισμένο από την περιοχή όπου διαβιούσε παραδοσιακά.
Παρελθόν από τον πλανήτη αποτελεί κι ένα από τα πιο εντυπωσιακά είδη παπαγάλου που γνωρίσαμε ποτέ. Το είδος Spix Macau, το οποίο διαβιούσε κυρίως στην τροπική λεκάνη του ποταμού Αμαζονίου στην Νότιο Αμερική κηρύχθηκε οριστικά εξαφανισμένο τον Σεπτέμβριο του 2018, καθώς δεκάδες ερευνητικές αποστολές που είχαν στόχο την εξεύρεση εκπροσώπων του είδους σε καθεστώς άγριας ζωής στέφθηκαν από αποτυχία.
Με βάση την κείμενη ελληνική νομοθεσία, το γκράφιτι άνευ αδειοδότησης, θεωρείται αξιόποινη πράξη και σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 381, 382, 383 του ποινικού κώδικα, όποιος με πρόθεση καταστρέφει ή βλάπτει ξένη περιουσία τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. Αν η φθορά είναι ευτελούς αξίας ή ελαφρά, ο υπαίτιος τιμωρείται με κράτηση έως έξι 6 μήνες ή με πρόστιμο που μπορεί να φτάσει και τις 3.000 ευρώ. Βέβαια για την περίπτωση που υπάρχει φθορά ξένης και όχι κρατικής ιδιοκτησίας, η ποινική δίωξη ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση του παθόντος, δηλαδή του ιδιοκτήτη. Αν και οι ελληνικές ποινές στο άκουσμά τους φαντάζουν ακριβές η σύγκρισή τους τις αντίστοιχες ξένων χώρων είναι ελαστικότερες.
Στην περίπτωση της Γηραιάς Αλβιώνας, της χώρας που γέννησε τον Banksy, η δημιουργία καλλιτεχνημάτων σε τοίχους, άνευ αδειοδότησης, αντιμετωπίζεται σαν εγκληματική πράξη και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης έως και 10χρόνια εάν το κόστος της φθοράς υπερβαίνει τις 5.000 λίρες. Βέβαια για γκράφιτι μικρού κόστους οι αρμόδιες αρχές συνήθως επιβάλουν πρόστιμα της τάξης των 50 λιρών τα οποία έχουν και τη μορφή σύστασης.
Ποινές και πρόστιμα όμως, εκτός από τους δημιουργούς αντιμετωπίζουν και οι καταστηματάρχες που πουλάνε σπρέι σε ανήλικους, αφού αν διαπιστωθεί πώληση καλούνται να πληρώσουν έως και 80 λίρες.
Παρόμοια παρατηρείται η νομοθεσία και στην περίπτωση της μακρινής Αυστραλίας σε περίπτωση που ζωγραφίζεις σε τοίχους χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη ή του τοπικού συμβουλίου στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει η περιοχή. Τότε το πρόστιμο μπορεί να ανέλθει έως και τις 5.000 δολάρια ενώ η ποινή φυλάκισης φτάνει και τους 12 μήνες. Για δημόσιους χώρους, μνημεία ή και χώρους λατρείας, οι ποινές είναι κατάτι αυστηρότερες, ενώ οι καταστηματάρχες που πωλούν σε ανήλικους σπρέι μπορεί να κληθούν να καταβάλουν πρόστιμο έως και 1.100 δολάρια.
Για την περίπτωση της Αυστραλίας άλλωστε η κυβέρνηση σχεδιάζει να εφαρμόσει και άλλες πρακτικές αποφυγής της δημιουργίας γκράφιτι, όπως τα αναρριχώμενα φυτά και οι έντονες αποχρώσεις των τοίχων των δημόσιων κτιρίων, ανθεκτικές στον βανδαλισμό. Απώτερος στόχος άλλωστε δεν είναι μόνο η βελτίωση του αστικού τοπίου αλλά και η εξοικονόμηση των πόρων για δαπανώνται για την αποκατάσταση των βανδαλισμών οι οποίοι υπολογίζονται περίπου στα 100 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Παρόμοιο νομοθετικό πλαίσιο παρουσιάζουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Με βάση αυτό μάλιστα επιτρέπεται η σύλληψη ατόμου που απλά κουβαλάει σπρέι, ενώ στη δικαιοδοσία κάθε δημάρχου εναπόκειται και ο ορισμός αμοιβής έως 500 δολάρια για όσους προσφέρουν πληροφορίες που οδηγούν στο δημιουργό κάποιου γκράφιτι σε δημόσιο χώρο. Αν ο δημιουργός συλληφθεί το χρηματικό πρόστιμο μπορεί να κυμανθεί από 145 έως 1.500 δολάρια.
