Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

«Δενδρο-φοβία», «φυλλο-φοβία», «φύση-φοβία», μαζικοπαραγωγή, μαζικοκατανάλωση, αστικοποίηση, ανθρωπολογική συρρίκνωση…

Του καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου
Σημ. στο τέλος του κειμένου παρατίθενται μερικά σοκαριστικά για στοιχειωδώς φυσιολογικούς και πολιτισμένους ανθρώπους αποσπάσματα των Μαρκήσιου de Sade και ο La Mettrie οι οποίοι είναι οι πρόδρομοι της μεταμοντέρνας παρακμής όταν περιέγραψαν τις έννοιες μηδενισμός και συνεπής (εθνο)μηδενισμόςΈφυγαν από ωραία βουνίσια ή παραθαλάσσια περιβάλλοντα και αντί να κουβαλήσουν μέσα στην ψυχή τους το ωραίο και το αισθητικά υψηλό κρύβονται από αυτό. Το πιο θλιβερό είναι όταν δεν έχουν επίγνωση για να μεριμνήσουν όπως γίνεται ήδη σε άλλα κράτη να αλλάξουν όσο μπορούν τις προϋποθέσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής τους. Δεν ενοχοποιούμε κανένα και δεν κατηγορούμαι κανένα. Μόνο εκφράζουμε την θλίψη μας για όσους λόγω αστικοποίησης, μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης βρέθηκαν να "ζουν" κυριολεκτικά στιβαγμένοι μέσα στο τσιμέντο των πόλεων. Δεν το επέλεξαν τους επιβλήθηκε λόγω αστικοποίησης. Έφυγαν από τους παραδείσους και τώρα βασικά φυλακισμένοι μέσα σε άχαρα, άχρωμα και άοσμα διαμερίσματα η αισθητική τους διαστρέφεται. Οι προτιμήσεις τους, η θέασή τους και δυστυχώς συχνά και η ψυχή τους δεν θέλουν το φυσιολογικό, το ωραίο και το αισθητικά υψηλό. Κρύβονται κατατρομαγμένοι μήπως φυσήξει ο αέρας και από τα λίγα δέντρα που έμειναν φύγει κανένα φύλο και τους … πλακώσει το κεφάλι. Τα δε φύλλα που πέφτουν κάτω δεν γνωρίζουν, δυστυχία τους, ότι είναι το καλύτερο και ταυτόχρονα βιολογικό λίπασμα. Παίρνουν τα φύλλα και τα πετάνε στα σκουπίδια. Ευτυχώς στον Δήμο όπου κατοικώ κάτι ξέρουν και τα μαζεύουν, κάνουν λίπασμα και τα διανέμουν δωρεάν στους Δημότες. Τρέμουν ή και μισούν την φύση, το φυσιολογικό και το μη μεταλλαγμένο και διαστρεμμένο. Με γεια τους με χαρά τους, θα έλεγε κάποιος. Όχι νομίζω, εάν η διαστροφή φτάνει σε τέτοιο σημείο που ο φορέας επιχειρεί ποικιλοτρόπως να «απαγορεύσει» στους άλλους να ζουν φυσιολογικά επειδή ο φύτεμα στον μικρό κήπο τους διαταράσσει μην πέσει κανένα φύλλο στο κεφάλι τους. Τραβηγμένα από τα μαλλιά λόγια; Δυστυχώς όχι. Πολλοί μεταλλαγμένοι λόγω αστικοποίησης προτιμούν πλέον το σκέτο τσιμέντο από τον κορμό ενός δέντρου, ενός κλήματος ή τα φύλλα ενός φυτού που όταν ξεραθούν πέφτουν. Δεν αποκλείεται σύντομα ακόμη και να αναζητηθεί τρόπος να σταματήσουν οι άνεμοι ούτως ώστε οι αστικοποιημένοι, φυλακισμένοι και ανθρωπολογικά συρρικνωμένοι να μην κινδυνεύουν από κανένα φύλλο των λιγοστών δέντρων που «θα το πάρει ο άνεμος» όπως λέμε και θα το ρίξει στο κεφάλι τους ή στην αυλή τους (και τι δυστυχία θα αναγκαστούν να το μαζέψουν). Ξεριζώστε λοιπόν τα δέντρα, μην φυτέψετε στην αυλή σας, μην αφήσετε τίποτα να αναρριχηθεί στους τοίχους και στις ταράτσες. Ίσως μάλιστα εάν γίνουν πλειοψηφία να εκλέξουν και κανένα Δήμαρχο που να απαγορεύσει την ύπαρξη δέντρων. Μην και κανένα φύλλο ξεπέσει και διαταράξει την τσιμεντένια και βιομηχανοποιημένη ζωή τους. Ελπιδοφόρο πάντως παραμένει το γεγονός ότι οι αντιστάσεις στην μεταμοντέρνα συρρίκνωση, κυρίως στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, είναι πολλές και ολοένα πιο έντονες μεταξύ των οποίων και η ανάπτυξη κηπουρικής σε κάθε άνοιγμα των πόλεων, στις ταράτσες ή ακόμη και πλευρικά στους τοίχους. Οι φωτογραφίες που παρατίθενται εμβόλιμα στο παρόν κείμενο δεν είναι παρά ενδεικτικές ενός πολύ μεγάλου πλέον κινήματος των αστικοποιημένων ανθρώπων που δεν θέλουν να αποκοπούν από την φυσιολογική ζωή. Όσοι δεν επιστρέφουν στην φύση –το καλύτερο εάν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ευημερίας, υγείας και παιδείας– σε όλο τον πλανήτη οι άνθρωποι παλεύουν να ξαναβρούν την φύση τους και να δημιουργήσουν στοιχειώδεις έστω, προϋποθέσεις φυσιολογικής ζωής. Ταράτσες, πλευρικά τείχη, ανοίγματα μεταξύ κτιρίων και κάθε γωνιά των αστικών τόπων γίνεται προσπάθεια να μετατραπούν σε οάσεις πρασίνου, φρούτων και λαχανικών. Ανάλογη και αντίστοιχη είναι η αντίσταση στα πεδία του πολιτισμού, της τέχνης, των γραμμάτων και της οργάνωσης της συλλογικής ζωής για να θωρακιστούν οι άνθρωποι κατά της απομόνωσης και τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε για αυτά τα ζητήματα καθότι οι ανθρωπολογικές συνέπειες της μεταμοντέρνας κατάστασης αναλύονται σε εκτενέστερα κείμενα και σε μερικές πρόσφατες παρεμβάσεις (βλ. πχ Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. http://wp.me/p3OlPy-Zv) σε άλλες σελίδες με σύντομες παρεμβάσεις και αποσπάσματα από τα εν λόγω εκτενέστερα κείμενα δίνω κάποιες πτυχές της αξιοθρήνητης μεταμοντέρνας κατάστασης. Προκαλεί όμως θλίψη όταν στην πόλη όπου ο καθένας μας ζει βλέπει ζωντανά την ανεπίγνωστη ανθρωπολογική αναπηρία που προκαλεί η συρρίκνωση του σύγχρονου ανθρώπου λόγω αστικοποίησης. Ασφαλώς αυτά λέγοντας δεν κάνουμε, επαναλαμβάνεται, κάποιες αξιολογικού χαρακτήρα επισημάνσεις κατά οποιουδήποτε. Είμαι ο τελευταίος που θα προσωποποιήσω την ανθρωπολογική καταστροφή και την συχνά ανεπίγνωστη δυστυχία που προκάλεσε η μαζικοπαραγωγή, η μαζικοκατανάλωση και η αστικοποίηση συν όλα τα συμπαρομαρτούντα που έβλαψαν την φύση και το περιβάλλον και που εξ αντικειμένου και εξόφθαλμα υποβάθμισαν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων. Πολλοί άνθρωποι τους δύο τελευταίους αιώνες απλά μπήκαν σε ένα ποτάμι που τους παρασύρει σε ολοένα χαμηλότερες ποιοτικές βαθμίδες στα πεδία της διατροφής, της ψυχικής κατάστασης, της αισθητικής, της ερωτικής ζωής, των οικογενειακών σχέσεων, των πολιτικών σχέσεων και κάθε άλλης διάστασης του οργανωμένου πολιτικού βίου των ανθρώπων. Ούτε αφορούν οι πιο πάνω επισημάνσεις, βέβαια, κάποιο θεολογικής έμπνευσης προσδιορισμό «καλών τρόπων ζωής» ή κακών τρόπος ζωής, κάποια υποκειμενική τοποθέτηση για το τι δίνει «ευχαρίστηση» ή προκαλεί απέχθεια και κάποια υπόδειξη για τα «είδη της ηδονής» ή τους «τρόπους απόλαυσης» των υλικών και των πνευματικών. Αυτά και όλα τα συνώνυμα ή συμπαρομαρτούντα ανήκουν ή εντάσσονται στην ανεξερεύνητη ανθρώπινη ετερότητα. Αυτή η ετερότητα ενώ βαθιά μέσα στην άβυσσο της ανθρώπινης ύπαρξης μπορεί να είναι διαστρεμμένη, ζωώδης ή αντίστροφα ενάρετη και αγγελική σημασία έχει να φωτίζουμε το κατά πόσο με πάγια και διαχρονικά πολιτικά κριτήρια και πάγιους προσανατολισμούς των ανθρώπων αυτή η ετερότητα είναι πολιτικά ενταγμένη και φυσιολογικά δομημένη και κατά πόσο ανθρωπολογικά μιλώντας κινείται ανοδικά ή αντίστροφα κατηφορικά. Γιατί μέσα σε ένα πολιτικά πολιτισμένο βίο από καταβολής κόσμου οι άνθρωποι επιδίδονται στο κυνήγι υψηλότερων ποιοτικών βαθμίδων, αναζήτησης του αισθητικά ωραίου –διαφορετικά δεν θα κτιζόταν ο Παρθενώνας, δεν θα τον αναπαρήγαν χιλιάδες, δεν θα είχαμε τους πίνακες του Ελ Γκρέκο, δεν θα διαβάζαμε