Η Πολιτική του Τρόμου

Θα πεθάνετε όλοι… ή αλλιώς «η πολιτική του τρόμου» Ένα συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από ολόκληρη την συστημική ειδησεογραφία εδώ και μερικές εβδομάδες, κι αυτό είναι «να φοβόσαστε».

Μια ειδησεογραφία, προφανώς κατά παραγγελία, με απώτερο σκοπό την συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση, που σαν καλός πατερούλης κάνει τα πάντα για να μας προστατεύσει. Την μια από τους Τούρκους, την άλλη από τον κορονοϊό, κ.ο.κ. Προσοχή, δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση πως ο κίνδυνος του ιού δεν είναι υπαρκτός. Κάθε άλλο. Και υπαρκτός είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνος. Εκτός όμως από την μεγάλη ζημιά που προκαλεί στην οικονομία, στην κοινωνία, και στην ψυχολογία μας, αποτελεί και βούτυρο στο ψωμί των κυβερνώντων. Ο ιός ήρθε σαν από «μηχανής θεός» προκειμένου κάποια συμφέροντα να κλείσουν δουλειές με την κυβέρνηση που σε άλλες πιο φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν σχεδόν αδύνατο. Κι εδώ μπαίνει ο ύποπτος ρόλος των συμβατικών ΜΜΕ, που από το πρωί μέχρι το βράδυ πουλάνε τρόμο. Τρόμο ο οποίος απευθύνεται στο πρωτόγονο ένστικτο του μέσου πολίτη, που ανήμπορος να κατανοήσει τι του συμβαίνει, ανήμπορος να αμυνθεί, παραδίδεται άνευ όρων στους «ειδικούς» και στα παπαγαλάκια, που επί πληρωμή (αλλιώς δεν εξηγείται) έχουν γίνει βασιλικότεροι του βασιλέως φτάνοντας στο σημείο (ή σχεδόν) να προτείνουν μέχρι και στρατιωτικό νόμο, προκειμένου να μειωθούν τα κρούσματα. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση, εν μέσω λοκντάουν και ειδησεογραφικού μονοθεματικού μπλακάουτ περνάει νομοσχέδια που τους μόνους που ωφελούν είναι οι φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες. Το ένστικτό μας ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την επιβίωση. Τίποτα άλλο. Γι’ αυτό και ως οργανισμοί είμαστε προγραμματισμένοι να αποφεύγουμε με κάθε τρόπο τον κίνδυνο, από όπου κι αν προέρχεται. Και σαν απλοί πολίτες, χωρίς εξειδικευμένες γνώσεις, χωρίς πλήρη και αντικειμενική ενημέρωση, γινόμαστε εύκολα θύματα της όποιας κρατικής προπαγάνδας και παραπληροφόρησης. Υπακούοντας άνευ όρων στους «ειδικούς» που λέγαμε, και στον πατερούλη πρωθυπουργό. Ακόμη κι εκείνοι που δεν «μασάνε» από τον ιό, ακόμη δηλαδή και όλοι εκείνοι οι πειραγμένοι «αρνητές», ακόμη κι αυτοί φοβούνται. Οχι τόσο την μόλυνση, όχι τόσο την κλεισούρα, όσο τα οικονομικά και επαγγελματικά αδιέξοδα. Την απώλεια δηλαδή του ελέγχου της ζωής και του μέλλοντός μας. Βλέπετε τους επαγγελματίες σωτήρες μας, τους πολιτικάντηδες δηλαδή, να ανησυχούν για τη δική τους οικονομική κατάσταση; Μπα… δεν νομίζω. Είναι εξασφαλισμένοι, όσο ο φοβισμένος λαός τους ψηφίζει με δυο χέρια για να τον σώσουν. Εξάλλου τι έχουν να φοβηθούν; Την μη επανεκλογή τους; Εδώ ο Βαρουφάκης που κάποτε λατρεύονταν μετά μανίας, και στην συνέχεια έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος… συνεχίζει να πολιτεύεται, και