Οι καλλιτέχνες του δρόμου
Παρά τις ποινές και τους κινδύνους που πολλές φορές συνοδεύουν ένα τέτοιο εγχείρημα, οι δημιουργοί του δηλώνουν «αμετανόητοι» χωρίς πρόθεση να περιορίσουν το έργο τους.
Ο Γιώργος, που για ευνόητους λόγους δεν θέλει να αναφερθεί το πλήρες όνομά του, είναι λίγο πριν τα 30 και τα τελευταία χρόνια ζωγραφίζει τους δρόμους με έναν ακόμα φίλο, 35 ετών. Η ομάδα τους φέρει την υπογραφή MamboTeam και έχει ζωγραφίσει στους τοίχους της πρωτεύουσας και με και άνευ αδειοδότησης.
Παρόλο που γνωρίζει το νομικό πλαίσιο και αρκετές φορές έχει κινδυνέψει να συλληφθεί, δεν δείχνει πρόθυμος να σταματήσει αφού σύμφωνα με τον ίδιο η τέχνη του δρόμου είναι εδώ για να ομορφύνει το αστικό τοπίο και να επικοινωνήσει ένα κάποιο μήνυμα στο ευρύ κοινό.
Αντίθετος σε όλους εκείνους που αποφασίζουν να μετατρέψουν κάποιο εθνικό μνημείο σε καμβά της όποιας τέχνης τους, συμμερίζεται την άποψη της βεβήλωσης μόνο για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Παράλληλα στέκεται επιφυλακτικός απέναντι σε αυτούς που παραβιάζουν τον νόμο περί φθοράς ξένης ιδιοκτησίας και όχι μόνο, ζωγραφίζοντας σε τρένα και σιδηροδρομικές διαβάσεις διακινδυνεύοντας ταυτόχρονα τη ζωή τους.
«Γνώριζα ένα παιδί που σκοτώθηκε στη προσπάθειά του να κάνει γκράφιτι σε τρένο. Δυστυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις τα όρια ξεπερνιούνται. Βέβαια το γκράφιτι είναι γενικότερα επικίνδυνο. Θυμάμαι μια φορά που ζωγραφίζαμε σε μια υπόγεια γέφυρα και πλημμύρισε όταν ξέσπασε καταιγίδα. Έβρεξε τόσο πολύ που εγκλωβιστήκαμε, παραλίγο να πνιγούμε. Πιστεύω όμως πως η έννοια του παράνομου και η έννοια του κινδύνου που εμπεριέχει η τέχνη του δρόμου είναι αυτό ακριβώς που έλκει τους οπαδούς και τους εκφραστές της».
Σε μια προσπάθεια να μας εξηγήσει τους λόγους που το κάνει παρά τους κινδύνους που το συνοδεύουν ο Γιώργος χαρακτηρίζει την τέχνη του δρόμου ως τρόπο έκφρασης και ως χόμπυ και μάλιστα ακριβό.
«Ένα σπρέυ κοστίζει 4 με 5 ευρώ. Αν αναλογιστείς πως για να κάνεις ένα γκράφιτι σε έναν τοίχο χρειάζεσαι 6 σπρέι το κόστος ανεβαίνει στα 30 ευρώ».
Όσον αφορά στην επιλογή του «καμβά» , μας πληροφορεί πως για τα περισσότερα έργα του δρόμου επιλέγονται τοίχοι οι οποίοι είναι ήδη γραμμένοι. «Δεν θα δούμε ένα φρεσκοβαμμένο τοίχο και θα πάμε να γράψουμε εκεί. Χωρίς βέβαια αυτό να είναι απαράβατος κανόνας ο οποίος εφαρμόζεται από όλους ανεξαιρέτως. Συνήθως προτιμούμε υπόγειες διαβάσεις ή γέφυρες, εγκαταλελειμμένα κτίρια, ή χώρους που άτυπα έχουν νομιμοποιηθεί. Ο χώρος όμως δεν είναι ιδιαίτερο μέλημά μας. δεν μας απασχολεί το να είναι σε κεντρικό σημείο, ίσως το αντίθετο φροντίζουμε. Η λογική των περισσότερων καλλιτεχνών του δρόμου ευθυγραμμίζεται με την αισθητική του εφήμερου αλλά και εναρμονισμένου έργου στο αστικό τοπίο όπου φιλοξενείται, οπότε τέτοια κριτήρια επιλογής δεν μας απασχολούν» συμπληρώνει ενώ ετοιμάζεται να απευθύνει το επόμενο μήνυμα του στην κοινωνία με ένα σπρέυ…