Ελύτη και δεν θα μας άρεσε ο Μόζαρτ ή ο Μπετόβεν με τα αναρίθμητα μελωδικά κύματα γεμάτα πνεύμα, ουσίες και νοήματα. Αντί αυτών θα βολευόμασταν στον μηδενισμό, στην άπληστο ωμό μηχανιστικό ηδονισμό, στην άσκηση αθέσμιστης ισχύος, στον βιασμό αντί στον έρωτα και στην μηχανική τροφή αντί στα ωραία βιολογικά φρούτα. Θα κατηφορίζαμε, για να συνοψίσουμε παραστατικά, μέσα στα βρομόνερα του μεταμοντερνισμού στην απόληξη του οποίου βρίσκεται ο μηδενισμένος Μαρκήσιος deSade. Επί αυτού του σοβαρού ζητήματος, μάλιστα, επέρχεται μονογραφία συνδέοντας μάλιστα το ζήτημα αυτό με τον καθημερινά καταμαρτυρούμενο εκτροχιασμό του Νεοελληνικού κράτους. Είναι εν τέλει ο προσανατολισμός μας η Ιθάκη των υψηλών βαθμίδων φυσιολογικής, καλλιεργημένης και αισθητικά ωραίας ζωής ή κατηφορίζουμε προς την ανθρωπολογική εκμηδένισή μας, την αποκτήνωσή μας και σύντομα την μηχανοποίησή μας, όπως με συνέπεια ανέφεραν, μεταξύ άλλων, οι συνεπείς μηδενιστές LaMettrie και Μαρκήσιος deSade. Είναι ο προσανατολισμός η ωραία Ιθάκη του κόσμου μας, των πολιτισμικών παραδόσεων, της οικογένειας, των πολιτικών παραδόσεων, των μνημών, των ουσιών και των νοημάτων; Είναι η φυσιολογική ζωή και το διαφυλαγμένο φυσικό περιβάλλον; Ή μήπως αντίστροφα η «Ιθάκη» είναι τα Σόδομα και τα Γόμορρα του Μαρκήσιου deSade. Συνταγές που να ικανοποιούν κάθε προσωπική κατάσταση δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως προσανατολισμός και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού και μια αντικειμενική ανάλυση οφείλει να μιλά γι’ αυτά διακρίνοντας τον προσανατολισμό προς την Ιθάκη από τον προσανατολισμό προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Όπως και σε άλλα κείμενα αναφερόμαστε σε μια τυπολογία και ένα εκκρεμές της ανθρώπινης ζωής που πάει και έρχεται. Κάνοντας σταθμούς και παλινδρομήσεις αναρίθμητων ενδιάμεσων περιστάσεων και αποχρώσεων της ανθρώπινης κατάστασης. Κατάσταση όπου οι ατομικές περιστάσεις αναζητούν το βέλτιστο κινούμενοι προς τον αντίστοιχο πόλο ή αναζητούν το μηδενιστικό βρώμικο που εντοπίζεται στον ακριβώς αντίθετο πόλο. Αυτό για το οποίο μιλάμε, εν τέλει, είναι η ποιότητα ζωής με εξόφθαλμα αντικειμενικά κριτήρια. Τρως σταφύλι από τον κήπο σου ή βιολογικό ή εξίσου βιολογικό από την βεράντα σου; Μήπως προτιμάς να τρως σταφύλι από βιομηχανοποιημένο και με χημικά βομβαρδισμένο χωράφι χιλιάδων στρεμμάτων μαζικής παραγωγής!Είναι αυτά δίλημμα, ανάγκη ή επιλογή; Τι αντικειμενικό υπάρχει, εν τέλει, σε αυτή την άκρως ουσιαστική και βαθύτατων προεκτάσεων συζήτηση. Όπως και να το κάνουμε και όποιος ατομικές προτιμήσεις και εάν προτάξουμε μιλάμε για φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση, καλλιεργημένη και υψηλή ανθρώπινη υπόσταση εξόφθαλμα και εξ αντικειμένου φυσιολογική-ομαλή versus ανώμαλη αντίληψη των πραγμάτων για το αισθητικά ωραίο, το διατροφικά υγιές, το ερωτικά απολαυστικό και το περιβαλλοντολογικά αρεστό. Τουτέστιν, το ζήτημα που τίθεται δεν είναι ένα θα πει κανείς: «Εμένα κύριε μου αρέσουν τα Σόδομα και τα Γόμορρα εσένα τι σε νοιάζει!». Με γειά του με χαρά του αυτού του κυρίου πάνω στην κεφαλή του οποίου θα επιπέσουν αργά ή γρήγορα φωτιές και όχι κατ’ ανάγκη με την βιβλική έννοια του όρου. Το ίδιο ισχύει εάν αυτός ο ιδιώτης ή κάποιος άλλος κραυγάσει:«εμένα κύριε μου αρέσει η διαστροφή και τα βρομόνερα όχι τα ωραία δέντρα, τα ωραία λουλούδια και η φυσιολογική τροφή!». Του απαντάς αυτού του εξ αντικειμένου δύστυχου και παρακμασμένου ατόμου: «εντάξει είσαι στην άλλη άκρη του δικού σου πόλου του εκκρεμούς και εγώ και οι περισσότεροι άλλοι θέλουμε να είμαστε προσανατολισμένοι προς τον αντίθετό σου πόλο». Το ζήτημα μπορείς να του αντιτάξεις δεν είναι υποκειμενικό αλλά αντικειμενικό: Τον φυσιολογικό άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει να βουλιάζει μέσα στα Σόδομα και τα Γόμορρα και δυστυχία του εάν λόγω ατυχίας ή άγνοιας πάθει κάτι τέτοιο όπως δυστυχώς σε πολλούς συμβαίνει στην μεταμοντέρνα εποχή. Αναμφίβολα, είναι δυστυχία, συμφορά και διαστροφή όταν βρισκόμαστε στην ανάγκη να υπερασπιζόμαστε το ωραίο από το άσχημο, το μολυσμένο από τα υγιές, το διεστραμμένο από το φυσιολογικό και το αισθητικά αηδιαστικό από το αισθητικά υψηλό. Συμφορά μας και δυστυχία μας, επίσης, εάν όπως είμαστε φυλακισμένοι μέσα στα τσιμεντένια κουτιά μιας πόλης αρχίζουμε να έχουμε διαφορές γιατί κινούμαστε προς διαφορετικούς πόλους πάνω στο Εκκρεμές της φυσιολογικής ζωής. Προς την μια κατεύθυνση κινείται η χαμηλή τσιμεντένια μηχανοποιημένη αισθητική και αυτοκτονική ανθρωπολογική συρρίκνωση της οποίας κάθε έτσι κινούμενος με συνέπεια έχει ίνδαλμα τον deSade. Προς την άλλη κατεύθυνση προσανατολίζεται όποιος επιθυμεί και προασπίζεται … δέντρα που φυτεύει σε κάθε γωνιά, … φύλλα που πέφτουν και γίνονται λίπασμα, … κλήματα που σκεπάζουν την ταράτσα του,… σταφύλια ή μηλιές να κρέμονται από τα παράθυρά του και … σαλάτες που δεν είναι χημικά βομβαρδισμένες. Αυτά δεν είναι υποκειμενικές θέσεις: Είναι αντικειμενική περιγραφή της ανθρωπολογικής συρρίκνωσης και των αντιστάσεων στον κατήφορο. Ναι εκεί είμαστε. Στην μια πλευρά είναι η φύση και το φυσιολογικό στην άλλη το αφύσικο και το διεστραμμένο. Με καθαρά αντικειμενικούς όρους της ιστορικής διαχρονίας για τους οποίους εν τούτοις πρέπει να παλέψουμε συζητώντας ή γράφοντας κείμενα όπως το παρόν. Είτε έχουμε την δυνατότητα να επιστρέψουμε στην φύση και στον φυσιολογικό και πολιτικά πολιτισμένο βίο είτε όχι, πάντως, υποχρεωτικά θα το παλεύουμε κινούμενοι προς τον διαχρονικά αντικειμενικά σωστό πόλο αφήνοντας την διαστροφή και την ανωμαλία να προσανατολίζεται προς τον αντίθετο πόλο, του μηδενισμού, των Σοδόμων και των Γομόρρων, των διαστροφών, της μηχανοποιημένης ζωής, της επίπεδης αντίληψης των πραγμάτων, των διαταραγμένων και κατακερματισμένων ατόμων και των εξυμνήσεων του βρώμικου, του ανθυγιεινού και του αρρωστημένου. Δύο δηλαδή διαφορετικές αντιλήψεις της ζωής, δύο διαφορετικοί προσανατολισμοί του ανθρώπου. Ο ένας κρύβεται από τα φύλλα που θα πάρει ο άνεμος κινδυνεύοντας να πέσουν στο … κεφάλι του,και ο άλλος τα μαζεύει με ευλάβεια, τα επεξεργάζεται και τα θάβει για να έχουν τα δέντρα λίπασμα φυσιολογικό και αβλαβές. Ο ένας καταβροχθίζει σταφύλια βομβαρδισμένα με φυτοφάρμακα και … ηδονίζεται, ο άλλος οσφραίνεται τις ωραίες γεύσεις και τα μυρωδικά του βιολογικού αμπελιού του ή το ενός ή δύο κλημάτων του ή μηλιών του που κατάφερε να μεγαλώσει στον μικρό του κήπο. Ο ένας βλέπει τα δέντρα και τα φύλλα και έντρομος ψάχνει τρύπα να κρυφτεί και ο άλλος … μιλάει στα δέντρα γιατί πιστεύει ότι διαχρονικά και αιώνια μόνο και μόνο η θέασή τους είναι αισθητικά ωραία. Τα κλαδεύει «ερωτευμένος» μαζί τους, κόβει από το νερό του για να τα ποτίσει και ψηλώνει ψυχικά όταν τα βλέπει να μεγαλώνουν και να επιβιώνουν εις πείσμα των καιρών. Δύο διαφορετικές «τρέλες» εν τέλει, θα πει κανείς. Ναι θα έλεγε κάποιος άλλος. Μια «τρέλα-έρωτας» για την φυσική και φυσιολογική ζωή που αφορά αντίσταση και προσανατολισμό στους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής. Όπου και να βρίσκεται και ότι και να αντιμετωπίζει ο φυσιολογικός άνθρωπος επιδιώκει αυτή την ποιότητα ζωής κουβαλώντας την μες τη ψυχή του και μεταδίδοντάς την στους απογόνους του. Όχι για συναισθηματικούς λόγους αλλά για λόγους καθαρά ανθρώπινου ορθολογισμού. Καθότι όπως εξελίσσονται δομικά τα πράγματα ιδιαίτερα μετά την εισβολή της μηχανικής με τρόπους που αποσταθεροποιεί την ανθρώπινη φύση, η αντίσταση και η υπεράσπιση του φυσιολογικού και του «ανθρώπινου» δεν είναι συναισθηματισμός. Είναι ανάγκη, επιταγή και προϋπόθεση μη αποκτήνωσης και μη εκμηδένισης. Αγάπη για τα δέντρα, τα φύλλα και τα φρούτα στον κήπο ή στην βεράντα versus μίσος γι’ αυτά, φυλλο-φοβία, δεντρο-φοβία και φυση-φοβία. Είναι αυτά ζητήματα αντικειμενικών ή υποκειμενικών επιλογών, στάσεων και συμπεριφορών. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον ζουν μέσα σε πόλεις τα ζητήματα που τίθενται δεν αφορούν λίγους αλλά πολλούς. Οι επιλογές αφορούν όχι μερικούς αλλά όλους. Έτσι, η πιο πάνω συζήτηση θα μπορούσε να επεκταθεί ενδεικτικά για να μπορούμε ευκολότερα εντός των πόλεων να επιλέγουμε … στρατόπεδα. Έτσι, για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις δένδρα ή σταφύλια ή μήλα να κρέμονται από δένδρα από το να ανοίγεις και να βλέπεις τοίχο ή ένα κακόγουστο σκουπιδότοπο του ενός ή άλλου είδους. Είναι διαφορετικό να τρως σταφύλια από την αυλή σου που φρόντισες να είναι βιολογικά από το να καταβροχθίζεις τα φυτοφάρμακα όλου του πλανήτη με τα οποία κάποιοι ασυνείδητοι βομβαρδίζουν φρούτα και λαχανικά. Είναι διαφορετικό να έχεις στον μικρό σου κήπο φυσιολογικά καλλιεργημένες ντομάτες και πιπεριές από το να έχεις αρχοντοχωριάτικο γρασίδι. Είναι διαφορετικό να έχεις άχρωμους και άοσμους εισαγμένους παλιόθαμνους που καμιά σχέση δεν έχουν με το ελληνικό περιβάλλον από το να έχεις φρουτοπαραγωγικά δένδρα σε κάθε γωνιά του μικρού σου κήπου. Είναι διαφορετικό να βλέπεις μια σιδερένια σωλήνα να περνάει δίπλα στη βεράντα σου για να στηρίζει κάτι και είναι διαφορετικό να βλέπεις 3-4 κορμούς κλήματος να ανεβαίνουν προς την ταράτσα για να δημιουργήσουν μια ωραία καλοκαιρινή παχιά σκιά μαζί και παραγωγή 5-6 ειδών δικών σου σταφυλιών. Είναι διαφορετικό στις γωνιές του κήπου, στις ταράτσες και σε κάθε ανοικτό χώρο ακόμη και στους πλευρικούς τοίχους, να φυτεύεις κλήματα, μηλιές, φασολιές, βότανα κάθε είδους, σαλάτες και φρούτα κάθε είδους από το να εισάγεις όπως διαπιστώνει κανείς σε κάθε Ελληνικό σουπερμάρκετ φασόλια από την Μαλαισία, μήλα από την Ολλανδία, λεμόνια από την Ισπανία, ελιές και λάδι από την Βραζιλία και σύκα από την Τουρκία. Για σκεφτείτε αυτά γιατί έχουν σχέση με την συμφορά που βρήκε τους Έλληνες. Και τα λοιπά μύρια που θα μπορούσαν να γραφτούν για να περιγράψουν το μίζερο και αξιοθρήνητο μεταμοντέρνο άτομο το οποίο βασικά εκδιώχθηκε από την φύση και τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής λόγω μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης που έφερε την κατασταλτική αστικοποίηση, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, την υποβάθμιση των ποιοτικών βαθμίδων της ανθρώπινης ζωής και την ανθρωπολογική εκμηδένιση του ατόμου. Ο καπιταλισμός ήδη από τα πρώιμα στάδιά του δεν έλαχε να μεριμνήσει για την ισόρροπη ανάπτυξη (Ποιος;Το «αόρατο χέρι» της Δαρβινιστικά νοούμενης οικονομικής αυτορρύθμισης ή η πεζή και γραμμική αντίστοιχη «κομμουνιστική καπιταλιστική δομή» των διεθνιστικών διαστροφών της Ανατολής;). Ισόρροπη ανάπτυξηπου θα διαφύλασσε το περιβάλλον, δεν θα έπληττε την ανθρώπινη υπόσταση, δεν θα μαζικοποιούσε προϊόντα και μαζί ανθρώπους, δεν θα καταπολεμούσε πατροπαράδοτους τρόπους ζωής, τον πολιτισμό των εθνών και τις πολιτικές τους παραδόσεις, δεν θα εκδίωκε τους ανθρώπους από τα φυσικά τους λίκνα, δεν θα διέστρεφε ψυχές πλήττοντας την αισθητική των ανθρώπων και δεν θα τους συρρίκνωνε από άποψη πολιτισμού, γνωστικής ανάπτυξης και πολιτισμικών ενασχολήσεων. Έτσι, αντί Όμηρο ή Αριστοτέλη ή άντε Πλάτωνα διαβάζουν ευτελή εκμηδενιστικά πορνογραφήματα για τις διάφορες αποχρώσεις του γκρι. Έτσι διαβάζουν μοντερνιστικές ασυναρτησίες μηδενιστικών και αδιέξοδων εκδοχών αντί να αποκτούν δύναμη από τον Ρίτσο ή τον Ελύτη που λυγίζει και ατσάλι όταν γράφει «Μπροστά στην ράχη της Σέριφος όταν ανεβαίνει ο ήλιος τα πυροβόλα όλων των κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία». Έτσι αντί να ακούσουν Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη ακούνε τους Ουρουκουγάγκους (εκείνους τους μονότονους αποβλαωτικούς ντουνγκ, ντουντάκ ουρακουτάγκ που δολοφονούν κάθε ίχνος μουσικής ή άλλης αισθητικής και των οποίων το συγκρότημα «ουρακτουτάγκοι» διόλου τυχαία κέρδισε το πρώτο βραβείο στην … Γιουροβίζιον). Έτσι αντί να μελετήσουν για την Πόλη, τις προϋποθέσεις του πολιτισμένου πολιτειακού βίου και την γνωσιολογία σύγχρονων πολιτικών στοχαστών για την Κλασική εποχή, την Βυζαντινή Οικουμένη και την σύγχρονη εποχή αποχαυνώνονται διαβάζοντας συνταγές-οδηγίες εκμηδενισμένου βίου του ενός ή άλλου μηδενιστή Νίτσε ή Μαρκήσιου deSade (δεν γνωρίζουν ίσως πως εάν ακολουθήσουν με συνέπεια τις μηδενιστικές συνταγές του τελευταίου ή και μερικών ακόμη πιο σύγχρονων πλην πολύ διαδεδομένων θα πρέπει για να είναι συνεπείς και να είναι κοπρομανείς και να κολυμπάνε μέσα στα περιττώματα αντί μέσα σε γαλάζια και πεντακάθαρα νερά). Συγνώμη εάν με το τελευταίο πλήττω την αισθητική των πολλών αλλά ας ρωτήσουν να μάθουν πόσα αντίτυπα τέτοιων ρυπογόνων βιβλίων πωλούνται σε κεντρικά βιβλιοπωλεία. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, κυρίως από τον Κονδύλη και το βιβλίο μου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» για την μεταμοντέρνα κατάσταση. («Κοσμοθεωρία των Εθνών») «Ο πνευματικός κόσμος των πολιτών ήταν πάντοτε ο πλούτος της πολιτικής και κυριαρχούσε στη συγκρότηση του Πολιτικού και στη διαιώνισή του. Αυτό είναι πάγια ιδιότητα της πολιτικής και σε αυτό ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός πάσχουν εγγενώς και ανίατα. Μόνο αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος, υποστηρίξαμε ήδη, μπορεί να διασώσει τα όποια επιτεύγματα της νεοτερικότητας. Ακριβώς, ένας τρόπος για να δούμε τον μοντερνισμό, όπως ήδη υποστηρίξαμε, είναι ως έναν υλιστικό προσανατολισμό που προκλήθηκε εξ αιτίας της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατικής ακρότητας. Είναι τραύμα ψυχικό και συνάμα πολιτικό που τροχοδρόμησε τις κυρίαρχες τάσεις της νεοτερικότητας προς αντιπνευματικές κατευθύνσεις. Είναι ένα μέγιστο ανθρωπολογικό ελάττωμα που εμπεριέχεται σε κάθε ιδεολογία, επειδή παραβλέπει έτσι τις διακριτές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις –και τις πολιτικές προεκτάσεις– απόρροια της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας. Είναι ένα τεράστιο ελάττωμα, το οποίο διαμορφώθηκε σταδιακά στο μυαλό πολλών κυοφορώντας την τερατώδη-απάνθρωπη επινόηση της επιδίωξης ενός Κοινωνικού αποστειρωμένου από το ανθρώπινο πνεύμα, μιας δηλαδή υλιστικής δημόσιας σφαίρας, που πρεσβεύει κάθε συνεπής υλιστική ιδεολογία. Για να επιτύχει η εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση της προσωπικότητας που θα επιτρέψει να είναι οι άνθρωποι αντικαταστάσιμοι, μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι μέσα στις ανθρωπολογικά στενόχωρες υλιστικές θεσμικές κατασκευές, απαιτείται να μεταλλάξει τον ανθρωπολογικό πυρήνα του πολιτικού όντος. Τις ηθικές του αντιλήψεις, τη θρησκεία του, τις εν γένει πνευματικές του ιδιότητες, τις καταναλωτικές του συνήθειες, τα συλλογικά νοήματα και τις ποιοτικές προτεραιότητες που είναι συνδεδεμένες με το πολιτισμικό του υπόβαθρο. Όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως γνωρίζουμε, αφορούν στις κοινωνικοπολιτικές ιεραρχίες και στην εν γένει οργάνωση του κοινωνικοπολιτικού βίου καθώς επίσης και στη διανεμητική δικαιοσύνη. Στο σημείο αυτό, ανεξάρτητα του κατά πόσο οι δράστες της κατεδάφισης της ανθρωπολογικής ετερότητας λειτουργούν συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι χρήσιμο να τονίσουμε ότι η ελευθεριότητα, η διαστροφή και ο άκρατος ηδονισμός στην ιδιωτική σφαίρα ευνοούνται. Έτσι μόνο μπορούν να τον ελκύσουν μακριά από αστάθμητες πολιτικές συμπεριφορές και να τον καταστήσουν χρήσιμη λειτουργική μονάδα, πειθήνια και υπάκουη. Οι λόγοι είναι πολλοί, συγκλίνοντες και σε λογική συνέπεια με τον κεντρικό πυρήνα των υλιστικών παραδοχών. Η ελευθεριότητα στο εσωτερικό περιφρουρημένων ατομιστικών φρουρίων δημιουργεί επίφαση ελευθερίας αντί αξιώσεων κοινωνιοκεντρικά σμιλευμένης πολιτικής ελευθερίας: Το άτομο απομακρύνεται από την εξουσία με αντίτιμο την ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα, τον ηδονισμό και την ικανοποίηση κάθε μύχιας θηριώδους ορμής. Ενώ υπό συνθήκες δημοκρατίας ο μετασχηματισμός του ατόμου από «θηριώδες ζώο» σε πολιτισμένο «πολιτικό ον» επιτυγχάνεται στο πλαίσιο του πολιτικού βίου, ο μεταμοντερνισμός υπόσχεται ζωώδη ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα για να διασφαλίσει επίπεδες ωφελιμοκρατικές και χρησιμοθηρικές συμπεριφορές. Αμφότερα θέλουν ομαλότητα, πλην όμως διαφορετική: Η δημοκρατία συγκροτεί μία ανθρωπολογία πνευματικά σμιλευμένη, ενώ ο μεταμοντερνισμός μία ανθρωπολογία ευθύγραμμη και ισοπεδωμένη. Το άτομο στην ιδιωτική του σφαίρα, λέγεται, μπορεί να είναι πνευματώδες, θρήσκο ή οτιδήποτε άλλο θέλει. Ένας τέτοιος ισχυρισμός, όμως, είναι ηχηρή υπεραπλούστευση και ύβρις κατά της λογικής. Η διαδρομή του υλισμού τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα την ύστερη εποχή, όταν έγινε φορέας των μεγάλων ηγεμονικών δυνάμεων, προκάλεσε τη δημιουργία διανοουμένων-δολιοφθορέων του ανθρωπολογικού πυρήνα, που σκοπό έχουν να τον εκμηδενίσουν όχι μόνο στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική σφαίρα. Επιπλέον, ο μαζικοπαραγωγικός και μαζικοκαταναλωτικός ανθρώπινος συντελεστής, που συνωστίζεται στα αστικά κέντρα αποκομμένος από τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, ελάχιστες δυνατότητες έχει να απολαύσει τον πνευματικό πλούτο του έθνους στο οποίο ανήκει, μιας και στην κουλτούρα, στο θέατρο, στις τέχνες και στα γράμματα όλα συντείνουν να τον προσαρμόσουν στις υλικές δομές.104» «Επανερχόμενοι στη σχέση της δημόσιας με την ιδιωτική σφαίρα, συμβατότητα των δύο σύμφωνα με όλα τα υλιστικά-ιδεολογικά δόγματα του υλισμού σημαίνει, εντέλει, λειτουργική και ιδεολογική ομοιομορφία: Εκτοπίζεται και καταπολεμείται οτιδήποτε θα μπορούσε να διαταράξει την τεχνόμορφη και ευθύγραμμα κινούμενη κανονιστική ρύθμιση της ζωής. Διώκεται συστηματικά και εξεζητημένα η μεταφυσική πίστη, εξοστρακίζονται τα οντολογικά ερωτήματα, κατασκευάζεται εξισωτική ιστορική μνήμη, εξορκίζονται τα ανθρώπινα ψυχόρμητα, διαπομπεύονται οι εθνικές ταυτότητες και γελοιοποιούνται όσα ήθη, έθιμα και παραδόσεις συγκροτούν τις εθνικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Στόχος είναι κάθε ειδοποιός ανθρώπινη ιδιότητα, που υποστασιοποιεί την ανθρώπινη ετερότητα και τα πνευματικά της ερείσματα. Σκοπός είναι να συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο η ανθρώπινη υπόσταση για να διευκολύνεται η αποτελεσματική συγκρότηση μιας λειτουργιστικά, εξομοιωτικά και εξισωτικά νοούμενης κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης. Η κοινωνική συναίνεση υπηρετεί αποουσιοποιημένες λειτουργικές ανάγκες. Για λόγους ευρυθμίας και ευταξίας τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα τίποτα άλλο δεν πρέπει να κυριαρχεί. Για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός δημιουργείται μία ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και μία επιστημονική ορθότητα, που εξυπηρετείται από τις στρατιές προπαγανδιστών, που παράγουν τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια των δυτικών πανεπιστημίων. Όποιος θέλει να ουσιαστικοποιήσει και να νοηματοδοτήσει οντολογικά τον εαυτό του και το έθνος του διώκεται ποικιλοτρόπως από πνευματικούς τρομοκράτες και στην καλύτερη περίπτωση διαπομπεύεται από μηχανισμούς, που λογικότατα και αναμενόμενα υπηρετούν και προστατεύουν μία αποκλειστικά υλιστικά νοούμενη δημόσια σφαίρα. Ιδεολογικά επιστρατευμένοι αυστηροί «χωροφύλακες» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενός έθνους, όταν διαβρωθεί, δεν λείπουν. Αντίθετα αφθονούν και ενίοτε υπερτερούν αριθμητικά. Το «δικαίωμα» του απέραντου ηδονισμού που θρέφει τον μηδενισμό, τη φιλαυτία, τον φιλοτομαρισμό, την εγωπάθεια, τα έκκλητα ήθη, τον ατομικισμό και την ιδιωτεία, την καλλιεργούν πλέον όσοι πειθαρχούνται από την πολιτική και επιστημονική ορθότητα. Στρατιές προπαγανδιστών επιδίδονται στο φορμάρισμα του ανθρώπου για να τον προσαρμόσουν στις ανάγκες της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης. Αν το ρομποτικό άτομο μετά το τέλος της λειτουργικά νοούμενης δημόσιας ζωής μεταβαίνοντας στην ιδιωτική του σφαίρα κολυμπά μέσα στη λάσπη ή είναι ακραία διεστραμμένος, όπως ο deSade ίσαμε τις λογικές συνέπειες του μεταμοντερνισμού, αυτός είναι ένας ανθρωπότυπος λειτουργικά τέλειος. Ίσαμε τις λογικές απολήξεις του αυτός είναι, εντέλει, ο μεταμοντερνισμός. Για να είμαστε πιο ακριβείς, το «τέλειο» μεταμοντέρνο άτομο –ο ανθρωπότυπος δηλαδή που είναι συμβατός με την υλιστική δημόσια σφαίρα, τη μαζική παραγωγή, τη μαζική κατανάλωση και την πλανητική εποχή– είναι αυτό το οποίο είναι ψυχικά ισοπεδωμένο και εκμηδενισμένο. Δεν ενδιαφέρεται για ποιότητες, νοήματα, ουσίες, οικογένειες, εκκλησίες, ιεραρχίες και ταυτότητες. Παράγει, καταναλώνει, μετακινείται, προσαρμόζεται και ίσαμε τις λογικές συνέπειες αυτών των αναγκών, αν ήταν και ρομπότ, ακόμη καλύτερα. Μία τέτοια κατάληξη της ανθρώπινης