Η Πολιτική του Τρόμου

Θα πεθάνετε όλοι… ή αλλιώς «η πολιτική του τρόμου» Ένα συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από ολόκληρη την συστημική ειδησεογραφία εδώ και μερικές εβδομάδες, κι αυτό είναι «να φοβόσαστε».

Μια ειδησεογραφία, προφανώς κατά παραγγελία, με απώτερο σκοπό την συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση, που σαν καλός πατερούλης κάνει τα πάντα για να μας προστατεύσει. Την μια από τους Τούρκους, την άλλη από τον κορονοϊό, κ.ο.κ. Προσοχή, δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση πως ο κίνδυνος του ιού δεν είναι υπαρκτός. Κάθε άλλο. Και υπαρκτός είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνος. Εκτός όμως από την μεγάλη ζημιά που προκαλεί στην οικονομία, στην κοινωνία, και στην ψυχολογία μας, αποτελεί και βούτυρο στο ψωμί των κυβερνώντων. Ο ιός ήρθε σαν από «μηχανής θεός» προκειμένου κάποια συμφέροντα να κλείσουν δουλειές με την κυβέρνηση που σε άλλες πιο φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν σχεδόν αδύνατο. Κι εδώ μπαίνει ο ύποπτος ρόλος των συμβατικών ΜΜΕ, που από το πρωί μέχρι το βράδυ πουλάνε τρόμο. Τρόμο ο οποίος απευθύνεται στο πρωτόγονο ένστικτο του μέσου πολίτη, που ανήμπορος να κατανοήσει τι του συμβαίνει, ανήμπορος να αμυνθεί, παραδίδεται άνευ όρων στους «ειδικούς» και στα παπαγαλάκια, που επί πληρωμή (αλλιώς δεν εξηγείται) έχουν γίνει βασιλικότεροι του βασιλέως φτάνοντας στο σημείο (ή σχεδόν) να προτείνουν μέχρι και στρατιωτικό νόμο, προκειμένου να μειωθούν τα κρούσματα. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση, εν μέσω λοκντάουν και ειδησεογραφικού μονοθεματικού μπλακάουτ περνάει νομοσχέδια που τους μόνους που ωφελούν είναι οι φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες. Το ένστικτό μας ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωση. Τίποτα άλλο. Γι’ αυτό και ως οργανισμοί είμαστε προγραμματισμένοι να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο τον κίνδυνο, από όπου κι αν προέρχεται. Και σαν απλοί πολίτες, χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις, χωρίς πλήρη και αντικειμενική ενημέρωση, γινόμαστε εύκολα θύματα της όποιας κρατικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης. Υπακούοντας άνευ όρων στους «ειδικούς» που λέγαμε, και στον πατερούλη πρωθυπουργό. Ακόμη κι εκείνοι που δεν «μασάνε» από τον ιό, ακόμη δηλαδή και όλοι εκείνοι οι πειραγμένοι «αρνητές», ακόμη κι αυτοί φοβούνται. Οχι τόσο την μόλυνση, όχι τόσο την κλεισούρα, όσο τα οικονομικά και επαγγελματικά αδιέξοδα. Την απώλεια δηλαδή του ελέγχου της ζωής και του μέλλοντός μας. Βλέπετε τους επαγγελματίες σωτήρες μας, τους πολιτικάντηδες δηλαδή, να ανησυχούν για τη δική τους οικονομική κατάσταση; Μπα… δεν νομίζω. Είναι εξασφαλισμένοι, όσο ο φοβισμένος λαός τους ψηφίζει με δυο χέρια για να τον σώσουν. Εξάλλου τι έχουν να φοβηθούν; Την μη επανεκλογή τους; Εδώ ο Βαρουφάκης που κάποτε λατρεύονταν μετά μανίας, και στην συνέχεια έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος… συνεχίζει να πολιτεύεται, και μάλιστα ως αρχηγός κόμματος. Οπότε τι να λέμε; Αυτός λοιπόν ο φόβος που έχουν οι κοινοί θνητοί, και που αφορά την οικονομική τους δυσπραγία, το μέλλον των παιδιών τους… αυτός ο φόβος που δεν αγγίζει τους κυβερνώντες, αυτό είναι και το βασικό τους όπλο στο να μας χειραγωγούν, μέσω μεσαζόντων opinion makers, και να νομοθετούν ό,τι τους καπνίσει για το καλό μας. Πως τα καταφέρνουν; Ευκολάκι… Είμαστε κοινωνικά ζώα, και όταν φοβόμαστε στρεφόμαστε προς την αγέλη, την φυλή, την κυβέρνησή μας δηλαδή, που μας εκπροσωπεί και μας προστατεύει. Οσο πιο μεγάλη απειλή διαισθανθούμε ως άτομα, τόσο πιο πολύ στηριζόμαστε στους «σωτήρες» μας για να διατηρήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, τον οποίο μοιάζει να χάνουμε ως μονάδες. Και ένας βασικός τρόπος για να ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη ομάδα, η οποία θα μας προστατεύσει, είναι να υιοθετήσουμε και να συμμορφωθούμε προς τις οδηγίες και τις επιθυμίες της. Ετσι ώστε να γίνουμε πλήρες μέλος της και να σωθούμε. Να επιβιώσουμε. Σε γενικές γραμμές ο φόβος είναι κάτι καλό. Σαν τον πυρετό ένα πράγμα, που μας βοηθάει στο να αντιληφθούμε κινδύνους και να τους αντιμετωπίσουμε. Σε εποχές κρίσης όμως, όπως η πανδημία που διανύουμε, ο φόβος μας κάνει εύπιστους και πρόθυμους να κάνουμε εκπτώσεις στα πιστεύω μας προκειμένου να σωθούμε. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω πως την ώρα που τα ΜΜΕ διαδίδουν τον τρόμο, την ώρα που φλερτάρουμε με το εγκεφαλικό κάθε φορά που καθόμαστε να δούμε τις ειδήσεις, οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες τρίβουν τα χέρια τους κάνοντας δουλίτσες και εξυπηρετώντας ημέτερους. Διότι «ο φόβος είναι ο θεμέλιος λίθος της κάθε κυβέρνησης» δεν το λέω εγώ, το έχει πει ο Τζον Ανταμς, ένας από τους «ιδρυτές» των ΗΠΑ. Και πως μπορεί μια επιτήδεια κυβέρνηση (καλή της ώρα η σημερινή) να εκμεταλλευτεί τον φόβο; Μέσω της επαναλαμβανόμενης προπαγάνδας. Μέσω των λευκών ψεμάτων. Η συνεχής επανάληψη είναι μια γνωστή προπαγανδιστική μέθοδος που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται για να διαδοθούν τα ψέματα σε μια κοινωνία και να διαιωνίζεται ο φόβος στα μέλη της. Επαναλαμβάνοντας κάποια φραστικά κλισέ και κάποιες σκληρές εικόνες (εντατικές, διασωληνωμένος, φρέσκους τάφους, βαγόνια τρένων, κλπ), τα κατευθυνόμενα (και αδρά αμειβόμενα) ΜΜΕ μπορούν να παραλύσουν ολόκληρους πληθυσμούς, ακόμη και σε τεράστιες πιο αναπτυγμένες από την δική μας χώρες, μέσω του φόβου. Και πάλι, δεν το λέω εγώ. Το έχει πει ο υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος έλεγε πως η συνεχής επανάληψη μπορεί να πείσει την εύπλαστη μάζα ότι ένα τετράγωνο είναι στην πραγματικότητα κύκλος, ή αλλιώς «πες πες κάτι θα μείνει». Κι αυτό που μένει στα καθ’ ημάς είναι ο φόβος. Κάτι τέτοιο λοιπόν βλέπουμε να συμβαίνει όχι μόνο εδώ, αλλά και στην Ευρώπη, και στην Αμερική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια βοηθάει αφάνταστα σε αυτό. Μια ο έντυπος τύπος, μια τα κανάλια, μια οι ραδιοσταθμοί και μια το ίντερνετ (με κύριο στοιχείο του τα σόσιαλ μίντια), και να πως ο φόβος διαχέεται παντού και σε χρόνο ντε τε, και να πως τα κυβερνητικά προστάγματα και οι κρυφές επιθυμίες των κερδοσκόπων φίλων της κυβέρνησης παίρνουν σάρκα και οστά, με αποτέλεσμα έναν φοβισμένο πολίτη, που όχι μόνο δεν αμφισβητεί το επίσημο αφήγημα, αλλά δεν έχει χρόνο και να ανακαλύψει τις υπόγειες βρομοδουλειές που οι διάφοροι υπουργοί διεκπεραιώνουν εν κρυπτώ, εν μέσω λοκντάουν, ακόμη και μέσω κοινοβουλευτικών τηλεδιασκέψεων… με δημοκρατικό άλλοθι δηλαδή. Οπως συνέβη χθες, όπου περνάει εκτάκτως, εσπευσμένα και κυρίως «κρυφίως» από τη βουλή, με «τηλεδιάσκεψη» ολίγων συμμετεχόντων, ένα από τα σημαντικότερα νομοσχέδια που όμως θα αλλάξει άρδην το αεροπορικό τοπίο της Ελλάδας προς όφελος κάποιων ελάχιστων (κρατικοδίαιτων) επιχειρηματιών, και θα βάλει σε κίνδυνο την ασφάλεια των πτήσεων και το δημόσιο συμφέρον. Το ακούσατε πουθενά; Μπα… Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ασχολούνταν με την (μούφα) «είδηση» πως τα κατοικίδια σπέρνουν τον κορονοϊό… προκαλώντας έναν νέο πονοκέφαλο σε όλους τους φιλόζωους, και δίνοντας πυρομαχικά σε όλους εκείνους που μισούν τα ζώα. Ετσι λοιπόν έχει η κατάσταση. Κλειδωμένοι μέσα, να ενημερωνόμαστε από την μίσθαρνη δημοσιογραφία. Η οποία ως λαγός μας προετοιμάζει για τα μελλούμενα. Οπως π.χ. το τελευταίο «αφήγημα» των ΜΜΕ, πως έρχονται νέοι, πολύ πιο αυστηροί έλεγχοι στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και με έρευνες αστυνομικών μέσα στα σπίτια για να διαπιστώνουν αν είμαστε μπουντρουμιασμένοι ή αν βγαίνουμε στις ταράτσες για πάρτι. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος αντίστασης στην κρατικά κατευθυνόμενη αυτή προπαγάνδα; Υπάρχει, και λέγεται γνώση. Βέβαια, γνώση χωρίς σωστή πληροφόρηση είναι άγνοια ή το χειρότερο ημιμάθεια. Κι όπως γνωρίζουμε η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας. Ακόμη και ο Πλάτωνας είχε πει πως η άγνοια είναι η ρίζα της δυστυχίας μας… ή κάπως έτσι. Και πότε στο παρελθόν είχαμε μεγαλύτερη άγνοια από σήμερα, που η συνολική γνώση αυξάνεται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα μόνο κάποιοι σούπερ ειδικοί να την κατέχουν (στους επί μέρους τομείς της); Πότε η ενημέρωση ήταν τόσο μονομερής και μονοδιάστατη όσο σήμερα, που έχουμε 54 channels of shit on the tv to choose from… όπως πολύ σωστά τραγούδησε ο Ρότζερ Γουότερς; Τι κάνουμε λοιπόν; Ανθρώπινο είναι, δεν λέω. Παραδινόμαστε άνευ όρων σε εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα, σε εκείνους που μας φροντίζουν, που νομοθετούν για εμάς, αγνοώντας ότι απλά εκμεταλλεύονται τους φόβους μας προς ίδιον όφελος, και πως άθελά μας συνεισφέρουμε στη δυστυχία της κοινωνίας μέσω της ευπειθούς συμμόρφωσής μας στα τετελεσμένα που μας σερβίρουν. Υπάρχει φως στο τούνελ; Μπα δεν νομίζω… το σύστημα πάντα κερδίζει στο τέλος. Η σκληρή πραγματικότητα πάντα νικάει την ελπίδα. Ετσι είναι η ανθρώπινη φύση. Αλλιώς θα ήμασταν για πάντα παιδιά. Αναρτήθηκε από geo pi

«Δενδρο-φοβία», «φυλλο-φοβία», «φύση-φοβία», μαζικοπαραγωγή, μαζικοκατανάλωση, αστικοποίηση, ανθρωπολογική συρρίκνωση…