μάλιστα ως αρχηγός κόμματος. Οπότε τι να λέμε; Αυτός λοιπόν ο φόβος που έχουν οι κοινοί θνητοί, και που αφορά την οικονομική τους δυσπραγία, το μέλλον των παιδιών τους… αυτός ο φόβος που δεν αγγίζει τους κυβερνώντες, αυτό είναι και το βασικό τους όπλο στο να μας χειραγωγούν, μέσω μεσαζόντων opinion makers, και να νομοθετούν ό,τι τους καπνίσει για το καλό μας. Πως τα καταφέρνουν; Ευκολάκι… Είμαστε κοινωνικά ζώα, και όταν φοβόμαστε στρεφόμαστε προς την αγέλη, την φυλή, την κυβέρνησή μας δηλαδή, που μας εκπροσωπεί και μας προστατεύει. Οσο πιο μεγάλη απειλή διαισθανθούμε ως άτομα, τόσο πιο πολύ στηριζόμαστε στους «σωτήρες» μας για να διατηρήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, τον οποίο μοιάζει να χάνουμε ως μονάδες. Και ένας βασικός τρόπος για να ανήκουμε σε μια μεγαλύτερη ομάδα, η οποία θα μας προστατεύσει, είναι να υιοθετήσουμε και να συμμορφωθούμε προς τις οδηγίες και τις επιθυμίες της. Ετσι ώστε να γίνουμε πλήρες μέλος της και να σωθούμε. Να επιβιώσουμε. Σε γενικές γραμμές ο φόβος είναι κάτι καλό. Σαν τον πυρετό ένα πράγμα, που μας βοηθάει στο να αντιληφθούμε κινδύνους και να τους αντιμετωπίσουμε. Σε εποχές κρίσης όμως, όπως η πανδημία που διανύουμε, ο φόβος μας κάνει εύπιστους και πρόθυμους να κάνουμε εκπτώσεις στα πιστεύω μας προκειμένου να σωθούμε. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω πως την ώρα που τα ΜΜΕ διαδίδουν τον τρόμο, την ώρα που φλερτάρουμε με το εγκεφαλικό κάθε φορά που καθόμαστε να δούμε τις ειδήσεις, οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες τρίβουν τα χέρια τους κάνοντας δουλίτσες και εξυπηρετώντας ημέτερους. Διότι «ο φόβος είναι ο θεμέλιος λίθος της κάθε κυβέρνησης» δεν το λέω εγώ, το έχει πει ο Τζον Ανταμς, ένας από τους «ιδρυτές» των ΗΠΑ. Και πως μπορεί μια επιτήδεια κυβέρνηση (καλή της ώρα η σημερινή) να εκμεταλλευτεί τον φόβο; Μέσω της επαναλαμβανόμενης προπαγάνδας. Μέσω των λευκών ψεμάτων. Η συνεχής επανάληψη είναι μια γνωστή προπαγανδιστική μέθοδος που χρόνια τώρα χρησιμοποιείται για να διαδοθούν τα ψέματα σε μια κοινωνία και να διαιωνίζεται ο φόβος στα μέλη της. Επαναλαμβάνοντας κάποια φραστικά κλισέ και κάποιες σκληρές εικόνες (εντατικές, διασωληνωμένος, φρέσκους τάφους, βαγόνια τρένων, κλπ), τα κατευθυνόμενα (και αδρά αμειβόμενα) ΜΜΕ μπορούν να παραλύσουν ολόκληρους πληθυσμούς, ακόμη και σε τεράστιες πιο αναπτυγμένες από την δική μας χώρες, μέσω του φόβου. Και πάλι, δεν το λέω εγώ. Το έχει πει ο υπουργός Προπαγάνδας των Ναζί, ο Γιόζεφ Γκέμπελς, ο οποίος έλεγε πως η συνεχής επανάληψη μπορεί να πείσει την εύπλαστη μάζα ότι ένα τετράγωνο είναι στην πραγματικότητα κύκλος, ή αλλιώς «πες πες κάτι θα μείνει». Κι αυτό που μένει στα καθ’ ημάς είναι ο φόβος. Κάτι τέτοιο λοιπόν βλέπουμε να συμβαίνει όχι μόνο εδώ, αλλά και στην Ευρώπη, και στην Αμερική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια βοηθάει αφάνταστα σε αυτό. Μια ο έντυπος τύπος, μια τα κανάλια, μια οι ραδιοσταθμοί και μια το ίντερνετ (με κύριο στοιχείο του τα σόσιαλ μίντια), και να πως ο φόβος διαχέεται παντού και σε χρόνο ντε τε, και να πως τα κυβερνητικά προστάγματα και οι κρυφές επιθυμίες των κερδοσκόπων φίλων της κυβέρνησης παίρνουν σάρκα και οστά, με αποτέλεσμα έναν φοβισμένο πολίτη, που όχι μόνο δεν αμφισβητεί το επίσημο αφήγημα, αλλά δεν έχει χρόνο και να ανακαλύψει τις υπόγειες βρομοδουλειές που οι διάφοροι υπουργοί διεκπεραιώνουν εν κρυπτώ, εν μέσω λοκντάουν, ακόμη και μέσω κοινοβουλευτικών τηλεδιασκέψεων… με δημοκρατικό άλλοθι δηλαδή. Οπως συνέβη χθες, όπου περνάει εκτάκτως, εσπευσμένα και κυρίως «κρυφίως» από τη βουλή, με «τηλεδιάσκεψη» ολίγων συμμετεχόντων, ένα από τα σημαντικότερα νομοσχέδια που όμως θα αλλάξει άρδην το αεροπορικό τοπίο της Ελλάδας προς όφελος κάποιων ελάχιστων (κρατικοδίαιτων) επιχειρηματιών, και θα βάλει σε κίνδυνο την ασφάλεια των πτήσεων και το δημόσιο συμφέρον. Το ακούσατε πουθενά; Μπα… Τα καθεστωτικά ΜΜΕ ασχολούνταν με την (μούφα) «είδηση» πως τα κατοικίδια σπέρνουν τον κορονοϊό… προκαλώντας έναν νέο πονοκέφαλο σε όλους τους φιλόζωους, και δίνοντας πυρομαχικά σε όλους εκείνους που μισούν τα ζώα. Ετσι λοιπόν έχει η κατάσταση. Κλειδωμένοι μέσα, να ενημερωνόμαστε από την μίσθαρνη δημοσιογραφία. Η οποία ως λαγός μας προετοιμάζει για τα μελλούμενα. Οπως π.χ. το τελευταίο «αφήγημα» των ΜΜΕ, πως έρχονται νέοι, πολύ πιο αυστηροί έλεγχοι στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και με έρευνες αστυνομικών μέσα στα σπίτια για να διαπιστώνουν αν είμαστε μπουντρουμιασμένοι ή αν βγαίνουμε στις ταράτσες για πάρτι. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος αντίστασης στην κρατικά κατευθυνόμενη αυτή προπαγάνδα; Υπάρχει, και λέγεται γνώση. Βέβαια, γνώση χωρίς σωστή πληροφόρηση είναι άγνοια ή το χειρότερο ημιμάθεια. Κι όπως γνωρίζουμε η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας. Ακόμη και ο Πλάτωνας είχε πει πως η άγνοια είναι η ρίζα της δυστυχίας μας… ή κάπως έτσι. Και πότε στο παρελθόν είχαμε μεγαλύτερη άγνοια από σήμερα, που η συνολική γνώση αυξάνεται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο, με αποτέλεσμα μόνο κάποιοι σούπερ ειδικοί να την κατέχουν (στους επί μέρους τομείς της); Πότε η ενημέρωση ήταν τόσο μονομερής και μονοδιάστατη όσο σήμερα, που έχουμε 54 channels of shit on the tv to choose from… όπως πολύ σωστά τραγούδησε ο Ρότζερ Γουότερς; Τι κάνουμε λοιπόν; Ανθρώπινο είναι, δεν λέω. Παραδινόμαστε άνευ όρων σε εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα, σε εκείνους που μας φροντίζουν, που νομοθετούν για εμάς, αγνοώντας ότι απλά εκμεταλλεύονται τους φόβους μας προς ίδιον όφελος, και πως άθελά μας συνεισφέρουμε στη δυστυχία της κοινωνίας μέσω της ευπειθούς συμμόρφωσής μας στα τετελεσμένα που μας σερβίρουν. Υπάρχει φως στο τούνελ; Μπα δεν νομίζω… το σύστημα πάντα κερδίζει στο τέλος. Η σκληρή πραγματικότητα πάντα νικάει την ελπίδα. Ετσι είναι η ανθρώπινη φύση. Αλλιώς θα ήμασταν για πάντα παιδιά. Αναρτήθηκε από geo pi