κατάστασης δεν είναι μόνο συνειδητά ή ανεπίγνωστα επιδιωκόμενη από όλο το σύστημα των διεθνιστικών-υλιστικών μεταμοντέρνων ιδεολογιών, αλλά ο συνεπής μεταμοντέρνος υλισμός τη θέτει και την προτάσσει ως προϋπόθεση ενός μεταμοντέρνου κόσμου. Και πάλι, όπως ήδη αναφέραμε πιο πάνω, αν κάποιοι συνοδοιπόροι των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και των αποδομητικών εκστρατειών τους δεν γνωρίζουν ότι αυτό είναι ακριβώς το ανθρωπολογικό τέλμα που θέλουν οι Κυρίοι τους, καλά θα κάνουν να το μελετήσουν λίγο πιο προσεκτικά για να το κατανοήσουν. Εντέλει, εμείς εδώ περιγράφουμε και ερμηνεύουμε. Αν μη τι άλλο για αισθητικούς τουλάχιστον λόγους ελάχιστα πολιτικά συναρτημένους δεν εκφράζουμε συμπάθεια για τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα και την αισθητική ετερότητα του deSade, που ενσαρκώνει με ακρίβεια τη μεταμοντέρνα ανθρωπολογία ίσαμε τη λογική της απόληξη. Είναι στάση ανθρώπινη που δεν επηρεάζει τις επιστημολογικές επιλογές, οι οποίες είναι προσκολλημένες στην όσο το δυνατόν πιο ακριβή περιγραφή και ερμηνεία των υλιστικών παραδοχών ίσαμε τις λογικές τους εκβάσεις. Φροντίζουμε, δηλαδή, η ακρίβεια των περιγραφών να μην φορτίζεται αξιολογικά. Όποιος δεν θέλει τα Σόδομμα και Γόμορρα, η στάση του αυτή δεν αποτελεί καν αξιολογική ή κανονιστική απόφαση.118 Τώρα, όποιοι έλκονται από «νοήματα» των «Σοδόμων και Γομόρρων», κανένας δεν μπορεί να τους εμποδίσει να τα υιοθετήσουν για τον εαυτό τους, την οικογένειά τους και τα παιδιά τους. Κανένας δεν μπορεί να τους εμποδίσει, ακόμη και να «αγωνιστούν» για να επιβάλλουν αυτά τα νοήματα στην κοινωνία και στον πλανήτη. Πολλοί ιδεολογικά πιστοί του υλισμού κατά καιρούς αυτό κάνουν. Μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Η δική μας εκτίμηση από τη μελέτη του φαινομένου αυτού είναι ότι όσο πιο συνειδητός υλιστής είναι κανείς τόσο περισσότερο διολισθαίνει προς τον κόσμο του μαρκήσιου deSade. Όσον αφορά τους μη συνειδητούς, δηλαδή τους απερίσκεπτους οπαδούς του υλισμού, αυτούς τους παίρνει το ρέμα της πολιτικοοικονομικής ορθότητας. Οι τελευταίοι, ας προσέξουν όλως ιδιαιτέρως την ανάλυση στις σελίδες που προηγήθηκαν και σ’ αυτές που έπονται, καθότι η περιγραφή της διαδρομής, των προσανατολισμών, των παραδοχών και των εσχάτων συνεπειών του μεταμοντερνισμού είναι ακριβέστατη και διυποκειμενικά αληθέστατη. Πάντως, αν μερικοί πολύ ποθούν ένα κόσμο φιλαυτίας, φιλοτομαρισμού, μηδενισμού και ηδονισμού, καλά θα κάνουν να τον προετοιμάζουν πιο εντατικά και πιο μεθοδευμένα, γιατί λογικά πολλοί είναι αυτοί που θα αντισταθούν. Και θα αυξάνονται και θα πληθύνονται, ενόσω θα κατανοούν τι θα πάθουν. Σ’ αυτή την παρακμή του ανθρώπου, της πολιτικής και της δημοκρατίας βαίνει πάντοτε αντίρροπα η εθνική κοσμοθεωρία. Το αντίδοτο στην ανθρωπολογική και πολιτική παρακμή είναι τα πνευματικά ερείσματα κάθε έθνους.» «Σε μία προσπάθεια να τετραγωνίσουμε τον κύκλο συνοψίζοντας και οριοθετώντας τις μεταμοντέρνες τάσεις της ύστερης εποχής θα μπορούσαμε να πούμε τα εξής: α) Ο μεταμοντερνισμός είναι μία ρευστή κατάσταση πραγμάτων που σχετίζεται με τη μαζική παραγωγή, τη μαζική κατανάλωση και την πλανητικοποίηση των οικονομικών και πολιτικών φαινομένων. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο ζωής των βιομηχανοποιημένων κρατών, αλλά κατ’ επέκταση και όλων των υπολοίπων σε πλανητικό επίπεδο λόγω αλληλεξάρτησης, τεχνολογίας και πλανητικοποίησης των οικονομικών δραστηριοτήτων. β) Αυτή η κατάσταση πραγμάτων σπρώχνει τον άνθρωπο σε έναν τρόπο ζωής και σε μία προσαρμοστική συμπεριφορά με τρόπο που αγγίζει τον σκληρό υπαρξιακό πυρήνα των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων των κοινωνιών που επηρεάζονται. Όπως πάντοτε ίσχυε και επειδή η εθνική κοσμοθεωρία δεν έχει ακόμη τύχει αδιασάλευτης καθολικής και οικουμενικής παραδοχής, ο μεταμοντερνισμός, όπως και αν εκδηλώνεται αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους, ροκανίζει την ανθρωπολογική ετερότητα και με φωνές αποδομητικών Σειρήνων τους καλεί να αυτο-εκμηδενιστούν. γ) Συναρτημένες με αυτές τις παραδοχές γεννιούνται έτσι αναρίθμητες επιστημονικά μεταμφιεσμένες ιδεολογικές τάσεις, που εξυπηρετούν σεκταριστικά συμφέροντα, πλανητικές αξιώσεις ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων και εθνομηδενιστικές αξιώσεις. Οι αξιώσεις αυτές υπέβοσκαν πάντοτε στο υπόβαθρο των κοινωνιών και μετουσιώνονταν σε δήθεν επιστημονικές απόψεις, που κήρυτταν επιστημονικά μεταμφιεσμένοι αιθεροβάμονες, νεφελοβατούντες και φαντασιόπληκτοι. Κυρίως όμως, ασθενείς ψυχές, επιρρεπείς σε εύκολο πλουτισμό, ψευδεπίγραφες καταξιώσεις στις ιδεολογικοπολιτικές πασαρέλες και εκτόνωση θηριωδών συνδρόμων, που στις μέρες μας μπορούν να απολαύσουν μέσα στα εξωπολιτικά και εξωκοινωνικά διεθνικά καταγώγια. Αν και σίγουρα υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα, ένα από τα χαρακτηριστικότερα της μεταψυχροπολεμικής εποχής είναι το μεταμοντέρνο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο και η εξεζητημένη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου στο Κόσοβο. δ) Κανείς απαιτείται να κατανοήσει ότι πολιτικός πολιτισμός χωρίς Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός δεν υπάρχει και ότι έκλειψη της πολιτικής σημαίνει επιστροφή στη βαρβαρότητα. Μία τέτοια επιστροφή στη βαρβαρότητα συντελείται στον αχανή διεθνικό κόσμο, όπου σχοινοβατούν ασθενείς ψυχές, εγωπαθείς, αναρριχητές, ψυχασθενείς, τρομοκράτες, εγκληματίες, γυρολόγοι, κερδοσκόποι και καιροσκόποι. Συνεπικουρούνται από αξιωματούχους ποικίλων υπηρεσιών ηγεμονικών κρατών, χρηματοδοτήσεις πολυεθνικών επιχειρήσεων λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένες για τις πολιτικές προεκτάσεις και κερδοσκόπους, όπως ο GeorgeSoros.129 Κανείς δεν έχει παρά να επισκεφτεί το διαδίκτυο σε ένα οποιοδήποτε από τα άυλα και άπιαστα μεταμοντέρνα διεθνικά ιδρύματα για να δει ποιοι ανερυθρίαστα ομολογούν ότι συμμετέχουν, χρηματοδοτούν και υπηρετούν πολιτικούς σκοπούς βαθύτατων διανεμητικών προεκτάσεων. Δεδομένου του κοινωνικά ανεξέλεγκτου και εξωπολιτικού χαρακτήρα των διεθνικών δράσεων κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει κεκαλυμμένους τρομοκράτες καθώς και κάθε άλλο εγκληματικό στοιχείο. Κινούμενοι μέσα σε εξωπολιτικά και εξωκοινωνικά καταγώγια όλοι όλο και κάτι βρίσκουν που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς πλουτισμού, ευδαιμονισμού και ηδονισμού. Διεθνικές δομές σημαίνει απουσία νομιμοποιημένων και κοινωνικά επικυρωμένων πολιτικών δράσεων και αυτό αποτελεί επιστροφή σε προπολιτικές και ανορθολογικές καταστάσεις. Η οντολογική αναβάθμιση της ύλης και των διεθνιστικοϋλιστικών παραδοχών κατά τη διάρκεια των Νέων Χρόνων ανέδειξε συνάμα και τη λογική απόληξή τους. Η οξυδερκής επιστημονική ματιά του Παναγιώτη Κονδύλη130 την αναζητά εκεί που πρέπει, σε εκείνους δηλαδή τους στοχαστές και ακτιβιστές του