Του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου

Σημ. στο τέλος του κειμένου παρατίθενται μερικά σοκαριστικά για στοιχειωδώς φυσιολογικούς και πολιτισμένους ανθρώπους αποσπάσματα των Μαρκήσιου de Sade και ο La Mettrie οι οποίοι είναι οι πρόδρομοι της μεταμοντέρνας παρακμής όταν περιέγραψαν τις έννοιες μηδενισμός και συνεπής (εθνο)μηδενισμόςΈφυγαν από ωραία βουνίσια ή παραθαλάσσια περιβάλλοντα και αντί να κουβαλήσουν μέσα στην ψυχή τους το ωραίο και το αισθητικά υψηλό κρύβονται από αυτό. Το πιο θλιβερό είναι όταν δεν έχουν επίγνωση για να μεριμνήσουν όπως γίνεται ήδη σε άλλα κράτη να αλλάξουν όσο μπορούν τις προϋποθέσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής τους. Δεν ενοχοποιούμε κανένα και δεν κατηγορούμαι κανένα. Μόνο εκφράζουμε την θλίψη μας για όσους λόγω αστικοποίησης, μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης βρέθηκαν να "ζουν" κυριολεκτικά στιβαγμένοι μέσα στο τσιμέντο των πόλεων. Δεν το επέλεξαν τους επιβλήθηκε λόγω αστικοποίησης. Έφυγαν από τους παραδείσους και τώρα βασικά φυλακισμένοι μέσα σε άχαρα, άχρωμα και άοσμα διαμερίσματα η αισθητική τους διαστρέφεται. Οι προτιμήσεις τους, η θέασή τους και δυστυχώς συχνά και η ψυχή τους δεν θέλουν το φυσιολογικό, το ωραίο και το αισθητικά υψηλό. Κρύβονται κατατρομαγμένοι μήπως φυσήξει ο αέρας και από τα λίγα δέντρα που έμειναν φύγει κανένα φύλο και τους … πλακώσει το κεφάλι. Τα δε φύλλα που πέφτουν κάτω δεν γνωρίζουν, δυστυχία τους, ότι είναι το καλύτερο και ταυτόχρονα βιολογικό λίπασμα. Παίρνουν τα φύλλα και τα πετάνε στα σκουπίδια. Ευτυχώς στον Δήμο όπου κατοικώ κάτι ξέρουν και τα μαζεύουν, κάνουν λίπασμα και τα διανέμουν δωρεάν στους Δημότες. Τρέμουν ή και μισούν την φύση, το φυσιολογικό και το μη μεταλλαγμένο και διαστρεμμένο. Με γεια τους με χαρά τους, θα έλεγε κάποιος. Όχι νομίζω, εάν η διαστροφή φτάνει σε τέτοιο σημείο που ο φορέας επιχειρεί ποικιλοτρόπως να «απαγορεύσει» στους άλλους να ζουν φυσιολογικά επειδή ο φύτεμα στον μικρό κήπο τους διαταράσσει μην πέσει κανένα φύλλο στο κεφάλι τους. Τραβηγμένα από τα μαλλιά λόγια; Δυστυχώς όχι. Πολλοί μεταλλαγμένοι λόγω αστικοποίησης προτιμούν πλέον το σκέτο τσιμέντο από τον κορμό ενός δέντρου, ενός κλήματος ή τα φύλλα ενός φυτού που όταν ξεραθούν πέφτουν. Δεν αποκλείεται σύντομα ακόμη και να αναζητηθεί τρόπος να σταματήσουν οι άνεμοι ούτως ώστε οι αστικοποιημένοι, φυλακισμένοι και ανθρωπολογικά συρρικνωμένοι να μην κινδυνεύουν από κανένα φύλλο των λιγοστών δέντρων που «θα το πάρει ο άνεμος» όπως λέμε και θα το ρίξει στο κεφάλι τους ή στην αυλή τους (και τι δυστυχία θα αναγκαστούν να το μαζέψουν). Ξεριζώστε λοιπόν τα δέντρα, μην φυτέψετε στην αυλή σας, μην αφήσετε τίποτα να αναρριχηθεί στους τοίχους και στις ταράτσες. Ίσως μάλιστα εάν γίνουν πλειοψηφία να εκλέξουν και κανένα Δήμαρχο που να απαγορεύσει την ύπαρξη δέντρων. Μην και κανένα φύλλο ξεπέσει και διαταράξει την τσιμεντένια και βιομηχανοποιημένη ζωή τους. Ελπιδοφόρο πάντως παραμένει το γεγονός ότι οι αντιστάσεις στην μεταμοντέρνα συρρίκνωση, κυρίως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, είναι πολλές και ολοένα πιο έντονες μεταξύ των οποίων και η ανάπτυξη κηπουρικής σε κάθε άνοιγμα των πόλεων, στις ταράτσες ή ακόμη και πλευρικά στους τοίχους. Οι φωτογραφίες που παρατίθενται εμβόλιμα στο παρόν κείμενο δεν είναι παρά ενδεικτικές ενός πολύ μεγάλου πλέον κινήματος των αστικοποιημένων ανθρώπων που δεν θέλουν να αποκοπούν από την φυσιολογική ζωή. Όσοι δεν επιστρέφουν στην φύση –το καλύτερο εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ευημερίας, υγείας και παιδείας– σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι παλεύουν να ξαναβρούν την φύση τους και να δημιουργήσουν στοιχειώδεις έστω, προϋποθέσεις φυσιολογικής ζωής. Ταράτσες, πλευρικά τείχη, ανοίγματα μεταξύ κτιρίων και κάθε γωνιά των αστικών τόπων γίνεται προσπάθεια να μετατραπούν σε οάσεις πρασίνου, φρούτων και λαχανικών. Ανάλογη και αντίστοιχη είναι η αντίσταση στα πεδία του πολιτισμού, της τέχνης, των γραμμάτων και της οργάνωσης της συλλογικής ζωής για να θωρακιστούν οι άνθρωποι κατά της απομόνωσης και τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε για αυτά τα ζητήματα καθότι οι ανθρωπολογικές συνέπειες της μεταμοντέρνας κατάστασης αναλύονται σε εκτενέστερα κείμενα και σε μερικές πρόσφατες παρεμβάσεις (βλ. πχ Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv) σε άλλες σελίδες με σύντομες παρεμβάσεις και αποσπάσματα από τα εν λόγω εκτενέστερα κείμενα δίνω κάποιες πτυχές της αξιοθρήνητης μεταμοντέρνας κατάστασης. Προκαλεί όμως θλίψη όταν στην πόλη όπου ο καθένας μας ζει βλέπει ζωντανά την ανεπίγνωστη ανθρωπολογική αναπηρία που προκαλεί η συρρίκνωση του σύγχρονου ανθρώπου λόγω αστικοποίησης. Ασφαλώς αυτά λέγοντας δεν κάνουμε, επαναλαμβάνεται, κάποιες αξιολογικού χαρακτήρα επισημάνσεις κατά οποιουδήποτε. Είμαι ο τελευταίος που θα προσωποποιήσω την ανθρωπολογική καταστροφή και την συχνά ανεπίγνωστη δυστυχία που προκάλεσε η μαζικοπαραγωγή, η μαζικοκατανάλωση και η αστικοποίηση συν όλα τα συμπαρομαρτούντα που έβλαψαν την φύση και το περιβάλλον και που εξ αντικειμένου και εξόφθαλμα υποβάθμισαν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Πολλοί άνθρωποι τους δύο τελευταίους αιώνες απλά μπήκαν σε ένα ποτάμι που τους παρασύρει σε ολοένα χαμηλότερες ποιοτικές βαθμίδες στα πεδία της διατροφής, της ψυχικής κατάστασης, της αισθητικής, της ερωτικής ζωής, των οικογενειακών σχέσεων, των πολιτικών σχέσεων και κάθε άλλης διάστασης του οργανωμένου πολιτικού βίου των ανθρώπων. Ούτε αφορούν οι πιο πάνω επισημάνσεις, βέβαια, κάποιο θεολογικής έμπνευσης προσδιορισμό «καλών τρόπων ζωής» ή κακών τρόπος ζωής, κάποια υποκειμενική τοποθέτηση για το τι δίνει «ευχαρίστηση» ή προκαλεί απέχθεια και κάποια υπόδειξη για τα «είδη της ηδονής» ή τους «τρόπους απόλαυσης» των υλικών και των πνευματικών. Αυτά και όλα τα συνώνυμα ή συμπαρομαρτούντα ανήκουν ή εντάσσονται στην ανεξερεύνητη ανθρώπινη ετερότητα. Αυτή η ετερότητα ενώ βαθιά μέσα στην άβυσσο της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να είναι διαστρεμμένη, ζωώδης ή αντίστροφα ενάρετη και αγγελική σημασία έχει να φωτίζουμε το κατά πόσο με πάγια και διαχρονικά πολιτικά κριτήρια και πάγιους προσανατολισμούς των ανθρώπων αυτή η ετερότητα είναι πολιτικά ενταγμένη και φυσιολογικά δομημένη και κατά πόσο ανθρωπολογικά μιλώντας κινείται ανοδικά ή αντίστροφα κατηφορικά. Γιατί μέσα σε ένα πολιτικά πολιτισμένο βίο από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι επιδίδονται στο κυνήγι υψηλότερων ποιοτικών βαθμίδων, αναζήτησης του αισθητικά ωραίου –διαφορετικά δεν θα κτιζόταν ο Παρθενώνας, δεν θα τον αναπαρήγαν χιλιάδες, δεν θα είχαμε τους πίνακες του Ελ Γκρέκο, δεν θα διαβάζαμε Ελύτη και δεν θα μας άρεσε ο Μόζαρτ ή ο Μπετόβεν με τα αναρίθμητα μελωδικά κύματα γεμάτα πνεύμα, ουσίες και νοήματα. Αντί αυτών θα βολευόμασταν στον μηδενισμό, στην άπληστο ωμό μηχανιστικό ηδονισμό, στην άσκηση αθέσμιστης ισχύος, στον βιασμό αντί στον έρωτα και στην μηχανική τροφή αντί στα ωραία βιολογικά φρούτα. Θα κατηφορίζαμε, για να συνοψίσουμε παραστατικά, μέσα στα βρομόνερα του μεταμοντερνισμού στην απόληξη του οποίου βρίσκεται ο μηδενισμένος Μαρκήσιος deSade. Επί αυτού του σοβαρού ζητήματος, μάλιστα, επέρχεται μονογραφία συνδέοντας μάλιστα το ζήτημα αυτό με τον καθημερινά καταμαρτυρούμενο εκτροχιασμό του Νεοελληνικού κράτους. Είναι εν τέλει ο προσανατολισμός μας η Ιθάκη των υψηλών βαθμίδων φυσιολογικής, καλλιεργημένης και αισθητικά ωραίας ζωής ή κατηφορίζουμε προς την ανθρωπολογική εκμηδένισή μας, την αποκτήνωσή μας και σύντομα την μηχανοποίησή μας, όπως με συνέπεια ανέφεραν, μεταξύ άλλων, οι συνεπείς μηδενιστές LaMettrie και Μαρκήσιος deSade. Είναι ο προσανατολισμός η ωραία Ιθάκη του κόσμου μας, των πολιτισμικών παραδόσεων, της οικογένειας, των πολιτικών παραδόσεων, των μνημών, των ουσιών και των νοημάτων; Είναι η φυσιολογική ζωή και το διαφυλαγμένο φυσικό περιβάλλον; Ή μήπως αντίστροφα η «Ιθάκη» είναι τα Σόδομα και τα Γόμορρα του Μαρκήσιου deSade. Συνταγές που να ικανοποιούν κάθε προσωπική κατάσταση δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως προσανατολισμός και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού και μια αντικειμενική ανάλυση οφείλει να μιλά γι’ αυτά διακρίνοντας τον προσανατολισμό προς την Ιθάκη από τον προσανατολισμό προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Όπως και σε άλλα κείμενα αναφερόμαστε σε μια τυπολογία και ένα εκκρεμές της ανθρώπινης ζωής που πάει και έρχεται. Κάνοντας σταθμούς και παλινδρομήσεις αναρίθμητων ενδιάμεσων περιστάσεων και αποχρώσεων της ανθρώπινης κατάστασης. Κατάσταση όπου οι ατομικές περιστάσεις αναζητούν το βέλτιστο κινούμενοι προς τον αντίστοιχο πόλο ή αναζητούν το μηδενιστικό βρώμικο που εντοπίζεται στον ακριβώς αντίθετο πόλο. Αυτό για το οποίο μιλάμε, εν τέλει, είναι η ποιότητα ζωής με εξόφθαλμα αντικειμενικά κριτήρια. Τρως σταφύλι από τον κήπο σου ή βιολογικό ή εξίσου βιολογικό από την βεράντα σου; Μήπως προτιμάς να τρως σταφύλι από βιομηχανοποιημένο και με χημικά βομβαρδισμένο χωράφι χιλιάδων στρεμμάτων μαζικής παραγωγής!Είναι αυτά δίλημμα, ανάγκη ή επιλογή; Τι αντικειμενικό υπάρχει, εν τέλει, σε αυτή την άκρως ουσιαστική και βαθύτατων προεκτάσεων συζήτηση. Όπως και να το κάνουμε και όποιος ατομικές προτιμήσεις και εάν προτάξουμε μιλάμε για φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση, καλλιεργημένη και υψηλή ανθρώπινη υπόσταση εξόφθαλμα και εξ αντικειμένου φυσιολογική-ομαλή versus ανώμαλη αντίληψη των πραγμάτων για το αισθητικά ωραίο, το διατροφικά υγιές, το ερωτικά απολαυστικό και το περιβαλλοντολογικά αρεστό. Τουτέστιν, το ζήτημα που τίθεται δεν είναι ένα θα πει κανείς: «Εμένα κύριε μου αρέσουν τα Σόδομα και τα Γόμορρα εσένα τι σε νοιάζει!». Με γειά του με χαρά του αυτού του κυρίου πάνω στην κεφαλή του οποίου θα επιπέσουν αργά ή γρήγορα φωτιές και όχι κατ’ ανάγκη με την βιβλική έννοια του όρου. Το ίδιο ισχύει εάν αυτός ο ιδιώτης ή κάποιος άλλος κραυγάσει:«εμένα κύριε μου αρέσει η διαστροφή και τα βρομόνερα όχι τα ωραία δέντρα, τα ωραία λουλούδια και η φυσιολογική τροφή!». Του απαντάς αυτού του εξ αντικειμένου δύστυχου και παρακμασμένου ατόμου: «εντάξει είσαι στην άλλη άκρη του δικού σου πόλου του εκκρεμούς και εγώ και οι περισσότεροι άλλοι θέλουμε να είμαστε προσανατολισμένοι προς τον αντίθετό σου πόλο». Το ζήτημα μπορείς να του αντιτάξεις δεν είναι υποκειμενικό αλλά αντικειμενικό: Τον φυσιολογικό άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει να βουλιάζει μέσα στα Σόδομα και τα Γόμορρα και δυστυχία του εάν λόγω ατυχίας ή άγνοιας πάθει κάτι τέτοιο όπως δυστυχώς σε πολλούς συμβαίνει στην μεταμοντέρνα εποχή. Αναμφίβολα, είναι δυστυχία, συμφορά και διαστροφή όταν βρισκόμαστε στην ανάγκη να υπερασπιζόμαστε το ωραίο από το άσχημο, το μολυσμένο από τα υγιές, το διεστραμμένο από το φυσιολογικό και το αισθητικά αηδιαστικό από το αισθητικά υψηλό. Συμφορά μας και δυστυχία μας, επίσης, εάν όπως είμαστε φυλακισμένοι μέσα στα τσιμεντένια κουτιά μιας πόλης αρχίζουμε να έχουμε διαφορές γιατί κινούμαστε προς διαφορετικούς πόλους πάνω στο Εκκρεμές της φυσιολογικής ζωής. Προς την μια κατεύθυνση κινείται η χαμηλή τσιμεντένια μηχανοποιημένη αισθητική και αυτοκτονική ανθρωπολογική συρρίκνωση της οποίας κάθε έτσι κινούμενος με συνέπεια έχει ίνδαλμα τον deSade. Προς την άλλη κατεύθυνση προσανατολίζεται όποιος επιθυμεί και προασπίζεται … δέντρα που φυτεύει σε κάθε γωνιά, … φύλλα που πέφτουν και γίνονται λίπασμα, … κλήματα που σκεπάζουν την ταράτσα του,… σταφύλια ή μηλιές να κρέμονται από τα παράθυρά του και … σαλάτες που δεν είναι χημικά βομβαρδισμένες. Αυτά δεν είναι υποκειμενικές θέσεις: Είναι αντικειμενική περιγραφή της ανθρωπολογικής συρρίκνωσης και των αντιστάσεων στον κατήφορο. Ναι εκεί είμαστε. Στην μια πλευρά είναι η φύση και το φυσιολογικό στην άλλη το αφύσικο και το διεστραμμένο. Με καθαρά αντικειμενικούς όρους της ιστορικής διαχρονίας για τους οποίους εν τούτοις πρέπει να παλέψουμε συζητώντας ή γράφοντας κείμενα όπως το παρόν. Είτε έχουμε την δυνατότητα να επιστρέψουμε στην φύση και στον φυσιολογικό και πολιτικά πολιτισμένο βίο είτε όχι, πάντως, υποχρεωτικά θα το παλεύουμε κινούμενοι προς τον διαχρονικά αντικειμενικά σωστό πόλο αφήνοντας την διαστροφή και την ανωμαλία να προσανατολίζεται προς τον αντίθετο πόλο, του μηδενισμού, των Σοδόμων και των Γομόρρων, των διαστροφών, της μηχανοποιημένης ζωής, της επίπεδης αντίληψης των πραγμάτων, των διαταραγμένων και κατακερματισμένων ατόμων και των εξυμνήσεων του βρώμικου, του ανθυγιεινού και του αρρωστημένου. Δύο δηλαδή διαφορετικές αντιλήψεις της ζωής, δύο διαφορετικοί προσανατολισμοί του ανθρώπου. Ο ένας κρύβεται από τα φύλλα που θα πάρει ο άνεμος κινδυνεύοντας να πέσουν στο … κεφάλι του,και ο άλλος τα μαζεύει με ευλάβεια, τα επεξεργάζεται και τα θάβει για να έχουν τα δέντρα λίπασμα φυσιολογικό και αβλαβές. Ο ένας καταβροχθίζει σταφύλια βομβαρδισμένα με φυτοφάρμακα και … ηδονίζεται, ο άλλος οσφραίνεται τις ωραίες γεύσεις και τα μυρωδικά του βιολογικού αμπελιού του ή το ενός ή δύο κλημάτων του ή μηλιών του που κατάφερε να μεγαλώσει στον μικρό του κήπο. Ο ένας βλέπει τα δέντρα και τα φύλλα και έντρομος ψάχνει τρύπα να κρυφτεί και ο άλλος … μιλάει στα δέντρα γιατί πιστεύει ότι διαχρονικά και αιώνια μόνο και μόνο η θέασή τους είναι αισθητικά ωραία. Τα κλαδεύει «ερωτευμένος» μαζί τους, κόβει από το νερό του για να τα ποτίσει και ψηλώνει ψυχικά όταν τα βλέπει να μεγαλώνουν και να επιβιώνουν εις πείσμα των καιρών. Δύο διαφορετικές «τρέλες» εν τέλει, θα πει κανείς. Ναι θα έλεγε κάποιος άλλος. Μια «τρέλα-έρωτας» για την φυσική και φυσιολογική ζωή που αφορά αντίσταση και προσανατολισμό στους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής. Όπου και να βρίσκεται και ότι και να αντιμετωπίζει ο φυσιολογικός άνθρωπος επιδιώκει αυτή την ποιότητα ζωής κουβαλώντας την μες τη ψυχή του και μεταδίδοντάς την στους απογόνους του. Όχι για συναισθηματικούς λόγους αλλά για λόγους καθαρά ανθρώπινου ορθολογισμού. Καθότι όπως εξελίσσονται δομικά τα πράγματα ιδιαίτερα μετά την εισβολή της μηχανικής με τρόπους που αποσταθεροποιεί την ανθρώπινη φύση, η αντίσταση και η υπεράσπιση του φυσιολογικού και του «ανθρώπινου» δεν είναι συναισθηματισμός. Είναι ανάγκη, επιταγή και προϋπόθεση μη αποκτήνωσης και μη εκμηδένισης. Αγάπη για τα δέντρα, τα φύλλα και τα φρούτα στον κήπο ή στην βεράντα versus μίσος γι’ αυτά, φυλλο-φοβία, δεντρο-φοβία και φυση-φοβία. Είναι αυτά ζητήματα αντικειμενικών ή υποκειμενικών επιλογών, στάσεων και συμπεριφορών. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον ζουν μέσα σε πόλεις τα ζητήματα που τίθενται δεν αφορούν λίγους αλλά πολλούς. Οι επιλογές αφορούν όχι μερικούς αλλά όλους. Έτσι, η πιο πάνω συζήτηση θα μπορούσε να επεκταθεί ενδεικτικά για να μπορούμε ευκολότερα εντός των πόλεων να επιλέγουμε … στρατόπεδα. Έτσι, για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις δένδρα ή σταφύλια ή μήλα να κρέμονται από δένδρα από το να ανοίγεις και να βλέπεις τοίχο ή ένα κακόγουστο σκουπιδότοπο του ενός ή άλλου είδους. Είναι διαφορετικό να τρως σταφύλια από την αυλή σου που φρόντισες να είναι βιολογικά από το να καταβροχθίζεις τα φυτοφάρμακα όλου του πλανήτη με τα οποία κάποιοι ασυνείδητοι βομβαρδίζουν φρούτα και λαχανικά. Είναι διαφορετικό να έχεις στον μικρό σου κήπο φυσιολογικά καλλιεργημένες ντομάτες και πιπεριές από το να έχεις αρχοντοχωριάτικο γρασίδι. Είναι διαφορετικό να έχεις άχρωμους και άοσμους εισαγμένους παλιόθαμνους που καμιά σχέση δεν έχουν με το ελληνικό περιβάλλον από το να έχεις φρουτοπαραγωγικά δένδρα σε κάθε γωνιά του μικρού σου κήπου. Είναι διαφορετικό να βλέπεις μια σιδερένια σωλήνα να περνάει δίπλα στη βεράντα σου για να στηρίζει κάτι και είναι διαφορετικό να βλέπεις 3-4 κορμούς κλήματος να ανεβαίνουν προς την ταράτσα για να δημιουργήσουν μια ωραία καλοκαιρινή παχιά σκιά μαζί και παραγωγή 5-6 ειδών δικών σου σταφυλιών. Είναι διαφορετικό στις γωνιές του κήπου, στις ταράτσες και σε κάθε ανοικτό χώρο ακόμη και στους πλευρικούς τοίχους, να φυτεύεις κλήματα, μηλιές, φασολιές, βότανα κάθε είδους, σαλάτες και φρούτα κάθε είδους από το να εισάγεις όπως διαπιστώνει κανείς σε κάθε Ελληνικό σουπερμάρκετ φασόλια από την Μαλαισία, μήλα από την Ολλανδία, λεμόνια από την Ισπανία, ελιές και λάδι από την Βραζιλία και σύκα από την Τουρκία. Για σκεφτείτε αυτά γιατί έχουν σχέση με την συμφορά που βρήκε τους Έλληνες. Και τα λοιπά μύρια που θα μπορούσαν να γραφτούν για να περιγράψουν το μίζερο και αξιοθρήνητο μεταμοντέρνο άτομο το οποίο βασικά εκδιώχθηκε από την φύση και τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής λόγω μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης που έφερε την κατασταλτική αστικοποίηση, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, την υποβάθμιση των ποιοτικών βαθμίδων της ανθρώπινης ζωής και την ανθρωπολογική εκμηδένιση του ατόμου. Ο καπιταλισμός ήδη από τα πρώιμα στάδιά του δεν έλαχε να μεριμνήσει για την ισόρροπη ανάπτυξη (Ποιος;Το «αόρατο χέρι» της Δαρβινιστικά νοούμενης οικονομικής αυτορρύθμισης ή η πεζή και γραμμική αντίστοιχη «κομμουνιστική καπιταλιστική δομή» των διεθνιστικών διαστροφών της Ανατολής;). Ισόρροπη ανάπτυξηπου θα διαφύλασσε το περιβάλλον, δεν θα έπληττε την ανθρώπινη υπόσταση, δεν θα μαζικοποιούσε προϊόντα και μαζί ανθρώπους, δεν θα καταπολεμούσε πατροπαράδοτους τρόπους ζωής, τον πολιτισμό των εθνών και τις πολιτικές τους παραδόσεις, δεν θα εκδίωκε τους ανθρώπους από τα φυσικά τους λίκνα, δεν θα διέστρεφε ψυχές πλήττοντας την αισθητική των ανθρώπων και δεν θα τους συρρίκνωνε από άποψη πολιτισμού, γνωστικής ανάπτυξης και πολιτισμικών ενασχολήσεων. Έτσι, αντί Όμηρο ή Αριστοτέλη ή άντε Πλάτωνα διαβάζουν ευτελή εκμηδενιστικά πορνογραφήματα για τις διάφορες αποχρώσεις του γκρι. Έτσι διαβάζουν μοντερνιστικές ασυναρτησίες μηδενιστικών και αδιέξοδων εκδοχών αντί να αποκτούν δύναμη από τον Ρίτσο ή τον Ελύτη που λυγίζει και ατσάλι όταν γράφει «Μπροστά στην ράχη της Σέριφος όταν ανεβαίνει ο ήλιος τα πυροβόλα όλων των κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία». Έτσι αντί να ακούσουν Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη ακούνε τους Ουρουκουγάγκους (εκείνους τους μονότονους αποβλαωτικούς ντουνγκ, ντουντάκ ουρακουτάγκ που δολοφονούν κάθε ίχνος μουσικής ή άλλης αισθητικής και των οποίων το συγκρότημα «ουρακτουτάγκοι» διόλου τυχαία κέρδισε το πρώτο βραβείο στην … Γιουροβίζιον). Έτσι αντί να μελετήσουν για την Πόλη, τις προϋποθέσεις του πολιτισμένου πολιτειακού βίου και την γνωσιολογία σύγχρονων πολιτικών στοχαστών για την Κλασική εποχή, την Βυζαντινή Οικουμένη και την σύγχρονη εποχή αποχαυνώνονται διαβάζοντας συνταγές-οδηγίες εκμηδενισμένου βίου του ενός ή άλλου μηδενιστή Νίτσε ή Μαρκήσιου deSade (δεν γνωρίζουν ίσως πως εάν ακολουθήσουν με συνέπεια τις μηδενιστικές συνταγές του τελευταίου ή και μερικών ακόμη πιο σύγχρονων πλην πολύ διαδεδομένων θα πρέπει για να είναι συνεπείς και να είναι κοπρομανείς και να κολυμπάνε μέσα στα περιττώματα αντί μέσα σε γαλάζια και πεντακάθαρα νερά). Συγνώμη εάν με το τελευταίο πλήττω την αισθητική των πολλών αλλά ας ρωτήσουν να μάθουν πόσα αντίτυπα τέτοιων ρυπογόνων βιβλίων πωλούνται σε κεντρικά βιβλιοπωλεία. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, κυρίως από τον Κονδύλη και το βιβλίο μου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» για την μεταμοντέρνα κατάσταση. («Κοσμοθεωρία των Εθνών») «Ο πνευματικός κόσμος των πολιτών ήταν πάντοτε ο πλούτος της πολιτικής και κυριαρχούσε στη συγκρότηση του Πολιτικού και στη διαιώνισή του. Αυτό είναι πάγια ιδιότητα της πολιτικής και σε αυτό ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός πάσχουν εγγενώς και ανίατα. Μόνο αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος, υποστηρίξαμε ήδη, μπορεί να διασώσει τα όποια επιτεύγματα της νεοτερικότητας. Ακριβώς, ένας τρόπος για να δούμε τον μοντερνισμό, όπως ήδη υποστηρίξαμε, είναι ως έναν υλιστικό προσανατολισμό που προκλήθηκε εξ αιτίας της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατικής ακρότητας. Είναι τραύμα ψυχικό και συνάμα πολιτικό που τροχοδρόμησε τις κυρίαρχες τάσεις της νεοτερικότητας προς αντιπνευματικές κατευθύνσεις. Είναι ένα μέγιστο ανθρωπολογικό ελάττωμα που εμπεριέχεται σε κάθε ιδεολογία, επειδή παραβλέπει έτσι τις διακριτές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις –και τις πολιτικές προεκτάσεις– απόρροια της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας. Είναι ένα τεράστιο ελάττωμα, το οποίο διαμορφώθηκε σταδιακά στο μυαλό πολλών κυοφορώντας την τερατώδη-απάνθρωπη επινόηση της επιδίωξης ενός Κοινωνικού αποστειρωμένου από το ανθρώπινο πνεύμα, μιας δηλαδή υλιστικής δημόσιας σφαίρας, που πρεσβεύει κάθε συνεπής υλιστική ιδεολογία. Για να επιτύχει η εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση της προσωπικότητας που θα επιτρέψει να είναι οι άνθρωποι αντικαταστάσιμοι, μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι μέσα στις ανθρωπολογικά στενόχωρες υλιστικές θεσμικές κατασκευές, απαιτείται να μεταλλάξει τον ανθρωπολογικό πυρήνα του πολιτικού όντος. Τις ηθικές του αντιλήψεις, τη θρησκεία του, τις εν γένει πνευματικές του ιδιότητες, τις καταναλωτικές του συνήθειες, τα συλλογικά νοήματα και τις ποιοτικές προτεραιότητες που είναι συνδεδεμένες με το πολιτισμικό του υπόβαθρο. Όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως γνωρίζουμε, αφορούν στις κοινωνικοπολιτικές ιεραρχίες και στην εν γένει οργάνωση του κοινωνικοπολιτικού βίου καθώς επίσης και στη διανεμητική δικαιοσύνη. Στο σημείο αυτό, ανεξάρτητα του κατά πόσο οι δράστες της κατεδάφισης της ανθρωπολογικής ετερότητας λειτουργούν συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι χρήσιμο να τονίσουμε ότι η ελευθεριότητα, η διαστροφή και ο άκρατος ηδονισμός στην ιδιωτική σφαίρα ευνοούνται. Έτσι μόνο μπορούν να τον ελκύσουν μακριά από αστάθμητες πολιτικές συμπεριφορές και να τον καταστήσουν χρήσιμη λειτουργική μονάδα, πειθήνια και υπάκουη. Οι λόγοι είναι πολλοί, συγκλίνοντες και σε λογική συνέπεια με τον κεντρικό πυρήνα των υλιστικών παραδοχών. Η ελευθεριότητα στο εσωτερικό περιφρουρημένων ατομιστικών φρουρίων δημιουργεί επίφαση ελευθερίας αντί αξιώσεων κοινωνιοκεντρικά σμιλευμένης πολιτικής ελευθερίας: Το άτομο απομακρύνεται από την εξουσία με αντίτιμο την ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα, τον ηδονισμό και την ικανοποίηση κάθε μύχιας θηριώδους ορμής. Ενώ υπό συνθήκες δημοκρατίας ο μετασχηματισμός του ατόμου από «θηριώδες ζώο» σε πολιτισμένο «πολιτικό ον» επιτυγχάνεται στο πλαίσιο του πολιτικού βίου, ο μεταμοντερνισμός υπόσχεται ζωώδη ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα για να διασφαλίσει επίπεδες ωφελιμοκρατικές και χρησιμοθηρικές συμπεριφορές. Αμφότερα θέλουν ομαλότητα, πλην όμως διαφορετική: Η δημοκρατία συγκροτεί μία ανθρωπολογία πνευματικά σμιλευμένη, ενώ ο μεταμοντερνισμός μία ανθρωπολογία ευθύγραμμη και ισοπεδωμένη. Το άτομο στην ιδιωτική του σφαίρα, λέγεται, μπορεί να είναι πνευματώδες, θρήσκο ή οτιδήποτε άλλο θέλει. Ένας τέτοιος ισχυρισμός, όμως, είναι ηχηρή υπεραπλούστευση και ύβρις κατά της λογικής. Η διαδρομή του υλισμού τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα την ύστερη εποχή, όταν έγινε φορέας των μεγάλων ηγεμονικών δυνάμεων, προκάλεσε τη δημιουργία διανοουμένων-δολιοφθορέων του ανθρωπολογικού πυρήνα, που σκοπό έχουν να τον εκμηδενίσουν όχι μόνο στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική σφαίρα. Επιπλέον, ο μαζικοπαραγωγικός και μαζικοκαταναλωτικός ανθρώπινος συντελεστής, που συνωστίζεται στα αστικά κέντρα αποκομμένος από τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, ελάχιστες δυνατότητες έχει να απολαύσει τον πνευματικό πλούτο του έθνους στο οποίο ανήκει, μιας και στην κουλτούρα, στο θέατρο, στις τέχνες και στα γράμματα όλα συντείνουν να τον προσαρμόσουν στις υλικές δομές.104» «Επανερχόμενοι στη σχέση της δημόσιας με την ιδιωτική σφαίρα, συμβατότητα των δύο σύμφωνα με όλα τα υλιστικά-ιδεολογικά δόγματα του υλισμού σημαίνει, εντέλει, λειτουργική και ιδεολογική ομοιομορφία: Εκτοπίζεται και καταπολεμείται οτιδήποτε θα μπορούσε να διαταράξει την τεχνόμορφη και ευθύγραμμα κινούμενη κανονιστική ρύθμιση της ζωής. Διώκεται συστηματικά και εξεζητημένα η μεταφυσική πίστη, εξοστρακίζονται τα οντολογικά ερωτήματα, κατασκευάζεται εξισωτική ιστορική μνήμη, εξορκίζονται τα ανθρώπινα ψυχόρμητα, διαπομπεύονται οι εθνικές ταυτότητες και γελοιοποιούνται όσα ήθη, έθιμα και παραδόσεις συγκροτούν τις εθνικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Στόχος είναι κάθε ειδοποιός ανθρώπινη ιδιότητα, που υποστασιοποιεί την ανθρώπινη ετερότητα και τα πνευματικά της ερείσματα. Σκοπός είναι να συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο η ανθρώπινη υπόσταση για να διευκολύνεται η αποτελεσματική συγκρότηση μιας λειτουργιστικά, εξομοιωτικά και εξισωτικά νοούμενης κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης. Η κοινωνική συναίνεση υπηρετεί αποουσιοποιημένες λειτουργικές ανάγκες. Για λόγους ευρυθμίας και ευταξίας τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα τίποτα άλλο δεν πρέπει να κυριαρχεί. Για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός δημιουργείται μία ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και μία επιστημονική ορθότητα, που εξυπηρετείται από τις στρατιές προπαγανδιστών, που παράγουν τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια των δυτικών πανεπιστημίων. Όποιος θέλει να ουσιαστικοποιήσει και να νοηματοδοτήσει οντολογικά τον εαυτό του και το έθνος του διώκεται ποικιλοτρόπως από πνευματικούς τρομοκράτες και στην καλύτερη περίπτωση διαπομπεύεται από μηχανισμούς, που λογικότατα και αναμενόμενα υπηρετούν και προστατεύουν μία αποκλειστικά υλιστικά νοούμενη δημόσια σφαίρα. Ιδεολογικά επιστρατευμένοι αυστηροί «χωροφύλακες» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενός έθνους, όταν διαβρωθεί, δεν λείπουν. Αντίθετα αφθονούν και ενίοτε υπερτερούν αριθμητικά. Το «δικαίωμα» του απέραντου ηδονισμού που θρέφει τον μηδενισμό, τη φιλαυτία, τον φιλοτομαρισμό, την εγωπάθεια, τα έκκλητα ήθη, τον ατομικισμό και την ιδιωτεία, την καλλιεργούν πλέον όσοι πειθαρχούνται από την πολιτική και επιστημονική ορθότητα. Στρατιές προπαγανδιστών επιδίδονται στο φορμάρισμα του ανθρώπου για να τον προσαρμόσουν στις ανάγκες της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης. Αν το ρομποτικό άτομο μετά το τέλος της λειτουργικά νοούμενης δημόσιας ζωής μεταβαίνοντας στην ιδιωτική του σφαίρα κολυμπά μέσα στη λάσπη ή είναι ακραία διεστραμμένος, όπως ο deSade ίσαμε τις λογικές συνέπειες του μεταμοντερνισμού, αυτός είναι ένας ανθρωπότυπος λειτουργικά τέλειος. Ίσαμε τις λογικές απολήξεις του αυτός είναι, εντέλει, ο μεταμοντερνισμός. Για να είμαστε πιο ακριβείς, το «τέλειο» μεταμοντέρνο άτομο –ο ανθρωπότυπος δηλαδή που είναι συμβατός με την υλιστική δημόσια σφαίρα, τη μαζική παραγωγή, τη μαζική κατανάλωση και την πλανητική εποχή– είναι αυτό το οποίο είναι ψυχικά ισοπεδωμένο και εκμηδενισμένο. Δεν ενδιαφέρεται για ποιότητες, νοήματα, ουσίες, οικογένειες, εκκλησίες, ιεραρχίες και ταυτότητες. Παράγει, καταναλώνει, μετακινείται, προσαρμόζεται και ίσαμε τις λογικές συνέπειες αυτών των αναγκών, αν ήταν και ρομπότ, ακόμη καλύτερα. Μία τέτοια κατάληξη της ανθρώπινης κατάστασης δεν είναι μόνο συνειδητά ή ανεπίγνωστα επιδιωκόμενη από όλο το σύστημα των διεθνιστικών-υλιστικών μεταμοντέρνων ιδεολογιών, αλλά ο συνεπής