μοντερνισμού, οι οποίοι είτε λόγω επιχειρηματολογικής συνέπειας είτε λόγω στάσης ζωής ως επιστήμονες και συνάμα ως καθημερινοί άνθρωποι έσπρωξαν τη λογική των νεοτερικών αντιπνευματικών και φυσιοκρατικών αντιλήψεων ίσαμε τα ακραία τους όρια131: Τον συνεπή μηδενισμό, τον συνεπή ευδαιμονιστικό ηδονισμό και τον συνεπή ανθρωπολογικό εκμηδενισμό που απαιτούν οι μεταμοντέρνες προϋποθέσεις ίσαμε τα λογικά όριά τους. Μιλώντας, βεβαίως, για τον μηδενισμό γνωρίζουμε ότι σχοινοβατούμε μεταξύ περιγραφής και δημιουργίας λανθασμένων εντυπώσεων, αν κανείς πιστέψει ότι εδώ υιοθετούμε κάποιο κανονιστικό-Δέον. Όπως ήδη υποστηρίξαμε, κυρίως εντός σημειώσεων, δεν αποτελεί αξιολογική κρίση η κριτική αποτίμηση του ανθρωπολογικού εκμηδενισμού, δηλαδή των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων. Αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει σ’ ένα κείμενο όπως το παρόν είναι η συνεπής περιγραφή των προσανατολισμών και των λογικών απολήξεων των συνεπών μηδενιστικών παραδοχών. Ενδιαφέρει επίσης η περιγραφή του γεγονότος πως, παρά το ότι οι μεταμοντέρνες προϋποθέσεις είναι ξάστερα ευδιάκριτες, οι ιδεολογικοί φορείς που τις διαλαλούν είτε δεν τις κατανοούν λόγω μιας κραυγαλέας προπετούς ημιμάθειας είτε πιστεύουν σ’ αυτές ακράδαντα ιδεολογικά, επειδή έχουν οι ίδιοι εκμηδενιστεί ανθρωπολογικά. Όποιος θέλει να καταλάβει τον μοντερνισμό και το νόθο τέκνο του –ή καλύτερα τη λογική του μετεξέλιξη– τον μεταμοντερνισμό, απαιτείται να κατανοήσει έστω και στοιχειωδώς τον εγγενώς μηδενιστικό χαρακτήρα κάθε συνεπούς υλιστικής νοηματοδότησης του ανθρώπου, του κράτους και του κόσμου. Κυρίως, όμως, να κατανοήσει: α) τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος στην οποία αναφερθήκαμε στην προηγούμενη ενότητα, β) την απόληξη στον συνεπή μηδενισμό, που θα τονίσουμε εδώ, γ) την εσχάτη συνέπεια του ανθρωπολογικού εκμηδενισμού ως προϋπόθεση ενός υλιστικού δημόσιου βίου και δ) τη φυσική συνέπεια όλων αυτών που είναι ο δεσποτισμός και ο ολοκληρωτισμός στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή.132 Για να είμαστε πιο ακριβείς, πολιτικοστοχαστικά φτάνει τα όρια του ιλαροτραγικού, όταν επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι, πολιτικά πρόσωπα και ανυποψίαστοι συνοδοιπόροι συνωστίζονται σε «επιστημονικά» περιοδικά, βιβλιοπαρουσιάσεις, συνέδρια και δημόσιες συζητήσεις αναζητώντας έναν παραδεισένιο κόσμο την ίδια στιγμή που προπαγανδίζουν υπέρ μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, τα οποία εκμηδενίζουν ανθρωπολογικά τους πολίτες. Τα τρία κύρια χαρακτηριστικά του μοντερνισμού στο σύνολό του –όπως ρητά διατυπώνονται από τα κυρίαρχα μοντερνιστικά ρεύματα σκέψης και όπως τελικά κατατείνουν στην πολιτικοστοχαστική εκδοχή τους– είναι ο υλισμός, ο διεθνισμός και ο μηδενισμός. Ουσιαστική συζήτηση για τον μοντερνισμό και τη φυσική μετεξέλιξή του τον μεταμοντερνισμό, απαιτεί να θιγούν τα ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα τους, τα αίτιά τους και η λογική τους απόληξη. Κυρίως, απαιτείται να αναζητηθούν οι προϋποθέσεις της υλικότητας ως δημόσιας παραδοχής και να περιγραφούν οι ιδιότητες και οι συμπεριφορές του «συνεπούς υλιστή». Θα εστιάσουμε την προσοχή σε δύο νεοτερικούς στοχαστές, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι δεν είναι οι μόνοι συνεπείς υλιστές της πολυδαίδαλης νεοτερικότητας, σκέφτηκαν και έγραψαν τις θεμελιώδεις ιδιότητες του υλισμού και έσπρωξαν τα επιχειρήματα στα έσχατα και λογικά όριά τους.133 Είναι οι LaMettrie και μαρκήσιος deSade. Μπορεί κανείς να συμπαθεί, να αντιπαθεί ή και να αηδιάζει τα ανθρωπολογικά πρότυπα του LaMettrie και του deSade, αλλά ο μελετητής των διεθνιστικών-υλιστικών φαινομένων απαιτείται να ερμηνεύσει σωστά τα πορίσματά τους και να εκτιμήσει επακριβώς τις προεκτάσεις της επιστημονικής τους συνέπειας στη διαδρομή του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού. Μιας και όποιος είναι συνεπής υλιστής είναι συνεπακόλουθα συνεπής διεθνιστής και συνάμα συνεπής μηδενιστής, αυτό που ενδιαφέρει έναν σοβαρά σκεπτόμενο πολιτικό επιστήμονα είναι, ακριβώς, η λογική απόληξη του υλισμού και οι ενδιάμεσοι σταθμοί του. Θα λέγαμε ότι η εσχάτη κατάληξη του μηδενισμού είναι ο deSade και ο προτελευταίος σταθμός είναι ο LaMettrie. Εκεί στον προτελευταίο σταθμό, ή μερικούς σταθμούς πιο πίσω, ανεπίγνωστα ή συνειδητά στέκονται αμήχανα πολλοί συγκαιρινοί υλιστές προσπαθώντας να δικαιολογήσουν εύθραυστες και επισφαλείς ιδεολογικές κατασκευές. «Δεν ηθικολογώ, δεν κηρύσσω, ούτε ρητορεύω. Εξηγώ», 134 γράφει ο LaMettrie. Εξηγώντας λοιπόν τους ανελέητα συνεπείς υλιστικούς λογισμούς του δεν μένει καμία αμφιβολία ότι από τη μηδενιστική παραδοχή στην ανθρωπολογική εκμηδένιση η απόσταση είναι πολύ κοντά. Ένα ον που εκμηδενίζει το πνεύμα και αναβαθμίζει την ύλη για να είναι συνεπές με τις νέες του ιδιότητες εχθρεύεται τη θρησκεία, τις εθνικές κοσμοθεωρίες και τα πνευματικά επιτεύγματά τους, κάθε κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη ηθική αντίληψη και την πολιτικά οργανωμένη ζωή, δηλαδή το κράτος. Η μισανθρωπία είναι μια ακόμη λογικότατη απόληξη των υλιστικών ιδεολογιών. Ο LaMettrie θεωρεί τους ανθρώπους εκ γενετής κακούς, ανήθικους, ίδιους με τους σκύλους, μηχανές, άκρατα φίλαυτους και ατομιστές. Όπως και ο deSade, ο LaMettrie δεν θέλει να εξαφανίσει τους ζώντες οργανισμούς. Θέλει να τους καταστήσει συνεπείς με την υλιστική τους φύση. Γράφει: «Ξέρετε γιατί δεν έχω ακόμη ξεγράψει τους ανθρώπους; Επειδή στα σοβαρά τους θεωρώ μηχανές. Αν δεν ήταν έτσι, ελάχιστους γνωρίζω που θα άξιζε η συντροφιά τους. Ο υλισμός είναι το αντίδοτο της μισανθρωπίας».135 Ο Κονδύλης, αναφερόμενος στην απελπισμένη προσπάθεια των μαρξιστών να διασώσουν αυτή την εκμηδενιστική ανθρωπολογία του υλιστή LaMettrie, επισημαίνει σωστά ότι ο συνεπής υλισμός και η συνεπής αφαίρεση του πνεύματος δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα: «Από τον υλισμό και τη φυσιοκρατική ανθρωπολογία θα μπορούσαν να προκύψουν μηδενιστικές συνέπειες, και μάλιστα με τρόπο λογικά άψογο».136 Εδώ θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι οι πιο πάνω λογικά άψογες θέσεις του LaMettrie ενσαρκώνουν τις παραδοχές του μεταμοντερνισμού ίσαμε τις λογικές του συνέπειες, όταν κατοπτρίζοντας την ολοένα και πιο μηχανοποιημένη συγκαιρινή εποχή της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης παλεύει να εκτοπίσει από τη δημόσια πολιτική τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούν την ανθρωπολογική ετερότητα: Τη μεταφυσική πίστη, τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, τα εθνικά πολιτισμικά πρότυπα, τις ιστορικές μνήμες, τις εθνικές ταυτότητες, τα ιστορικά σύμβολα, τα διαχρονικά εθνικά πνευματικά κτίσματα, τις εθνικές κοσμοθεωρίες, τις οικογενειακές παραδόσεις και κάθε τι άλλο, το οποίο οικοδομεί και συγκροτεί την εθνική κοινωνία στην ιστορική διαχρονία. Τη συνεπή εκμηδενιστική φύση των υλιστικών παραδοχών εκφράζουν συχνά οι συνεπέστεροι «κριτικοί κονστρουκτιβιστές» (ή οι πιο αφελείς εξ αυτών), όταν θέλουν όχι μόνο να κατεδαφίσουν και να αποδομήσουν τον πολίτη από τις πνευματικές του ιδιότητες, αλλά επιπλέον να κατακερματίσουν τις πολιτειακές του δομές.137 Στο εκκρεμές των υλιστικών ταλαντεύσεων σημασία έχει όχι η βαθμίδα υλιστικών παραδοχών αλλά ο προσανατολισμός προς τον οποίο κινούνται. Για να είναι συμβατές με τη συνεπή υλιστική κοσμοθέαση και τις θεμελιώδεις υλιστικές παραδοχές ο λογικός προσανατολισμός οδηγεί στην πλήρη εκμηδένιση του πνεύματος και στην απόληξη σ’ ένα ανθρωπολογικά εκμηδενισμένο τέλμα, στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. Η διαφορά των LaMettrie και deSade συγκρινόμενοι με τους περισσότερους άλλους, παλαιότερους και συγκαιρινούς, είναι, ενδεχομένως, ότι κατάλαβαν καλύτερα τι σημαίνει εκδίωξη των πνευματικών από τον δημόσιο βίο και οργάνωσή του πάνω σε αποκλειστικά υλικά θεμέλια. Αυτό είναι το καίριο ζήτημα που ενδιαφέρει επιστημονικά όχι οι ημιμάθειες, οι σχοινοβασίες, οι αντιφάσεις και οι ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των πολεμιστών των ιδεολογιών του 20ού αιώνα. Αυτό που ενδιαφέρει επιστημονικά και πολιτικά, δηλαδή, είναι οι θεμελιώδεις παραδοχές των υλιστικών ιδεολογιών, οι οποίες (παραδοχές) προσδίδουν και τη θεμελιώδη φυσιογνωμία όλων των εποικοδομημάτων. Οι πολεμικού χαρακτήρα ιδεολογικές κραυγές διαιωνίζονται και μεταλλάσσονται σύμφωνα με τις εκατέρωθεν ανάγκες των διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογικών πολέμων κάθε εποχής, στο περιεχόμενο των οποίων προσαρμόζονται εύκολα και ευέλικτα. Στη διαδρομή του νεοτερικού υλισμού οι «μετριοπαθείς» υλιστές μηχανεύτηκαν τις ιδεολογίες για να φορμάρουν την «κακή ανθρώπινη φύση» σε «ορθολογιστικά» πλαίσια, ενώ οι πιο συνεπείς από αυτούς, όπως ο LaMettrie και ο deSade, τους θέλουν μηχανές ως λογικό επακόλουθο της ανθρώπινης φύσης.138 Όλες αυτές οι εκτρωματικές πολιτικές σκέψεις γεννιούνται λόγω αντιαριστοτελικής υλιστικής ιδεολογικής εμμονής, η οποία αρνείται τα πνευματικά στον δημόσιο βίο και απορρίπτει προγραμματικά τη συναρτημένη με τον Αριστοτελισμό κοινωνιοκεντρική διαμόρφωση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων. Η Αριστοτελική νοηματοδότηση συμπεριλαμβάνει και τον μεταφυσικό κόσμο των ανθρώπων, στο πλαίσιο μιας κατά την εκτίμησή μας μοναδικής αρμονίας και αδιατάρακτης συμμετρικότητας πνευματικών και αισθητών, ζήτημα ως προς το οποίο θα επανέλθουμε. Ακόμη πιο σημαντικό για τη συζήτησή μας εδώ, η Αριστοτελική κίνηση και η διαλεκτική σχέση του «ακίνητου και άφθαρτου» με τα «κινούμενα και φθαρτά» σκοπό είχε την αντίκρουση του υλισμού και τη διασφάλιση του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων στον πολιτικό τους βίο.139 Αντίθετα, η νεοτερική οντολογική αναβάθμιση της φύσης και της ύλης είχε ως άδηλο ή δηλωμένο σκοπό να πληγεί όχι μόνο η επουράνια θεότητα αλλά και κάθε ανθρώπινη πνευματική ενατένιση πέραν της ύλης. Η μεταμοντέρνα κατάληξη σε μία επίπεδη ανθρωπολογία ωφελιμιστών, ατομιστών και ηδονιστών έχει, λοιπόν, συγκεκριμένες αφετηρίες και μία γνωστή και ήδη τραυματικά δοκιμασμένη υλιστική διαδρομή. Σχηματικά σημειώνουμε ξανά ότι αρχικά τον 15ο και 16ο αιώνα ντροπαλά και φοβισμένα αντιπαρατάχθηκαν στη θεοκρατία. Βασικά, επί πολλούς αιώνες οι αντιθρησκευτικές, αντιμεταφυσικές και κρυπτοϋλιστικές παραδοχές εκκολάπτονταν περισσότερο με υπονοούμενα και λιγότερο ρητά και εμπεριστατωμένα.140 Για να το πούμε διαφορετικά, αφετηριακά είχαμε κρυπτοϋλιστικούς ψιθύρους και μουρμουρητά, που σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε αντιθεολογικά και αντιθρησκευτικά συνθήματα και την ύστερη εποχή σε μεταμοντέρνες αντιπνευματικές κραυγές. Ίσαμε τη λογική τους κατάληξη σημαίνει ότι η δημόσια σφαίρα πρέπει να είναι αμιγώς υλιστική. Για τη μοντέρνα και τη μεταμοντέρνα σκέψη το ανθρώπινο πνεύμα, είναι ανορθολογικό και αστάθμητο και αν αφεθεί να παρεμβαίνει σε ένα ανομοιογενές ανθρωπολογικό περιβάλλον διαταράσσει τις εξωπολιτικά εμπνευσμένες κανονιστικές ρυθμίσεις και παρεμποδίζει την εσχάτη επιδίωξη μιας διεθνιστικής-υλιστικής παγκόσμιας ενότητας. Όπως ήδη σημειώσαμε, αμέσως μετά τον Μεσαίωνα η απουσία διαμορφωμένων ευρωπαϊκών εθνών προικισμένων με μακραίωνες εθνικές κοσμοθεωρίες, που θα επέτρεπαν ένα συμβατό με αυτές Πολιτικό γεγονός υπό συνθήκες δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας, προκάλεσε τη γένεση αυτών των διεθνιστικοϋλιστικών παρακρούσεων και τις γενοκτονικές εθνοσοβινιστικές αντιλήψεις, που καμία σχέση δεν έχουν με την κλασικά νοούμενη έννοια του έθνους.141 Τα μεγάλα τραύματα, που προκάλεσαν στη δυτική πολιτική σκέψη οι εξάρσεις της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατίας, στην ύστερη φάση του Μεσαίωνα είναι, λοιπόν, το κύριο αίτιο των πιο πάνω ελλειμμάτων και αντιφάσεων της μοντερνιστικής πολιτικής σκέψης. Οικοδομήθηκε έτσι μία ολοένα και πιο επίγεια και συνάμα αντιπνευματική νοηματοδότηση τόσο της πολιτικής όσο και της ατομικής ζωής. Τα φοβικά σύνδρομα που προκάλεσε η θεοκρατία αρχικά προκάλεσαν αντίσταση και στη συνέχεια αντεπίθεση και συστηματική προσπάθεια εξοστρακισμού όχι μόνο της μεταφυσικής, αλλά και του πνεύματος πρώτα από τη δημόσια σφαίρα και στη συνέχεια από την ιδιωτική.142 Για να το θέσω με τους όρους του Crocker, στον οποίο αναφερθήκαμε ήδη (βλ. σημ. 132, σ. 460), η δυτική σκέψη εγκλωβίστηκε σε μία ταλάντευση μεταξύ του τραύματος που τους προκάλεσε η θεοκρατία και των μορφικά πανομοιότυπων υλιστικών υπερεμπειρικών ιδεολογιών, που βρίσκονται στον αντίποδα της θεοκρατίας. Πάνω σ’ αυτό το εκκρεμές είναι που κρατιούνται και ταλαντεύονται όλες ανεξαιρέτως οι διεθνιστικοϋλιστικές ιδεολογίες.» Κονδύλης και μαζικοποιημένο-διαλυμένο αστικοποιημένο άτομο: (Βρίσκεται στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» σημείωση τέλους αρ. 50) «Το κατά Κονδύλη μαζικοποιημένο άτομο. «Δεν υπάρχουν ουσίες ή πάγια πράγματα, παρά μονάχα έσχατα συστατικά στοιχεία, τα οποία εντοπίζονται με τη συνεπή ανάλυση, σημεία ή άτομα των οποίων η υφή και η ύπαρξη συνίσταται απλώς και μόνο στη λειτουργία τους, δηλαδή στην ικανότητά τους να σχηματίζουν διαρκώς νέους συνδυασμούς μαζί με άλλα σημεία ή άτομα». Οι σχέσεις δεν μπορεί να είναι σταθερές, συνεχίζει, αλλά να συνδυαστικές: «Τα πάντα μπορούν και επιτρέπεται να συνδυαστούν με τα πάντα, γιατί τα πάντα βρίσκονται πάνω στο ίδιο επίπεδο και δεν υπάρχουν οντολογικές προϋποθέσεις που θα εξασφάλιζαν το προβάδισμα ορισμένων συνδυασμών απέναντι σε άλλους». Πιο κάτω, εξηγεί, γιατί η μαζική κοινωνία απαιτεί ισοπέδωση του αστικού ιδεώδους, εκμηδένιση των οντολογιών που στηρίζουν τις εθνικοαστικές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και απέραντη κινητικότητα που επιτυγχάνει διαρκείς αναδιανομές ρόλων και ανεβοκατεβάσματα στις κλίμακες των εξουσιαστικών ιεραρχιών: Απαιτείται να είναι ανά πάσα στιγμή επιτεύξιμοι «άπειροι συνδυασμοί των οποίων η ποικιλομορφία και συνάμα η παροδικότητα παραμερίζει ολοκληρωτικά την ιδέα της ουσίας και στη θέση της βάζει λειτουργικά κριτήρια και μόνον», Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, ό.