μεταμοντέρνος υλισμός τη θέτει και την προτάσσει ως προϋπόθεση ενός μεταμοντέρνου κόσμου. Και πάλι, όπως ήδη αναφέραμε πιο πάνω, αν κάποιοι συνοδοιπόροι των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και των αποδομητικών εκστρατειών τους δεν γνωρίζουν ότι αυτό είναι ακριβώς το ανθρωπολογικό τέλμα που θέλουν οι Κυρίοι τους, καλά θα κάνουν να το μελετήσουν λίγο πιο προσεκτικά για να το κατανοήσουν. Εντέλει, εμείς εδώ περιγράφουμε και ερμηνεύουμε. Αν μη τι άλλο για αισθητικούς τουλάχιστον λόγους ελάχιστα πολιτικά συναρτημένους δεν εκφράζουμε συμπάθεια για τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα και την αισθητική ετερότητα του deSade, που ενσαρκώνει με ακρίβεια τη μεταμοντέρνα ανθρωπολογία ίσαμε τη λογική της απόληξη. Είναι στάση ανθρώπινη που δεν επηρεάζει τις επιστημολογικές επιλογές, οι οποίες είναι προσκολλημένες στην όσο το δυνατόν πιο ακριβή περιγραφή και ερμηνεία των υλιστικών παραδοχών ίσαμε τις λογικές τους εκβάσεις. Φροντίζουμε, δηλαδή, η ακρίβεια των περιγραφών να μην φορτίζεται αξιολογικά. Όποιος δεν θέλει τα Σόδομμα και Γόμορρα, η στάση του αυτή δεν αποτελεί καν αξιολογική ή κανονιστική απόφαση.118 Τώρα, όποιοι έλκονται από «νοήματα» των «Σοδόμων και Γομόρρων», κανένας δεν μπορεί να τους εμποδίσει να τα υιοθετήσουν για τον εαυτό τους, την οικογένειά τους και τα παιδιά τους. Κανένας δεν μπορεί να τους εμποδίσει, ακόμη και να «αγωνιστούν» για να επιβάλλουν αυτά τα νοήματα στην κοινωνία και στον πλανήτη. Πολλοί ιδεολογικά πιστοί του υλισμού κατά καιρούς αυτό κάνουν. Μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Η δική μας εκτίμηση από τη μελέτη του φαινομένου αυτού είναι ότι όσο πιο συνειδητός υλιστής είναι κανείς τόσο περισσότερο διολισθαίνει προς τον κόσμο του μαρκήσιου deSade. Όσον αφορά τους μη συνειδητούς, δηλαδή τους απερίσκεπτους οπαδούς του υλισμού, αυτούς τους παίρνει το ρέμα της πολιτικοοικονομικής ορθότητας. Οι τελευταίοι, ας προσέξουν όλως ιδιαιτέρως την ανάλυση στις σελίδες που προηγήθηκαν και σ’ αυτές που έπονται, καθότι η περιγραφή της διαδρομής, των προσανατολισμών, των παραδοχών και των εσχάτων συνεπειών του μεταμοντερνισμού είναι ακριβέστατη και διυποκειμενικά αληθέστατη. Πάντως, αν μερικοί πολύ ποθούν ένα κόσμο φιλαυτίας, φιλοτομαρισμού, μηδενισμού και ηδονισμού, καλά θα κάνουν να τον προετοιμάζουν πιο εντατικά και πιο μεθοδευμένα, γιατί λογικά πολλοί είναι αυτοί που θα αντισταθούν. Και θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, ενόσω θα κατανοούν τι θα πάθουν. Σ’ αυτή την παρακμή του ανθρώπου, της πολιτικής και της δημοκρατίας βαίνει πάντοτε αντίρροπα η εθνική κοσμοθεωρία. Το αντίδοτο στην ανθρωπολογική και πολιτική παρακμή είναι τα πνευματικά ερείσματα κάθε έθνους.» «Σε μία προσπάθεια να τετραγωνίσουμε τον κύκλο συνοψίζοντας και οριοθετώντας τις μεταμοντέρνες τάσεις της ύστερης εποχής θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής: α) Ο μεταμοντερνισμός είναι μία ρευστή κατάσταση πραγμάτων που σχετίζεται με τη μαζική παραγωγή, τη μαζική κατανάλωση και την πλανητικοποίηση των οικονομικών και πολιτικών φαινομένων. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο ζωής των βιομηχανοποιημένων κρατών, αλλά κατ’ επέκταση και όλων των υπολοίπων σε πλανητικό επίπεδο λόγω αλληλεξάρτησης, τεχνολογίας και πλανητικοποίησης των οικονομικών δραστηριοτήτων. β) Αυτή η κατάσταση πραγμάτων σπρώχνει τον άνθρωπο σε έναν τρόπο ζωής και σε μία προσαρμοστική συμπεριφορά με τρόπο που αγγίζει τον σκληρό υπαρξιακό πυρήνα των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων των κοινωνιών που επηρεάζονται. Όπως πάντοτε ίσχυε και επειδή η εθνική κοσμοθεωρία δεν έχει ακόμη τύχει αδιασάλευτης καθολικής και οικουμενικής παραδοχής, ο μεταμοντερνισμός, όπως και αν εκδηλώνεται αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους, ροκανίζει την ανθρωπολογική ετερότητα και με φωνές αποδομητικών Σειρήνων τους καλεί να αυτο-εκμηδενιστούν. γ) Συναρτημένες με αυτές τις παραδοχές γεννιούνται έτσι αναρίθμητες επιστημονικά μεταμφιεσμένες ιδεολογικές τάσεις, που εξυπηρετούν σεκταριστικά συμφέροντα, πλανητικές αξιώσεις ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων και εθνομηδενιστικές αξιώσεις. Οι αξιώσεις αυτές υπέβοσκαν πάντοτε στο υπόβαθρο των κοινωνιών και μετουσιώνονταν σε δήθεν επιστημονικές απόψεις, που κήρυτταν επιστημονικά μεταμφιεσμένοι αιθεροβάμονες, νεφελοβατούντες και φαντασιόπληκτοι. Κυρίως όμως, ασθενείς ψυχές, επιρρεπείς σε εύκολο πλουτισμό, ψευδεπίγραφες καταξιώσεις στις ιδεολογικοπολιτικές πασαρέλες και εκτόνωση θηριωδών συνδρόμων, που στις μέρες μας μπορούν να απολαύσουν μέσα στα εξωπολιτικά και εξωκοινωνικά διεθνικά καταγώγια. Αν και σίγουρα υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα, ένα από τα χαρακτηριστικότερα της μεταψυχροπολεμικής εποχής είναι το μεταμοντέρνο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο και η εξεζητημένη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου στο Κόσοβο. δ) Κανείς απαιτείται να κατανοήσει ότι πολιτικός πολιτισμός χωρίς Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός δεν υπάρχει και ότι έκλειψη της πολιτικής σημαίνει επιστροφή στη βαρβαρότητα. Μία τέτοια επιστροφή στη βαρβαρότητα συντελείται στον αχανή διεθνικό κόσμο, όπου σχοινοβατούν ασθενείς ψυχές, εγωπαθείς, αναρριχητές, ψυχασθενείς, τρομοκράτες, εγκληματίες, γυρολόγοι, κερδοσκόποι και καιροσκόποι. Συνεπικουρούνται από αξιωματούχους ποικίλων υπηρεσιών ηγεμονικών κρατών, χρηματοδοτήσεις πολυεθνικών επιχειρήσεων λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένες για τις πολιτικές προεκτάσεις και κερδοσκόπους, όπως ο GeorgeSoros.129 Κανείς δεν έχει παρά να επισκεφτεί το διαδίκτυο σε ένα οποιοδήποτε από τα άυλα και άπιαστα μεταμοντέρνα διεθνικά ιδρύματα για να δει ποιοι ανερυθρίαστα ομολογούν ότι συμμετέχουν, χρηματοδοτούν και υπηρετούν πολιτικούς σκοπούς βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων. Δεδομένου του κοινωνικά ανεξέλεγκτου και εξωπολιτικού χαρακτήρα των διεθνικών δράσεων κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει κεκαλυμμένους τρομοκράτες καθώς και κάθε άλλο εγκληματικό στοιχείο. Κινούμενοι μέσα σε εξωπολιτικά και εξωκοινωνικά καταγώγια όλοι όλο και κάτι βρίσκουν που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς πλουτισμού, ευδαιμονισμού και ηδονισμού. Διεθνικές δομές σημαίνει απουσία νομιμοποιημένων και κοινωνικά επικυρωμένων πολιτικών δράσεων και αυτό αποτελεί επιστροφή σε προπολιτικές και ανορθολογικές καταστάσεις. Η οντολογική αναβάθμιση της ύλης και των διεθνιστικοϋλιστικών παραδοχών κατά τη διάρκεια των Νέων Χρόνων ανέδειξε συνάμα και τη λογική απόληξή τους. Η οξυδερκής επιστημονική ματιά του Παναγιώτη Κονδύλη130 την αναζητά εκεί που πρέπει, σε εκείνους δηλαδή τους στοχαστές και ακτιβιστές του μοντερνισμού, οι οποίοι είτε λόγω επιχειρηματολογικής συνέπειας είτε λόγω στάσης ζωής ως επιστήμονες και συνάμα ως καθημερινοί άνθρωποι έσπρωξαν τη λογική των νεοτερικών αντιπνευματικών και φυσιοκρατικών αντιλήψεων ίσαμε τα ακραία τους όρια131: Τον συνεπή μηδενισμό, τον συνεπή ευδαιμονιστικό ηδονισμό και τον συνεπή ανθρωπολογικό εκμηδενισμό που απαιτούν οι μεταμοντέρνες προϋποθέσεις ίσαμε τα λογικά όριά τους. Μιλώντας, βεβαίως, για τον μηδενισμό γνωρίζουμε ότι σχοινοβατούμε μεταξύ περιγραφής και δημιουργίας λανθασμένων εντυπώσεων, αν κανείς πιστέψει ότι εδώ υιοθετούμε κάποιο κανονιστικό-Δέον. Όπως ήδη υποστηρίξαμε, κυρίως εντός σημειώσεων, δεν αποτελεί αξιολογική κρίση η κριτική αποτίμηση του ανθρωπολογικού εκμηδενισμού, δηλαδή των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων. Αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει σ’ ένα κείμενο όπως το παρόν είναι η συνεπής περιγραφή των προσανατολισμών και των λογικών απολήξεων των συνεπών μηδενιστικών παραδοχών. Ενδιαφέρει επίσης η περιγραφή του γεγονότος πως, παρά το ότι οι μεταμοντέρνες προϋποθέσεις είναι ξάστερα ευδιάκριτες, οι ιδεολογικοί φορείς που τις διαλαλούν είτε δεν τις κατανοούν λόγω μιας κραυγαλέας προπετούς ημιμάθειας είτε πιστεύουν σ’ αυτές ακράδαντα ιδεολογικά, επειδή έχουν οι ίδιοι εκμηδενιστεί ανθρωπολογικά. Όποιος θέλει να καταλάβει τον μοντερνισμό και το νόθο τέκνο του –ή καλύτερα τη λογική του μετεξέλιξη– τον μεταμοντερνισμό, απαιτείται να κατανοήσει έστω και στοιχειωδώς τον εγγενώς μηδενιστικό χαρακτήρα κάθε συνεπούς υλιστικής νοηματοδότησης του ανθρώπου, του κράτους και του κόσμου. Κυρίως, όμως, να κατανοήσει: α) τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος στην οποία αναφερθήκαμε στην προηγούμενη ενότητα, β) την απόληξη στον συνεπή μηδενισμό, που θα τονίσουμε εδώ, γ) την εσχάτη συνέπεια του ανθρωπολογικού εκμηδενισμού ως προϋπόθεση ενός υλιστικού δημόσιου βίου και δ) τη φυσική συνέπεια όλων αυτών που είναι ο δεσποτισμός και ο ολοκληρωτισμός στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή.132 Για να είμαστε πιο ακριβείς, πολιτικοστοχαστικά φτάνει τα όρια του ιλαροτραγικού, όταν επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι, πολιτικά πρόσωπα και ανυποψίαστοι συνοδοιπόροι συνωστίζονται σε «επιστημονικά» περιοδικά, βιβλιοπαρουσιάσεις, συνέδρια και δημόσιες συζητήσεις αναζητώντας έναν παραδεισένιο κόσμο την ίδια στιγμή που προπαγανδίζουν υπέρ μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, τα οποία εκμηδενίζουν ανθρωπολογικά τους πολίτες. Τα τρία κύρια χαρακτηριστικά του μοντερνισμού στο σύνολό του –όπως ρητά διατυπώνονται από τα κυρίαρχα μοντερνιστικά ρεύματα σκέψης και όπως τελικά κατατείνουν στην πολιτικοστοχαστική εκδοχή τους– είναι ο υλισμός, ο διεθνισμός και ο μηδενισμός. Ουσιαστική συζήτηση για τον μοντερνισμό και τη φυσική μετεξέλιξή του τον μεταμοντερνισμό, απαιτεί να θιγούν τα ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα τους, τα αίτιά τους και η λογική τους απόληξη. Κυρίως, απαιτείται να αναζητηθούν οι προϋποθέσεις της υλικότητας ως δημόσιας παραδοχής και να περιγραφούν οι ιδιότητες και οι συμπεριφορές του «συνεπούς υλιστή». Θα εστιάσουμε την προσοχή σε δύο νεοτερικούς στοχαστές, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι δεν είναι οι μόνοι συνεπείς υλιστές της πολυδαίδαλης νεοτερικότητας, σκέφτηκαν και έγραψαν τις θεμελιώδεις ιδιότητες του υλισμού και έσπρωξαν τα επιχειρήματα στα έσχατα και λογικά όριά τους.133 Είναι οι LaMettrie και μαρκήσιος deSade. Μπορεί κανείς να συμπαθεί, να αντιπαθεί ή και να αηδιάζει τα ανθρωπολογικά πρότυπα του LaMettrie και του deSade, αλλά ο μελετητής των διεθνιστικών-υλιστικών φαινομένων απαιτείται να ερμηνεύσει σωστά τα πορίσματά τους και να εκτιμήσει επακριβώς τις προεκτάσεις της επιστημονικής τους συνέπειας στη διαδρομή του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού. Μιας και όποιος είναι συνεπής υλιστής είναι συνεπακόλουθα συνεπής διεθνιστής και συνάμα συνεπής μηδενιστής, αυτό που ενδιαφέρει έναν σοβαρά σκεπτόμενο πολιτικό επιστήμονα είναι, ακριβώς, η λογική απόληξη του υλισμού και οι ενδιάμεσοι σταθμοί του. Θα λέγαμε ότι η εσχάτη κατάληξη του μηδενισμού είναι ο deSade και ο προτελευταίος σταθμός είναι ο LaMettrie. Εκεί στον προτελευταίο σταθμό, ή μερικούς σταθμούς πιο πίσω, ανεπίγνωστα ή συνειδητά στέκονται αμήχανα πολλοί συγκαιρινοί υλιστές προσπαθώντας να δικαιολογήσουν εύθραυστες και επισφαλείς ιδεολογικές κατασκευές. «Δεν ηθικολογώ, δεν κηρύσσω, ούτε ρητορεύω. Εξηγώ», 134 γράφει ο LaMettrie. Εξηγώντας λοιπόν τους ανελέητα συνεπείς υλιστικούς λογισμούς του δεν μένει καμία αμφιβολία ότι από τη μηδενιστική παραδοχή στην ανθρωπολογική εκμηδένιση η απόσταση είναι πολύ κοντά. Ένα ον που εκμηδενίζει το πνεύμα και αναβαθμίζει την ύλη για να είναι συνεπές με τις νέες του ιδιότητες εχθρεύεται τη θρησκεία, τις εθνικές κοσμοθεωρίες και τα πνευματικά επιτεύγματά τους, κάθε κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ηθική αντίληψη και την πολιτικά οργανωμένη ζωή, δηλαδή το κράτος. Η μισανθρωπία είναι μια ακόμη λογικότατη απόληξη των υλιστικών ιδεολογιών. Ο LaMettrie θεωρεί τους ανθρώπους εκ γενετής κακούς, ανήθικους, ίδιους με τους σκύλους, μηχανές, άκρατα φίλαυτους και ατομιστές. Όπως και ο deSade, ο LaMettrie δεν θέλει να εξαφανίσει τους ζώντες οργανισμούς. Θέλει να τους καταστήσει συνεπείς με την υλιστική τους φύση. Γράφει: «Ξέρετε γιατί δεν έχω ακόμη ξεγράψει τους ανθρώπους; Επειδή στα σοβαρά τους θεωρώ μηχανές. Αν δεν ήταν έτσι, ελάχιστους γνωρίζω που θα άξιζε η συντροφιά τους. Ο υλισμός είναι το αντίδοτο της μισανθρωπίας».135 Ο Κονδύλης, αναφερόμενος στην απελπισμένη προσπάθεια των μαρξιστών να διασώσουν αυτή την εκμηδενιστική ανθρωπολογία του υλιστή LaMettrie, επισημαίνει σωστά ότι ο συνεπής υλισμός και η συνεπής αφαίρεση του πνεύματος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα: «Από τον υλισμό και τη φυσιοκρατική ανθρωπολογία θα μπορούσαν να προκύψουν μηδενιστικές συνέπειες, και μάλιστα με τρόπο λογικά άψογο».136 Εδώ θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι οι πιο πάνω λογικά άψογες θέσεις του LaMettrie ενσαρκώνουν τις παραδοχές του μεταμοντερνισμού ίσαμε τις λογικές του συνέπειες, όταν κατοπτρίζοντας την ολοένα και πιο μηχανοποιημένη συγκαιρινή εποχή της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης παλεύει να εκτοπίσει από τη δημόσια πολιτική τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούν την ανθρωπολογική ετερότητα: Τη μεταφυσική πίστη, τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, τα εθνικά πολιτισμικά πρότυπα, τις ιστορικές μνήμες, τις εθνικές ταυτότητες, τα ιστορικά σύμβολα, τα διαχρονικά εθνικά πνευματικά κτίσματα, τις εθνικές κοσμοθεωρίες, τις οικογενειακές παραδόσεις και κάθε τι άλλο, το οποίο οικοδομεί και συγκροτεί την εθνική κοινωνία στην ιστορική διαχρονία. Τη συνεπή εκμηδενιστική φύση των υλιστικών παραδοχών εκφράζουν συχνά οι συνεπέστεροι «κριτικοί κονστρουκτιβιστές» (ή οι πιο αφελείς εξ αυτών), όταν θέλουν όχι μόνο να κατεδαφίσουν και να αποδομήσουν τον πολίτη από τις πνευματικές του ιδιότητες, αλλά επιπλέον να κατακερματίσουν τις πολιτειακές του δομές.137 Στο εκκρεμές των υλιστικών ταλαντεύσεων σημασία έχει όχι η βαθμίδα υλιστικών παραδοχών αλλά ο προσανατολισμός προς τον οποίο κινούνται. Για να είναι συμβατές με τη συνεπή υλιστική κοσμοθέαση και τις θεμελιώδεις υλιστικές παραδοχές ο λογικός προσανατολισμός οδηγεί στην πλήρη εκμηδένιση του πνεύματος και στην απόληξη σ’ ένα ανθρωπολογικά εκμηδενισμένο τέλμα, στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. Η διαφορά των LaMettrie και deSade συγκρινόμενοι με τους περισσότερους άλλους, παλαιότερους και συγκαιρινούς, είναι, ενδεχομένως, ότι κατάλαβαν καλύτερα τι σημαίνει εκδίωξη των πνευματικών από τον δημόσιο βίο και οργάνωσή του πάνω σε αποκλειστικά υλικά θεμέλια. Αυτό είναι το καίριο ζήτημα που ενδιαφέρει επιστημονικά όχι οι ημιμάθειες, οι σχοινοβασίες, οι αντιφάσεις και οι ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των πολεμιστών των ιδεολογιών του 20ού αιώνα. Αυτό που ενδιαφέρει επιστημονικά και πολιτικά, δηλαδή, είναι οι θεμελιώδεις παραδοχές των υλιστικών ιδεολογιών, οι οποίες (παραδοχές) προσδίδουν και τη θεμελιώδη φυσιογνωμία όλων των εποικοδομημάτων. Οι πολεμικού χαρακτήρα ιδεολογικές κραυγές διαιωνίζονται και μεταλλάσσονται σύμφωνα με τις εκατέρωθεν ανάγκες των διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογικών πολέμων κάθε εποχής, στο περιεχόμενο των οποίων προσαρμόζονται εύκολα και ευέλικτα. Στη διαδρομή του νεοτερικού υλισμού οι «μετριοπαθείς» υλιστές μηχανεύτηκαν τις ιδεολογίες για να φορμάρουν την «κακή ανθρώπινη φύση» σε «ορθολογιστικά» πλαίσια, ενώ οι πιο συνεπείς από αυτούς, όπως ο LaMettrie και ο deSade, τους θέλουν μηχανές ως λογικό επακόλουθο της ανθρώπινης φύσης.138 Όλες αυτές οι εκτρωματικές πολιτικές σκέψεις γεννιούνται λόγω αντιαριστοτελικής υλιστικής ιδεολογικής εμμονής, η οποία αρνείται τα πνευματικά στον δημόσιο βίο και απορρίπτει προγραμματικά τη συναρτημένη με τον Αριστοτελισμό κοινωνιοκεντρική διαμόρφωση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων. Η Αριστοτελική νοηματοδότηση συμπεριλαμβάνει και τον μεταφυσικό κόσμο των ανθρώπων, στο πλαίσιο μιας κατά την εκτίμησή μας μοναδικής αρμονίας και αδιατάρακτης συμμετρικότητας πνευματικών και αισθητών, ζήτημα ως προς το οποίο θα επανέλθουμε. Ακόμη πιο σημαντικό για τη συζήτησή μας εδώ, η Αριστοτελική κίνηση και η διαλεκτική σχέση του «ακίνητου και άφθαρτου» με τα «κινούμενα και φθαρτά» σκοπό είχε την αντίκρουση του υλισμού και τη διασφάλιση του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων στον πολιτικό τους βίο.139 Αντίθετα, η νεοτερική οντολογική αναβάθμιση της φύσης και της ύλης είχε ως άδηλο ή δηλωμένο σκοπό να πληγεί όχι μόνο η επουράνια θεότητα αλλά και κάθε ανθρώπινη πνευματική ενατένιση πέραν της ύλης. Η μεταμοντέρνα κατάληξη σε μία επίπεδη ανθρωπολογία ωφελιμιστών, ατομιστών και ηδονιστών έχει, λοιπόν, συγκεκριμένες αφετηρίες και μία γνωστή και ήδη τραυματικά δοκιμασμένη υλιστική διαδρομή. Σχηματικά σημειώνουμε ξανά ότι αρχικά τον 15ο και 16ο αιώνα ντροπαλά και φοβισμένα αντιπαρατάχθηκαν στη θεοκρατία. Βασικά, επί πολλούς αιώνες οι αντιθρησκευτικές, αντιμεταφυσικές και κρυπτοϋλιστικές παραδοχές εκκολάπτονταν περισσότερο με υπονοούμενα και λιγότερο ρητά και εμπεριστατωμένα.140 Για να το πούμε διαφορετικά, αφετηριακά είχαμε κρυπτοϋλιστικούς ψιθύρους και μουρμουρητά, που σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε αντιθεολογικά και αντιθρησκευτικά συνθήματα και την ύστερη εποχή σε μεταμοντέρνες αντιπνευματικές κραυγές. Ίσαμε τη λογική τους κατάληξη σημαίνει ότι η δημόσια σφαίρα πρέπει να είναι αμιγώς υλιστική. Για τη μοντέρνα και τη μεταμοντέρνα σκέψη το ανθρώπινο πνεύμα, είναι ανορθολογικό και αστάθμητο και αν αφεθεί να παρεμβαίνει σε ένα ανομοιογενές ανθρωπολογικό περιβάλλον διαταράσσει τις εξωπολιτικά εμπνευσμένες κανονιστικές ρυθμίσεις και παρεμποδίζει την εσχάτη επιδίωξη μιας διεθνιστικής-υλιστικής παγκόσμιας ενότητας. Όπως ήδη σημειώσαμε, αμέσως μετά τον Μεσαίωνα η απουσία διαμορφωμένων ευρωπαϊκών εθνών προικισμένων με μακραίωνες εθνικές κοσμοθεωρίες, που θα επέτρεπαν ένα συμβατό με αυτές Πολιτικό γεγονός υπό συνθήκες δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας, προκάλεσε τη γένεση αυτών των διεθνιστικοϋλιστικών παρακρούσεων και τις γενοκτονικές εθνοσοβινιστικές αντιλήψεις, που καμία σχέση δεν έχουν με την κλασικά νοούμενη έννοια του έθνους.141 Τα μεγάλα τραύματα, που προκάλεσαν στη δυτική πολιτική σκέψη οι εξάρσεις της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατίας, στην ύστερη φάση του Μεσαίωνα είναι, λοιπόν, το κύριο αίτιο των πιο πάνω ελλειμμάτων και αντιφάσεων της μοντερνιστικής πολιτικής σκέψης. Οικοδομήθηκε έτσι μία ολοένα και πιο επίγεια και συνάμα αντιπνευματική νοηματοδότηση τόσο της πολιτικής όσο και της ατομικής ζωής. Τα φοβικά σύνδρομα που προκάλεσε η θεοκρατία αρχικά προκάλεσαν αντίσταση και στη συνέχεια αντεπίθεση και συστηματική προσπάθεια εξοστρακισμού όχι μόνο της μεταφυσικής, αλλά και του πνεύματος πρώτα από τη δημόσια σφαίρα και στη συνέχεια από την ιδιωτική.142 Για να το θέσω με τους όρους του Crocker, στον οποίο αναφερθήκαμε ήδη (βλ. σημ. 132, σ. 460), η δυτική σκέψη εγκλωβίστηκε σε μία ταλάντευση μεταξύ του τραύματος που τους προκάλεσε η θεοκρατία και των μορφικά πανομοιότυπων υλιστικών υπερεμπειρικών ιδεολογιών, που βρίσκονται στον αντίποδα της θεοκρατίας. Πάνω σ’ αυτό το εκκρεμές είναι που κρατιούνται και ταλαντεύονται όλες ανεξαιρέτως οι διεθνιστικοϋλιστικές ιδεολογίες.» Κονδύλης και μαζικοποιημένο-διαλυμένο αστικοποιημένο άτομο: (Βρίσκεται στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» σημείωση τέλους αρ. 50) «Το κατά Κονδύλη μαζικοποιημένο άτομο. «Δεν υπάρχουν ουσίες ή πάγια πράγματα, παρά μονάχα έσχατα συστατικά στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται με τη συνεπή ανάλυση, σημεία ή άτομα των οποίων η υφή και η ύπαρξη συνίσταται απλώς και μόνο στη λειτουργία τους, δηλαδή στην ικανότητά τους να σχηματίζουν διαρκώς νέους συνδυασμούς μαζί με άλλα σημεία ή άτομα». Οι σχέσεις δεν μπορεί να είναι σταθερές, συνεχίζει, αλλά να συνδυαστικές: «Τα πάντα μπορούν και επιτρέπεται να συνδυαστούν με τα πάντα, γιατί τα πάντα βρίσκονται πάνω στο ίδιο επίπεδο και δεν υπάρχουν οντολογικές προϋποθέσεις που θα εξασφάλιζαν το προβάδισμα ορισμένων συνδυασμών απέναντι σε άλλους». Πιο κάτω, εξηγεί, γιατί η μαζική κοινωνία απαιτεί ισοπέδωση του αστικού ιδεώδους, εκμηδένιση των οντολογιών που στηρίζουν τις εθνικοαστικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και απέραντη κινητικότητα που επιτυγχάνει διαρκείς αναδιανομές ρόλων και ανεβοκατεβάσματα στις κλίμακες των εξουσιαστικών ιεραρχιών: Απαιτείται να είναι ανά πάσα στιγμή επιτεύξιμοι «άπειροι συνδυασμοί των οποίων η ποικιλομορφία και συνάμα η παροδικότητα παραμερίζει ολοκληρωτικά την ιδέα της ουσίας και στη θέση της βάζει λειτουργικά κριτήρια και μόνον», Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, ό.π. σ. 64, 65. Ακόμη πιο σημαντικό, μια πλανητικά νοούμενη μεταμοντέρνα δομή (η μόνη εναλλακτική στις εθνοκρατικές δομές τάξης και δικαιοσύνης) ίσαμε τις λογικές λειτουργιστικές και ωφελιμιστικές συνέπειές της απαιτείται να αποτελείται από άτομα με διαλυμένες προσωπικότητες. Απαιτείται να είναι εθνομηδενισμένο. Να στερείται ταυτότητας, οικογενειακών δεσμών, ιστορικοσυναισθηματικών δεσμών, πατροπαράδοτων αισθητικών αντιλήψεων, παραδοσιακών διατροφικών συνηθειών, υψηλών καλλιτεχνικών προτιμήσεων και ασφαλώς της μεταφυσικής πίστης (που λογικά για να δουλεύει το σύστημα πρέπει να εξαφανιστεί όχι μόνο από τη δημόσια αλλά και την ιδιωτική σφαίρα: ο άθεος είναι το τέλειο άτομο και γι’ αυτό εκθειάζεται): «Η διάλυση του ουσιαστικού πυρήνα του προσώπου σε μεταβλητές λειτουργίες καταλήγει σε εξάλειψη του προσώπου ως προσώπου. Ό,τι προηγουμένως ήταν πρόσωπο εμφανίζεται τώρα ως απλό σημείο κινούμενο κατά μήκος μιας γραμμής, η οποία από την πλευρά της τέμνεται δίχως αναγκαίο λόγο με άλλες τέτοιες γραμμές. Θεωρούμενο εκ των έσω, το σημείο που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο παραμένει φορτισμένο με όνειρα, μυθικούς και γενετήσιους συνειρμούς, φαντασίες ή νευρώσεις. Καθοριστική όμως είναι τώρα η θεώρηση εκ των έξω, και αυτή θέλει πρόσωπα έτσι φορτισμένα, δηλαδή διαλυμένα, μόνο σημεία αποτελούν, όταν κανείς τα βλέπει όχι μεμονωμένα, παρά στην ολότητα των αμοιβαίων σχέσεων. Τότε η κοινωνία των εσωτερικά διαλυμένων προσώπων φαίνεται στον παρατηρητή σαν σωρός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς», ό.π. σ. 130-1.» Κονδύλης και δικές μου επισημάνσεις στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» ενότητα 5.10 «Ο Παναγιώτης Κονδύλης, από τον οποίο κατά κύριο λόγο αντλεί και εμπνέεται ερμηνευτικά η περιγραφή των μεταμοντέρνων προϋποθέσεων, μοναδικά διεισδυτικός και με απολαυστικό χιούμορ, γράφει: «Η ανατροπή παραδοσιακών ιεραρχιών και βιολογικών ιδιοτήτων στο επίπεδο των φύλων και η τάση προς ηδονιστικές αντιλήψεις «δεν σημαίνει βέβαια ότι η μαζικοδημοκρατική καθημερινή πρακτική σ’ αυτό το ζήτημα βρίσκεται πάντοτε στο ύψος της ισότητας και της συντροφικότητας ή ότι από τη μία στιγμή στην άλλη παραμερίσθηκαν οι βιολογικοί παράγοντες και τα «κατάλοιπα» της παραδοσιακής συμπεριφοράς. Κάθε άλλο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους αδιόρθωτους «φαλοκράτες», αλλά και για γυναίκες που θέλουν να θεωρούνται «χειραφετημένες». Η πρώτη χειραφετημένη γυναίκα ήταν, εκτός από την bohemienne, ή femme fatale, η οποία ήξερε να χρησιμοποιεί τα κλασσικά γυναικεία όπλα ενάντια «στον άνδρα», κι επομένως χρειαζόταν «τον άνδρα» ως συναγωνιστή και εταίρο. Όμως η μοντέρνα χειραφετημένη γυναίκα θέτει ως σκοπό της να γκρεμίσει αυτήν ακριβώς την εικόνα του άνδρα, και για να το πετύχει συχνότατα δεν διστάζει να επιστρατεύσει, εκτός από τα όπλα της χειραφέτησης, και τα δοκιμασμένα θηλυκά όπλα, αποκτώντας έτσι ένα διπλό πλεονέκτημα. Η femme fatale εξαφανίζεται, όμως το οπλοστάσιό της περνάει σε χέρια που δεν ξέρουν να το χειρισθούν με την ίδια φινέτσα. Την εταίρα της αστικής εποχής τη διαδέχεται έτσι το πορνίδιο της μαζικοδημοκρατικής». Προσθέτω μερικές ανάλογες ποιοτικές διαβαθμίσεις που μπορεί κανείς να κάνει σε πολλά άλλα επίπεδα της δημόσιας και ατομικής σφαίρας ενός μεταμοντέρνα κυλιόμενου κόσμου: α) Ο πολυπράγμων και ευρυμαθής αστικοφιλελεύθερος πολιτικός στοχαστής αντικαθίσταται από τον ημιμαθή ή παντελώς αγράμματο αλλά στολισμένο με τίτλους ακαδημαϊκό. β) Ο προσεκτικός και βαθύτατα καταρτισμένος ιστοριογράφος-κατασκευαστής του αστικού και αστικοφιλελεύθερου εθνικισμού που πληρωνόταν από το κράτος αντικαθίσταται από τον ιδεολογικά μανιασμένο ειδικό της ιστοριογραφικής ανεκδοτολογίας που πληρώνουν διεθνικοί κερδοσκόποι όπως ο GeorgeSoros. γ) Ο πολιτικός ηγέτης των ηγεμονικών αξιώσεων συρρικνώθηκε σε σπιθαμιαίου αναστήματος διαχειριστή του υλιστικού κράτους που άγεται και φέρεται από επιστημονικά μεταμφιεσμένους διεθνικούς ανεκδοτολόγους, από ειδικούς στη φτηνή προπαγάνδα, από εθνικά διαμεσολαβούντα συμφέροντα και από διεθνικά κινούμενους κερδοσκόπους. δ) Ο νοικοκύρης επιχειρηματίας που στήριζε τα προνόμιά του στην ευρωστία της οικονομίας και του αστικού του έθνους για την οποία και αυτός συνεισέφερε και ο οποίος νοιαζόταν για την οικογένειά του και τους υπαλλήλους του, αντικαταστάθηκε από τον κερδοσκόπο ή τον αεριτζή ειδικό της χρηματοοικονομικής φούσκας. ε) Οι ασκητικοί ακαδημαϊκοί του 18ου ή 19ου αντικαθίσταται από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους γυρολόγους δουλειά των οποίων είναι η συσκότιση της αλήθειας, η ωραιοποίηση του μακάβριου, η συγκάλυψη της αμάθειας ή ημιμάθειας και το σερβίρισμα με τον πιο εξεζητημένο και εκλεπτυσμένο τρόπο της ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας που εκμισθωμένα ή εκ πεποιθήσεως υπηρετούν. Και τα λοιπά και τα λοιπά που ο καθείς βλέπει παρατηρώντας την καθημερινότητα των τελευταίων δεκαετιών. Όπως εύστοχα το έθεσε ένας μεγάλος επιστήμονας που γνώριζε όσο κανείς άλλος την πολιτικοστοχαστική πορεία των Νέων Χρόνων, το αποτέλεσμα μιας γνήσιας στοχαστικής προσπάθειας γίνεται κατανοητό με την απάντηση στο ερώτημα «πόσο και πόσα σημαντικά εμπειρικά φαινόμενα, πόση ζωντανή ιστορία κατάφερα να κάνω πιο κατανοητή. Το ερώτημα τούτο, μπορεί να ηχεί αφελές στα άκρως εκλεπτυσμένα αυτιά των σύγχρονων επιστημολόγων και μεθοδολόγων, όμως εγώ θα επιθυμούσα να κρατηθώ σε ερωτήματα αφελή και στοιχειώδη». Η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα είναι κάτι το οποίο ο καθείς βιώνει ή βλέπει στην αστικοποιημένη ζωή του, στον ολοένα και πιο αποσυντιθέμενο οικογενειακό θεσμό, στην ολοένα και πιο έκλυτη και αντιαισθητική σεξουαλική συμπεριφορά, στην ολοένα και μεγαλύτερη υπερίσχυση εξωπολιτικών και εξωκοινωνικών διαμεσολαβούντων ιδιοτελών συμφερόντων, στην γελοιοποίηση των πολιτικών θεσμών, στην ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση των καιροσκόπων ή νεφελοβατούντων κοσμοπολιτών, στην ολοένα και μεγαλύτερη έχθρα των διανοητικών ελίτ στα επιτεύγματα των εθνικών κοσμοθεωριών, στην ολοένα και πιο έντονη διολίσθηση της νεολαίας σε μία άσκοπη ζωή, στην ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση του ρόλου των εντολέων στα πολιτικά δρώμενα, στην ολοένα και μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος και στην ολοένα και μεγαλύτερη φτώχια μεγάλου αριθμού ανθρώπων.» ΠΗΓΗ: Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, 21.11.2020. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΤΑ «ΕΜΒΟΛΙΑ»-FRANKENSTEIN ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΒΟΛΙΑ

Αδίκως περιμένουμε τον «Γκοντό» (του Σάμουελ Μπέκετ)’ δεν θα έρθει. Αντ’ αυτού θα μας επισκεφτεί ο «Frankenstein» (της Μέρι Σέλεϊ)

Ο Μαρκ Τουαίν έγραφε το 1879: «O Όμηρος στη δεύτερη ωδή της Ιλιάδας λέει με άμετρο ενθουσιασμό: Χάρισέ μου αυνανισμό ή δώσε μου το θάνατο...». (Σκέψεις για την Επιστήμη του Αυνανισμού, Περίπλους, Αθήνα, 1998) Εκατόν σαράντα χρόνια αργότερα, οι θλιβεροί κλόουν (που ανέλαβαν επ’ αμοιβή το «θεάρεστο» έργο να μας τρομοκρατήσουν, βομβαρδίζοντας μας καθημερινά από τα τηλεοπτικά, διαδικτυακά και ηλεκτρονικά μέσα μαζικής παραπληροφόρησης), επιμένουν ξεδιάντροπα να μετασχηματίζουν αυτή την «ειδική» ατομική απόλαυσή τους σε δημόσιο πρόβλημα, στερώντας την κοινωνία από το οξυγόνο της ελευθερίας... Κλεάνθης Γρίβας ΕΜΒΟΛΙΑ ΚΑΙ «ΕΜΒΟΛΙΑ»-FRANKENSTEIN Ως γνωστόν, όλα τα εν χρήσει συμβατικά εμβόλια • Περιέχουν μικροοργανισμούς (κυρίως, ιούς), είτε εξασθενημένους είτε απονεκρωμένους. • Χορηγούνται για να προκαλέσουν παραγωγή αντισωμάτων έναντι των ιών που περιέχουν. Και • Απαιτούν 8 ως 10 ΧΡΟΝΙΑ για την παρασκευή τους. Αντιθέτως, τα «εμβόλια»-Φρανκεστάιν που παρασκευάζονται από τους άπληστους για αναγνώριση, ισχύ και χρήμα, μανιακούς της γενετικής κοπτο-ραπτικής, δεν είναι εμβόλια. Αποκαλούνται έτσι, απλώς για να διασκεδαστεί ο βάσιμος τρόμος που τα συνοδεύει: • Δεν περιέχουν ιούς. Περιέχουν συνθετικό γενετικό υλικό (συνθετικό DNA ή αγγελιοφόρο mRNA), με εξαίρεση το πρώτο ρωσικό που ανακοινώθηκε, που περιέχει ιό. • Δεν χορηγούνται για να προκαλέσουν παραγωγή αντισωμάτων έναντι καθορισμένων ιών (δεν περιέχουν τέτοιους). Και, • Απαιτούν 8 ως 10 ΜΗΝΕΣ για την παρασκευή τους. Τα μέλη της μαφίας της Big Pharma έβαλαν στόχο να αναπτύξουν ένα εμβόλιο για τον κοροναϊό εντός 8 έως 12 μηνών. Αυτό αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ εάν ληφθεί υπόψη ότι τα συμβατικά εμβόλια χρειάζονται 4 έως 34 χρόνια για να αναπτυχθούν (από τη σύλληψη μέχρι την έγκρισή τους). Και για ορισμένα, όπως αυτό για το εμβόλιο HIV/AIDS V η έρευνα συνεχίζεται επί 36 χρόνια τώρα. Χρόνος που χρειάστηκε για την ανάπτυξη άλλων εμβολίων Ευλογιά 34 χρόνια 1954-1988 HPV 15 χρόνια 1991-2006 Ιλαρά 9 χρόνια 1954-1963 Polio 7 χρόνια 1948-1955 Παρωτίτιδα 4 χρόνια 1963-1967 Μέσος χρόνος 10.7 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ - Covid-19 8-12 ΜΗΝΕΣ 2020 Τα «εμβόλια» για τον κορωνοϊό παρασκευάζονται με απαράδεκτες fast-track διαδικασίες, κυρίως επειδή οι κυβερνήσεις ανέλαβαν τόσο το οικονομικό κόστος της ανάπτυξής τους όσο και το κόστος της αποζημίωσης των ατόμων που θα υποστούν βλάβες από τις παρενέργειές τους. Μέσω της Επιχείρησης Warp Speed, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ενισχύσει τη Μαφία της Big Pharma με περίπου 9,5 δισεκατομμύρια δολάρια (των φορολογούμενων) και ανάλογα ποσά έχει προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη και να ξεκινήσει η παρασκευή των «εμβολίων»-Frankenstein πριν ολοκληρωθούν οι μελέτες για την ασφάλεια, την αποτελεσματικότητα και, κυρίως για τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες σοβαρές παρενέργειές τους που είναι αντικειμενικά αδύνατο να προσδιοριστούν γιατί η διαπίστωσή τους απαιτεί εξαιρετικά μακροχρόνιο έλεγχο των εμβολίων. Το γενετικό υλικό κάθε οργανισμού–δηλαδή, ο κώδικας της ζωής– αποτελείται από το DNA και το RNA. Στο DNA είναι αποθηκευμένες όλες οι γενετικές πληροφορίες που καθορίζουν την ύπαρξή μας. Ο ρόλος του RNA είναι να μεταφέρει οδηγίες από το DNA στις πρωτεΐνες και αντιστρόφως (για αυτό και ονομάζεται αγγελιοφόρο RNA ή mRNA), επηρεάζοντας έτσι και τις πρωτεΐνες και το DNA. Έχοντας υπόψη έναν κλασικό ορισμό, σύμφωνα με τον οποίο «η ζωή είναι ένας ορισμένος τρόπος ύπαρξης των πρωτεϊνών», δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε καν τον εφιάλτη στον οποίο θα εισαχθεί το ανθρώπινο είδος, όταν οι πολιτικοί και «επιστημονικοί» χιτλερίσκοι του 21ου αιώνα, θα εγχύσουν στον οργανισμό του ανθρώπου συνθετικό mRNA, για το οποίο είναι αντικειμενικά αδύνατο να γνωρίζει κανείς τί πληροφορίες θα μεταφέρει στην αμφίδρομη διαδρομή του. Σ’ αυτή την κούρσα για την πρωτιά και το κέρδος, οι ανενδοίαστοι εγκληματίες της κρατικής εξουσίας και των ιδιωτικών κερδοσκοπικών εταιρειών που συγκροτούν την μαφία της Big Pharma, πέτυχαν: 1) Τη χρηματοδότηση της παρασκευής των «εμβολίων»-Frankenstein της Big Pharma με δημόσιο χρήμα. Έτσι, όλο το κόστος της παρασκευής τους καταβάλλεται από τους φορολογούμενους και όλα τα κέρδη από την καταναγκαστική κατανάλωσή τους εισπράττονται από τη μαφία της Big Pharma, μέσω μιας απατεωνίστικης ρύθμισης που ονομάζεται «συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα». 2) Την πρωτοφανή συμπίεση του χρόνου παρασκευής των δήθεν «εμβολίων» τους, ΑΠΟ 8 ΕΩΣ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ 8 ΕΩΣ 10 ΜΗΝΕΣ, με την κατάργηση όλων των ενδιάμεσων σταδίων του ελέγχου τόσο της «αποτελεσματικότητας» (δηλαδή εάν παράγουν ή όχι τα εικαζόμενα αντισώματα για τον στοχευόμενο ιό), όσο και της «ασφάλειάς» τους (δηλαδή εάν δεν προκαλούν σοβαρότατες μη-αντιστρεπτές ή θανατηφόρες παρενέργειες). 3) Την επέκταση της πλήρους νομικής ασυλίας (αστικής και ποινικής) και στα εμβόλια-Frankenstein για όποιες βλάβες προκαλέσουν πριν ακόμη κυκλοφορήσουν, ασυλίας που είχαν εξασφαλίσει το 1986 με τον Εθνικό Νόμο για Πρόκληση Βλαβών από Παιδικά Εμβόλια (National Childhood Vaccine Injury Act, Public Law 99-660, 1986). Μόνο που τώρα, η ασυλία δεν αφορά μόνο τις βλάβες που προκαλούνται στα παιδιά, αλλά και τις βλάβες που θα προκαλούνται σε όλους ανεξαρτήτως ηλικίας. Τα «εμβόλια»-Frankenstein (με DNA και mRNA) για την COVID-19 είναι η αιχμή του δόρατος για την είσοδο σε μια «νέα εποχή» γενετικά τροποποιημένων «εμβολίων» υψηλού κινδύνου και σηματοδοτούν το πέρασμα από τον εφιάλτη των Γενετικά Μεταλλαγμένων Τροφίμων στην κόλαση των Γενετικά Μεταλλαγμένων Ανθρώπων, που αποτελεί πλέον μια εν διαμορφώσει πραγματικότητα. Επισκοπώντας την σημερινή κατάσταση στο πεδίο των «εμβολίων»-Frankenstein, μπορεί κανείς να οδηγηθεί στις εξής διαπιστώσεις: 1) Είναι αδύνατο να παρασκευαστεί κάποιο εμβόλιο για τον κορωνοϊό με τις εν χρήσει συμβατικές τεχνικές παρασκευής εμβολίων. Όλες οι προηγούμενες προσπάθειες σ’ αυτή την κατεύθυνση από το 2001 και μετά, έχουν αποτύχει παταγωδώς. 2) Εξαιτίας αυτού, οι προσπάθειες για την παρασκευή ενός «εμβολίου» για την COVID επικεντρώθηκαν στη χρήση «καινοτόμων τεχνικών» (!) για την παρασκευή εμβολίων με θραύσματα συνθετικού γενετικού υλικού (DNA και mRNA). 3) Όλες οι κλινικές δοκιμές των «εμβολίων» COVID σχεδιάστηκαν με τρόπο ώστε να «αποδεικνύουν» την «αποτελεσματικότητα» των fake-εμβολίων όχι με την πρόκληση ανοσίας στον ιό SARS-CoV-2 (που αποτελεί βασικό στόχο κάθε εμβολίου, ο οποίος σε ό,τι αφορά τα fake-εμβόλια με γενετικό υλικό, είναι αδύνατο να επιτευχθεί), αλλά με την… αποτροπή ή την υποχώρηση κάποιων… συμπτωμάτων, όπως ο βήχας ή τα ρίγη και ο πυρετός. (!) 4) Αυτή η λογική στρεψοδικία και η επιστημονική απάτη τροποποιεί ριζικά τον διακηρυγμένο λόγο ύπαρξης των εμβολίων: • Μέχρι τώρα, στόχος των εμβολίων (έστω και διακηρυκτικά) ήταν η πρόκληση ανοσίας απέναντι σε κάποιο συγκεκριμένο μικροοργανισμό. • Τώρα, στόχος των «εμβολίων» είναι η αποτροπή ή η υποχώρηση κάποιων συμπτωμάτων. (!!!) 5) Μετά την εφαρμογή των fake-εμβολίων στον πληθυσμό, το σχέδιο της μετατροπής τους από μια κραυγαλέα και τραγική αποτυχία σε μέγιστη «επιτυχία», θα εξελιχθεί σε ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ: • Στην πρώτη φάση, λίγο πριν και λίγο μετά την έναρξη των «εμβολιασμών», θα μεγιστοποιηθεί η κατασκευασμένη «απειλή» με την αύξηση των «κρουσμάτων» της COVID, με τη χρήση των δοκιμασμένων «στρατηγικών εξαπάτησης». [που αναλύονται παρακάτω] • Στη δεύτερη φάση, μετά τους εμβολιασμούς, θα μειωθεί η απειλή (που είχε διογκωθεί με τις ίδιες στρατηγικές εξαπάτησης, αντεστραμμένες), πράγμα που θα αποδοθεί στην «αποτελεσματικότητά» των «εμβολίων»-Frankenstein. Η ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ FAKE-ΑΠΕΙΛΗΣ: EVENT 201 Η προαναγγελία της τραγωδίας που επρόκειτο να βιώσει η ανθρωπότητα στον χρόνο που ακολούθησε (αλλά και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν) έγινε στις 18 Οκτωβρίου 2019, από ένα ετερόκλητο περιοδεύοντα θίασο ποικιλιών, τα μέλη του οποίου εκπροσωπούσαν δυσώδεις ισχυρούς «κύκλους» που συνέβαινε να έχουν τους ίδιους στόχους. Τίτλος της παράστασης: Event 201. Επρόκειτο για μια προσομοίωση άσκησης για την αντιμετώπιση μιας «πανδημίας» η οποία θα μεταφέρονταν από τις οθόνες των εμπνευστών της στην πραγματική ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων κατά τους επόμενους μήνρες. Το Event 201 ανέβηκε στην «παράγκα» του John Hopkins, • Με σκηνοθέτη τον Bill Gates, που ως Χίτλερ του 21ο αιώνα, υλοποιεί τις ρατσιστικές ιδεοληψίες του προκατόχου του. • Με διευθυντή παραγωγής το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates, το Γενικό Επιτελείο της σχεδιαζόμενης πλανητικής «επιχείρησης κορωνοϊός» μέσω της οποίας θα επιδιωχθεί η ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας. • Με οικονομικό «πανεπόπτη» την Παγκόσμια Τράπεζα και • Με τη συμμετοχή ενός μεγάλου αριθμού ομότεχνων και ομόσταυλων εκπροσώπων των «γουρουνιών» της «Φάρμας των Ζώων» της παγκοσμιοποιημένης επιχειρηματικής και χρηματιστικής «αλήτ», η οποία έχει ως πυρήνα της την «αυλή των τεράτων» που κυριαρχούν στο πεδίο των τηλεπικοινωνιών, της πληροφορικής και του διαδικτύου (Bill Gates/Microsoft, Mark Zuckerberg/Facebook, Instagram, Jeffrey Bezos/Amazon, Lawrence Edward Page και Sergey Brin/Google. Όλοι αυτοί οι πρωτεργάτες του «Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου» αφιέρωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους από τις 18 Οκτωβρίου μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2019, για να προετοιμάσουν τη θριαμβευτική εκτέλεση της δεύτερης πράξης της «σωτηρίας» μας (διά της γενετικής μας τροποποίησης) χωρίς να ρωτηθούμε εάν την θέλουμε ή όχι. Βεβαίως, «το να περάσεις μια γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο αν δεν το θέλει, δεν είναι καλή πράξη αλλά χουλιγκανισμός. Το να προσφέρεις τις ερωτικές σου υπηρεσίες σε μια γυναίκα αν δεν τις δέχεται, δεν είναι ερωτική πράξη, αλλά βιασμός. Και το να «απελευθερώσεις» αυτούς που δεν θέλουν να απελευθερωθούν, δεν είναι επαναστατική πράξη, αλλά φασισμός». - (Δημήτρης Ιωάννου: «Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα», Περ. Τετράδια, τχ. 10, 1985. Αναφ. στο Κλ. Γρίβας, Η εξουσία της Βίας, Ιανός, Θεσσαλονίκη, 1987, σελ. 30) Αλλά, αυτά είναι «νεφελώδεις φλυαρίες ηθικής φιλοσοφίας» για τους μεγάλους αναμορφωτές της γενετικής μας ταυτότητας στο όνομα της «προστασίας» της υγείας μας, που η κατάληξη των σχεδίων τους έχει ήδη σκιαγραφηθεί στον κοντινό μας ορίζοντά μας. Από την μακραίωνη σύγκρουση μεταξύ ελευθερίας και δουλείας, επιβεβαιώνεται εξακολουθητικά το μέγιστο δίδαγμα ότι «το να “απελευθερώσεις” αυτούς που δεν θέλουν να απελευθερωθούν, δεν είναι επαναστατική πράξη, αλλά φασισμός». Κι αυτό ακριβώς το μέλλον απεργάζονται για μας όσοι επιδιώκουν να μας «απελευθερώσουν» παρά τη θέλησή μας: τη δουλεία μας μέσω του φασισμού. Η ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ FAKE-ΑΠΕΙΛΗΣ Η εισαγωγή στην επόμενη πράξη της τραγωδίας έγινε στις 31 Δεκεμβρίου 2019, με την «αιφνίδια ανακάλυψη» στην Κίνα κάποιου ιού που ανήκει σε έναν από τους 32 υπότυπους της οικογένειας των κορωνοϊών, οι οποίοι μας συνοδεύουν επί πολλές δεκαετίες, χωρίς να προκαλούν σοβαρά προβλήματα. Με την «αιφνίδια ανακάλυψη» του ιού που καλλιεργούνταν στο Ιολογικό Ινστιτούτο της πόλης Wuhan (με την «ευγενική χρηματοδότηση» σε δύο δόσεις των 3,7 εκατομμυρίων δολαρίων του κ. Anthony Fauci, του αμετακίνητου διευθυντή –από το… 1984– του πολιτικά πανίσχυρου «Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργιών και Λοιμωδών Νόσων / ΝIAΙD και στενού συνεργάτη του Bill Gates. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι το εν λόγω εργαστήριο είχε κατασκευαστεί προ δεκαετίας από γαλλική εταιρεία ως εργαστήριο επιπέδου ασφαλείας BSL-2 και μέσα σε ελάχιστο χρόνο «αναβαθμίστηκε» βιαστικά σε επίπεδο ασφαλείας BSL-4 και συνδέονταν με το δίκτυο των εργαστηρίων βιολογικού πολέμου του Κινέζικου στρατού. Επιτέλους, ο εχθρός είχε εντοπιστεί. Μόνο που επρόκειτο για έναν «εχθρό» που η βιολογική του «ταυτότητα» ήταν και εξακολουθεί να παραμένει «μυστήριο», φυσικά όταν μιλάμε με όρους επιστήμης –δηλαδή, τεκμηρίωσης– και όχι με τις υποθέσεις της fake-επιστήμης που, στην καλύτερη περίπτωση, είναι καταδικασμένες να παραμένουν εσαεί υποθέσεις. Έτσι, με την επικράτηση του βολικού «αφηγήματος» της μετάδοσης του ιού στην αγορά αγρίων ζώων της Wuhan, έμειναν αναπάντητες όλες οι κρίσιμες ερωτήσεις για την καταγωγή του ιού (εάν προέκυψε τυχαία ή εάν κατασκευάστηκε ως μέσο βιολογικού πολέμου), την πορεία του (εάν η διαφυγή του από το εργαστήριο ήταν τυχαία ή σκόπιμη), τον τρόπος της μετάδοσης του (σε τί οφείλεται αιφνίδια ικανότητα να μεταδίδεται από τα ζώα στους ανθρώπους ενός ιού που μέχρι τότε μεταδίδονταν μόνο μεταξύ ορισμένων ζώων), τη νοσηρότητα και την θνησιμότητά του. Όλα αυτά, που θα έπρεπε να καταδειχθούν με αποδεικτικά στοιχεία και όχι με υποθέσεις ή φληναφήματα που μεταμφιέζονται ταχυδακτυλουργικά σε «αποδείξεις». Η «ανακάλυψη» ακολουθήθηκε από ένα πρωτοφανές κύμα τρομο-θανατο-λαγνείας με την συστηματική δραστηριότητα που ανέπτυξαν με εντυπωσιακά απόλυτο συντονισμό τα ‘Όργανα Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Αρρώστιας και Διαφθοράς–Π.Ο.Υ., η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών–Ο.Η.Ε, κ.α.), η μαφία της Big Pharma, η διεφθαρμένη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία διαφόρων χωρών, η εξωνημένη ηγεσία της ιατρικής συντεχνίας και του «επιστημονικού» τύπου, τα εξαγορασμένα εταιρικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και Κατατρομοκράτησης (έντυπα και ηλεκτρονικά). Η πολυεπίπεδη τρομοκρατική επιχείρηση που εκδηλώθηκε με μια δυσοίωνη ομοιομορφία που επέβαλε έναν οργουελιανό μονόλογο σε παγκόσμιο επίπεδο, κορυφώθηκε με την κήρυξη της «πανδημίας» από τον Gates στις 10 Μαρτίου 2020 και από τον (πρώην τρομοκράτη) γενικό διευθυντή του ΠΟΥ στις 11 Μαρτίου 2020, και την επιβολή του lockdown. Ο τρόπος με τον οποίο πολλαπλασιάστηκε στη νιοστή η «απειλή» από τον κορωνοϊό SARS-CoV-2 έχει εκτεθεί επί μακρόν. ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΣΗΣ ΤΩΝ LOCKDOWN Η εναλλαγή της επιβολής και της μερικής άρσης των lockdown, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τους στόχους που πρέπει να επιδιωχθούν. Και, αναλόγως, αυξάνεται ή μειώνεται ο αριθμός των «κρουσμάτων» και των θανάτων, με τη χρήση διαφόρων «στρατηγικών εξαπάτησης» ανάμεσα στις οποίες κεντρική θέση κατέχει: (α) η τεχνική εξαπάτησης μέσω του «τρόπου επεξεργασίας» των τεστ PCR για τον ιό SARS-Cov-2 και (β) η τεχνική εξαπάτησης μέσω των σκόπιμων «αλλαγών» του εκάστοτε (!) ισχύοντος ορισμού των συμπτωμάτων που θέτουν την διάγνωση «Covid-19». Εν προκειμένω, στην παρούσα φάση ΠΡΙΝ από την προγραμματισμένη χορήγηση άδειας κυκλοφορίας στα «εμβόλια»-Frankenstein, οι πολίτες πρέπει να χειραγωγηθούν με τρόπο ώστε να βάλουν οικειοθελώς το κεφάλι τους στον πάγκο των χασάπηδων της Big Pharma. Στην κατεύθυνση αυτή, προβλέπεται να εξαπολυθεί μια ασύλληπτη τρομοκρατική εκστρατεία συνδυασμένη με την μεγιστοποίηση της απειλής μέσω ενός τεχνητά αυξανόμενο αριθμό «ασθενών» με Covid-19 (πράγμα που ήδη βρίσκεται ήδη συμβαίνει). Στα auto da fe που οργάνωνε η εγκληματική αστυνομία της Καθολικής Εκκλησίας, η Ιερή Εξέταση έκαιγε επί γης το κορμί των «αιρετικών», των Εβραίων και των «μαγισσών» (λαϊκών θεραπευτριών σε μια εποχή που η θεσμική καταναγκαστική ιατρική ήταν ανύπαρκτη) για να σώσει την ψυχή τους στον ουρανό, προς «μεγαλύτερη δόξα του θεού» (ad majorem dei gloriam). -Στα σύγχρονα auto da fe που οργανώνει η εγκληματική αστυνομία της Big Pharma, η fake-επιστήμη καταστρέφει ανενδοίαστα την υγεία της κοινωνίας για να διευρύνει τα άνομα κέρδη της επί γης, «προς «μεγαλύτερη δόξα της fake-επιστήμης» (ad majorem fake-scientia gloriam). Ο «αόρατος εχθρός» ξαναεμφανίζεται επιθετικότερος και τρομακτικότερος με τη πλαστή «αύξηση» των «κρουσμάτων και των θανάτων» με σκόπιμες λαθροχειρίες στον προσδιορισμό των «κρουσμάτων και των θανάτων» ΜΕΤΑ τη χορήγηση άδειας κυκλοφορίας σε ένα ή περισσότερα εμβόλια-Frankenstein, από τη Διεύθυνση Φαρμάκων και Τροφίμων (FDA) σε κάποια μέλη της μαφία της Big Pharma (στα ντουέτα Pfizer/BioNTech, ή Moderna/ , AstraZeneca/Oxford Group, κ.α., θα αρχίσουν οι μαζικοί εμβολιασμοί με τα «εμβόλια»-Φρανκεστάιν για την COVID, τα οποία, σημειωτέον, δεν έχουν δοκιμαστεί ποτέ ούτε για την ασφάλεια ούτε και για την αποτελεσματικότητά τους. Και μετά από ένα διάστημα, ως δια μαγείας, η «απειλή» αρχίζει να εμφανίζεται «μειωμένη» με τη χρήση των ίδιων ανήθικων μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν για την «αύξησή» της, πράγμα που θα «αποδοθεί» στην δήθεν αποτελεσματικότητα» των «εμβολίων»-Φρανκεστάιν. … ‘Οπερ έδει δείξαι (αυτό που έπρεπε να αποδειχθεί) Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ… ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ Πίσω από την πλανητική «επιχείρηση κορωνοϊός», ο στόχος της παγκοσμιοποιημένης «αλήτ» είναι ευδιάκριτος: Το κενό που δημιουργήθηκε από την ανατραπείσα διπολική γεωπολιτική ισορροπία με την διάλυση της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ (1991), πρέπει να καλυφθεί με την εγκαθίδρυση της νέας «κατάστασης ισορροπίας» μέσω της ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Στην προηγούμενη «κατάστασης διπολικής ισορροπίας» που εγκαθιδρύθηκε με σημείο εκκίνησης την «Συμφωνία των Ποσοστών» (ήτοι, των «ζωνών επιρροής») μεταξύ των Τσόρτσιλ και Στάλιν στη Μόσχα στις 9 και 10 Οκτωβρίου 1944, όταν ο Τσόρτσιλ παραχώρησε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στον σταλινικό ολοκληρωτισμό, προκειμένου να κρατήσει την Ελλάδα στη δυτική ζώνη επιρροής, επιδιώκοντας τον έλεγχο των θαλασσίων οδών που συνέδεαν τη μητρόπολη και τις αποικιακές κτήσεις της βρετανικής αυτοκρατορίας και, κυρίως, με το «διαμάντι του στέμματος», την Ινδία. Ατυχώς σήμερα, σε ό,τι αφορά τη μοίρα της Ελλάδας στην υπό διαμόρφωση νέα παγκόσμια ισορροπία, δεν υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων της με τα συμφέροντα κάποιας υπερδύναμης. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δυστυχώς: • Στη θέση της βρετανικής αυτοκρατορίας υπάρχει το γερμανικό Ραϊχ, τα συμφέροντα του οποίου συνέπιπταν και συμπίπτουν με τα συμφέροντα του πάντοτε «επιτήδειου ουδέτερου», της Τουρκίας. • Στη θέση του Τσόρτσιλ υπάρχει η γερμανική καγκελαρία που δεν θα διστάσει να θυσιάσει την Ελλάδα προς όφελος της Τουρκίας (όπως ο Τσόρτσιλ θυσίασε ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη για να κρατήσει την Ελλάδα στη δυτική σφαίρα επιρροής). • Στη θέση της Ελλάδας, μικρής αλλά κρίσιμης για τα βρετανικά συμφέροντα που έπρεπε να διασφαλιστούν, υπάρχει μόνο μια περιφερειακή μεσαία δύναμη με αυτοκρατορικές βλέψεις, η Τουρκία, που πρέπει να κρατηθεί στη σφαίρα επιρροής του Βερολίνου. Μ’ άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένα αντίβαρο στην επέκταση της επιρροής της Τουρκίας προς δυσμάς. Κι αυτό σημαίνει ότι για την οικοδόμηση της νέας παγκόσμιας ισορροπίας, η Ελλάδα θα θυσιαστεί (όπως θυσιάστηκαν –χωρίς να ερωτηθούν– οι πληθυσμοί των χωρών της ανατολικής Ευρώπης πριν από μισό αιώνα για να χτιστεί η προηγούμενη διπολική ισορροπία). Ο πατέρας της ιστορίας και της γεωπολιτικής Θουκυδίδης,, (γεν. προ του 454 και πέθανε το 399 π.Χ.) διατύπωσε την πρώτη αρχή που διέπει τις σχέσεις μεταξύ των χωρών, όπως εκφράστηκε από την πρεσβεία των Αθηναίων που ζήτησαν από τους κατοίκους της Μήλου να παραδοθούν: «…στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του». Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Βιβλίο Ε (89-91). Μετάφραση Άγγελος Βλάχος, Εστία, Βιβλίο Ε, σελ. 72. Μ’ άλλα λόγια, οι δυνατοί κάνουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύνατοι υφίστανται ό,τι δεν μπορούν να αποφύγουν. Και ένας τρόπος για να μην υποστούμε όλα όσα «δεν μπορούμε να αποφύγουμε» είναι η επιδίωξη συμμαχιών με κάποια δύναμη που θα μπορούσε να μετριάσει αυτά τα οποία «δεν μπορούμε να αποφύγουμε». Και ως μόνη τέτοια δύναμη στον άμεσο ορίζοντά μας προβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, που τα συμφέροντά τους δεν εναρμονίζονται πλήρως με τα συμφέροντα της Γερμανίας. Κλεάνθης Γρίβας ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΣ • Στις 9 Νοεμβρίου 2020, ξεκίνησε ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΣ της «αποτελεσματικότητας» των εμβολίων-Frankenstein, όταν η Pfizer και η BioNTech ανακοίνωσαν –με δελτίο τύπου– ότι το δικό τους εμβόλιο-Frankenstein είναι «αποτελεσματικό σε ποσοστό 90%» (!) • Στις 16 Νοεμβρίου 2020, η εταιρεία Moderna (των Bill Gates και Anthony Fauci) παρεμβαίνει στον πλειστηριασμό της «αποτελεσματικότητας», ανακοινώνοντας –με δελτίο τύπου–ότι το δικό της «εμβόλιο»-Frankenstein «είναι αποτελεσματικό κατά 94,5%». • Στις 18 Νοεμβρίου 2020, οι Pfizer και BioNTech κάνουν ρελάνς στον πλειστηριασμό ανακοινώνοντας –με δελτίο τύπου– ότι το «εμβόλιό» τους είναι «αποτελεσματικό σε ποσοστό 95%» (!). • Όπως όλα δείχνουν, η ανελέητη σύγκρουση για την πρωτιά θα οδηγήσει σύντομα σε ανακοινώσεις (με δελτία τύπου, πάντοτε) «αποτελεσματικότητας» 96%, 98%, 100% και, ενδεχομένως, και πάνω από 100%, καθ’ ο μωραίνει ο Κύριος τον άπλησο… • Στο μεταξύ, αναμένονται τα σχετικά «δελτία τύπου» των συνεργαζόμενων εταιρειών Astra Zeneca και Ομάδα της Οξφόρδης (με την υπενθύμιση ότι στην Astra Zeneca έχουν επιβληθεί πρόστιμα-ρεκόρ από διάφορους ελεγκτικούς οργανισμούς για ένα πλήθος ποινικών αδικημάτων) ΠΗΓΗ Αναρτήθηκε από Καρτερία

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ

Daisugi: Οι Ιάπωνες καλλιεργούν δέντρα πάνω σε άλλα δέντρα βασισμένοι σε αρχαία τέχνη

 

 Εναλλακτική Δράση

 Φύση Και Περιβάλλον

378

Κοινοποιήσεις

ΚοινοποίησηTweet

Η Ιαπωνία είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χώρα, ειδικά για κάποιον που δεν μένει εκεί. Δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει, αλλά και να εμπνέει τον κόσμο με τη φαντασία και την ευρηματικότητα των κατοίκων της. Φαίνεται πως η επιδίωξη της τελειότητας είναι κάτι που βρίσκεται βαθιά εδραιωμένο στην κουλτούρα τους, και αυτό αποκαλύπτεται με διάφορους τρόπους και σε πολλές εκφάνσεις της ζωής.

Θα είστε μάλλον εξοικειωμένοι με την έννοια bonsai – πρόκειται για μια Ιαπωνική τέχνη που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είναι η καλλιέργεια μικρών δέντρων που μιμούνται την εμφάνιση των δέντρων κανονικού μεγέθους. Η τέχνη έχει διακοσμητικούς κυρίως σκοπούς.

Υπάρχει ωστόσο μια παρόμοια τεχνική που χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία και δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στον κόσμο. Τον 15ο αιώνα, κάπου στο Kyoto αναπτύχθηκε το daisugi, μία κηπευτική τεχνική. Γράφεται ως 台杉 και αποτελεί μια τεχνική κατά την οποία μικρότερα δέντρα καλλιεργούνται με έδαφος ένα μεγαλύτερο. Τοποθετούνται κάθετα ουσιαστικά, το ένα πάνω στο άλλο.

Το daisugi χρησιμοποιεί πολλές από τις ίδιες αρχές όπως το bonsai, όμως φυσικά τα αποτελέσματα είναι αρκετά διαφορετικά. Αντί για μικρά διακοσμητικά φυτά, η τεχνική παράγει ξύλα που είναι δυνατότερα, πιο ευέλικτα, με τέλειο στρογγυλό και ίσιο σχήμα και μειώνει την ανάγκη να κόβουν άλλα δέντρα.

Γιατί όμως χρησιμοποιήθηκε αρχικά η τεχνική; Φαίνεται πως ήταν οι κάτοικοι της Kitayama οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τη μέθοδο για να επιλύσουν το πρόβλημα της έλλειψης νεαρών βλαστών ή αλλιώς φιντανιών. Η γη ήταν λίγη στην περιοχή και η φύτευση και καλλιέργεια δέντρων σε απότομες πλαγιές αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολη.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτή η προσαρμογή που χρησιμοποίησαν οι δενδροκόμοι να μειώσει τον αριθμό των δεντροφυτεύσεων, ελάττωσαν τον κύκλο της καλλιέργειας και παράγουν επίσης πυκνότερη ξυλεία. Με τα χρόνια βέβαια η δημοτικότητα αυτής της τεχνικής μειώθηκε. Σήμερα, μπορεί κανείς να την θαυμάσει σε ιδιωτικούς και καλά διατηρημένους κήπους.

Παρακάτω, παρουσιάζεται το εκπληκτικό αποτέλεσμα της τεχνικής μέσα από διάφορους φωτογράφους που μαγεύτηκαν από την ευρηματικότητα των Ιαπώνων.

Φωτογραφία: Twitter/WrathOfGnon

Φωτογραφία: Twitter/WrathOfGnon

Φωτογραφία: Twitter/WrathOfGnon

Πηγή:

www.boredpanda.com/sustainable-japanese-forestry-daisugi

brightvibes.com/2051/en/daisugi-the-ancient-japanese-art-of-growing-trees-on-top-of-other-trees

Κεντρική φωτογραφία: Twitter/WrathOfGnon