π. σ. 64, 65. Ακόμη πιο σημαντικό, μια πλανητικά νοούμενη μεταμοντέρνα δομή (η μόνη εναλλακτική στις εθνοκρατικές δομές τάξης και δικαιοσύνης) ίσαμε τις λογικές λειτουργιστικές και ωφελιμιστικές συνέπειές της απαιτείται να αποτελείται από άτομα με διαλυμένες προσωπικότητες. Απαιτείται να είναι εθνομηδενισμένο. Να στερείται ταυτότητας, οικογενειακών δεσμών, ιστορικοσυναισθηματικών δεσμών, πατροπαράδοτων αισθητικών αντιλήψεων, παραδοσιακών διατροφικών συνηθειών, υψηλών καλλιτεχνικών προτιμήσεων και ασφαλώς της μεταφυσικής πίστης (που λογικά για να δουλεύει το σύστημα πρέπει να εξαφανιστεί όχι μόνο από τη δημόσια αλλά και την ιδιωτική σφαίρα: ο άθεος είναι το τέλειο άτομο και γι’ αυτό εκθειάζεται): «Η διάλυση του ουσιαστικού πυρήνα του προσώπου σε μεταβλητές λειτουργίες καταλήγει σε εξάλειψη του προσώπου ως προσώπου. Ό,τι προηγουμένως ήταν πρόσωπο εμφανίζεται τώρα ως απλό σημείο κινούμενο κατά μήκος μιας γραμμής, η οποία από την πλευρά της τέμνεται δίχως αναγκαίο λόγο με άλλες τέτοιες γραμμές. Θεωρούμενο εκ των έσω, το σημείο που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο παραμένει φορτισμένο με όνειρα, μυθικούς και γενετήσιους συνειρμούς, φαντασίες ή νευρώσεις. Καθοριστική όμως είναι τώρα η θεώρηση εκ των έξω, και αυτή θέλει πρόσωπα έτσι φορτισμένα, δηλαδή διαλυμένα, μόνο σημεία αποτελούν, όταν κανείς τα βλέπει όχι μεμονωμένα, παρά στην ολότητα των αμοιβαίων σχέσεων. Τότε η κοινωνία των εσωτερικά διαλυμένων προσώπων φαίνεται στον παρατηρητή σαν σωρός μυρμηγκιών που κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις σχηματίζοντας διαφορετικές διατάξεις και διάφορους συνδυασμούς», ό.π. σ. 130-1.» Κονδύλης και δικές μου επισημάνσεις στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» ενότητα 5.10 «Ο Παναγιώτης Κονδύλης, από τον οποίο κατά κύριο λόγο αντλεί και εμπνέεται ερμηνευτικά η περιγραφή των μεταμοντέρνων προϋποθέσεων, μοναδικά διεισδυτικός και με απολαυστικό χιούμορ, γράφει: «Η ανατροπή παραδοσιακών ιεραρχιών και βιολογικών ιδιοτήτων στο επίπεδο των φύλων και η τάση προς ηδονιστικές αντιλήψεις «δεν σημαίνει βέβαια ότι η μαζικοδημοκρατική καθημερινή πρακτική σ’ αυτό το ζήτημα βρίσκεται πάντοτε στο ύψος της ισότητας και της συντροφικότητας ή ότι από τη μία στιγμή στην άλλη παραμερίσθηκαν οι βιολογικοί παράγοντες και τα «κατάλοιπα» της παραδοσιακής συμπεριφοράς. Κάθε άλλο. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους αδιόρθωτους «φαλοκράτες», αλλά και για γυναίκες που θέλουν να θεωρούνται «χειραφετημένες». Η πρώτη χειραφετημένη γυναίκα ήταν, εκτός από την bohemienne, ή femme fatale, η οποία ήξερε να χρησιμοποιεί τα κλασσικά γυναικεία όπλα ενάντια «στον άνδρα», κι επομένως χρειαζόταν «τον άνδρα» ως συναγωνιστή και εταίρο. Όμως η μοντέρνα χειραφετημένη γυναίκα θέτει ως σκοπό της να γκρεμίσει αυτήν ακριβώς την εικόνα του άνδρα, και για να το πετύχει συχνότατα δεν διστάζει να επιστρατεύσει, εκτός από τα όπλα της χειραφέτησης, και τα δοκιμασμένα θηλυκά όπλα, αποκτώντας έτσι ένα διπλό πλεονέκτημα. Η femme fatale εξαφανίζεται, όμως το οπλοστάσιό της περνάει σε χέρια που δεν ξέρουν να το χειρισθούν με την ίδια φινέτσα. Την εταίρα της αστικής εποχής τη διαδέχεται έτσι το πορνίδιο της μαζικοδημοκρατικής». Προσθέτω μερικές ανάλογες ποιοτικές διαβαθμίσεις που μπορεί κανείς να κάνει σε πολλά άλλα επίπεδα της δημόσιας και ατομικής σφαίρας ενός μεταμοντέρνα κυλιόμενου κόσμου: α) Ο πολυπράγμων και ευρυμαθής αστικοφιλελεύθερος πολιτικός στοχαστής αντικαθίσταται από τον ημιμαθή ή παντελώς αγράμματο αλλά στολισμένο με τίτλους ακαδημαϊκό. β) Ο προσεκτικός και βαθύτατα καταρτισμένος ιστοριογράφος-κατασκευαστής του αστικού και αστικοφιλελεύθερου εθνικισμού που πληρωνόταν από το κράτος αντικαθίσταται από τον ιδεολογικά μανιασμένο ειδικό της ιστοριογραφικής ανεκδοτολογίας που πληρώνουν διεθνικοί κερδοσκόποι όπως ο GeorgeSoros. γ) Ο πολιτικός ηγέτης των ηγεμονικών αξιώσεων συρρικνώθηκε σε σπιθαμιαίου αναστήματος διαχειριστή του υλιστικού κράτους που άγεται και φέρεται από επιστημονικά μεταμφιεσμένους διεθνικούς ανεκδοτολόγους, από ειδικούς στη φτηνή προπαγάνδα, από εθνικά διαμεσολαβούντα συμφέροντα και από διεθνικά κινούμενους κερδοσκόπους. δ) Ο νοικοκύρης επιχειρηματίας που στήριζε τα προνόμιά του στην ευρωστία της οικονομίας και του αστικού του έθνους για την οποία και αυτός συνεισέφερε και ο οποίος νοιαζόταν για την οικογένειά του και τους υπαλλήλους του, αντικαταστάθηκε από τον κερδοσκόπο ή τον αεριτζή ειδικό της χρηματοοικονομικής φούσκας. ε) Οι ασκητικοί ακαδημαϊκοί του 18ου ή 19ου αντικαθίσταται από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους γυρολόγους δουλειά των οποίων είναι η συσκότιση της αλήθειας, η ωραιοποίηση του μακάβριου, η συγκάλυψη της αμάθειας ή ημιμάθειας και το σερβίρισμα με τον πιο εξεζητημένο και εκλεπτυσμένο τρόπο της ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας που εκμισθωμένα ή εκ πεποιθήσεως υπηρετούν. Και τα λοιπά και τα λοιπά που ο καθείς βλέπει παρατηρώντας την καθημερινότητα των τελευταίων δεκαετιών. Όπως εύστοχα το έθεσε ένας μεγάλος επιστήμονας που γνώριζε όσο κανείς άλλος την πολιτικοστοχαστική πορεία των Νέων Χρόνων, το αποτέλεσμα μιας γνήσιας στοχαστικής προσπάθειας γίνεται κατανοητό με την απάντηση στο ερώτημα «πόσο και πόσα σημαντικά εμπειρικά φαινόμενα, πόση ζωντανή ιστορία κατάφερα να κάνω πιο κατανοητή. Το ερώτημα τούτο, μπορεί να ηχεί αφελές στα άκρως εκλεπτυσμένα αυτιά των σύγχρονων επιστημολόγων και μεθοδολόγων, όμως εγώ θα επιθυμούσα να κρατηθώ σε ερωτήματα αφελή και στοιχειώδη». Η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα είναι κάτι το οποίο ο καθείς βιώνει ή βλέπει στην αστικοποιημένη ζωή του, στον ολοένα και πιο αποσυντιθέμενο οικογενειακό θεσμό, στην ολοένα και πιο έκλυτη και αντιαισθητική σεξουαλική συμπεριφορά, στην ολοένα και μεγαλύτερη υπερίσχυση εξωπολιτικών και εξωκοινωνικών διαμεσολαβούντων ιδιοτελών συμφερόντων, στην γελοιοποίηση των πολιτικών θεσμών, στην ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση των καιροσκόπων ή νεφελοβατούντων κοσμοπολιτών, στην ολοένα και μεγαλύτερη έχθρα των διανοητικών ελίτ στα επιτεύγματα των εθνικών κοσμοθεωριών, στην ολοένα και πιο έντονη διολίσθηση της νεολαίας σε μία άσκοπη ζωή, στην ολοένα και μεγαλύτερη συρρίκνωση του ρόλου των εντολέων στα πολιτικά δρώμενα, στην ολοένα και μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος και στην ολοένα και μεγαλύτερη φτώχια μεγάλου αριθμού ανθρώπων.» ΠΗΓΗ: Π. ΗΦΑΙΣΤΟΣ, 21.11.2020. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου