Η αναζήτηση της τελειότητας της μορφής, το κλασικό ιδεώδες των αρχαίων Ελλήνων. Ο Ελληνικός πολιτισμός αναζήτησε και έθεσε σαν μία από τις κεντρικές του αξίες το σωματικό κάλλος και την αρμονία στην τέχνη, στην αρχιτεκτονική, στην ποίηση και σε κάθε διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης και δραστηριότητας.... Ο κορυφαίος γλύπτης της Γερμανίας Άρνο Μπρέκερ, στα πλαίσια της αναβίωσης αυτού του νεοκλασικισμού, επιλέγει πάντοτε να λαξεύει ευρωπαϊκές φυσιογνωμίες. Οι μορφές στα γλυπτά του είναι σκληρές και βλοσυρές, με εμφανείς γωνίες.Μία ομιλία του αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας Counter Currents, Greg Johnson, που δόθηκε στο Σηάτλ των Η.Π.Α., στις 26 Ιανουαρίου 2014, με τίτλο «Ο αφανισμός των Λευκών».
Μετάφραση για το "Ιδεάπολις" του Κ. Παπαδόπουλου
Τετάρτη, 7 Μαΐου 2014
Οι Λευκοί εθνικιστές συχνά ισχυρίζονται ότι το παρόν πολιτικοκοινωνικό σύστημα οδηγεί τη φυλή μας στο δρόμο προς τον βιολογικό αφανισμό. Αν οι παρούσες τάσεις δεν αντιστραφούν, οι Λευκοί θα εξαφανιστούν ως ξεχωριστή φυλή. Σε πολλούς Λευκούς αυτό ακούγεται ως ένας παράλογος και κινδυνολογικός ισχυρισμός, λαμβάνοντας υπόψη ότι σήμερα ο πληθυσμός των Λευκών στον πλανήτη υπολογίζεται από 700 εκατομμύρια ως 1 δισεκατομμύριο. Μέρος αυτού του σκεπτικού θεωρώ ότι είναι απλά αποτέλεσμα μίας ψυχολογική άρνησης απέναντι σε μία δυσάρεστη προοπτική. Οι μη Λευκοί σπάνια δείχνουν σκεπτικισμό όσον αφορά τον αφανισμό των Λευκών. Μάλιστα, οι εχθροί μας λαμβάνουν τον αφανισμό μας ως δεδομένο και ανοιχτά πανηγυρίζουν για την πτώση μας.
Θα ήθελα να υποστηρίξω ότι ο αφανισμός των Λευκών δεν είναι μία ευφάνταστη κινδυνολογία αλλά το αναπόφευκτο συμπέρασμα μίας καλά πληροφορημένης έρευνας. Μιας και δεν τα πάω καλά με μαθηματικές αναλύσεις, διαγράμματα και γραφήματα, θα επιχειρηματολογήσω με απλούς όρους. Καταρχήν, απλώς θα υποστηρίξω ότι ο αφανισμός των Λευκών είναι μία αληθοφανής προοπτική και όχι ευφάνταστη και παρατραβηγμένη ιδέα. Στη συνέχεια θα αποδείξω ότι με βάση τις σημερινές τάσεις, αυτή η προοπτική δεν είναι απλά δυνατή αλλά αναπόφευκτη.
Οι βιολόγοι ισχυρίζονται ότι το 99,9% των ειδών που έχουν υπάρξει στον πλανήτη μας έχουν εξαφανιστεί. Επιπλέον, πολλά από τα εξαφανισμένα είδη είχαν, συγκριτικά με τους Λευκούς ανθρώπους, περισσότερα πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, πολλά από τα είδη που έχουν εξαφανιστεί υπήρχαν πάνω στη Γη πολύ περισσότερο από όσο υπάρχει η Λευκή φυλή. Ο μέσος όρος ζωής ενός είδους είναι 10 εκατομμύρια χρόνια, τη στιγμή που εμείς οι Λευκοί υπάρχουμε μόλις τα τελευταία 40.000 χρόνια. Επίσης, κάποια από τα είδη που εξαφανίστηκαν υπήρχαν σε πολύ μεγαλύτερους αριθμούς από ότι εμείς σήμερα. Το 1866 είχε παρατηρηθεί ένα σμήνος από περιστέρια “επιβάτες” (Ectopistes migratorius) να περνάει πάνω από το νότιο Οντάριο. Το σμήνος είχε ένα μίλι πλάτος, 300 μίλια μήκος και χρειάστηκε 14 ώρες για να περάσει. Υπολογίζεται ότι αποτελούνταν από περίπου 3,5 δισεκατομμύρια πουλιά, αριθμός που είναι 3,5 με 4 φορές μεγαλύτερος από τον πληθυσμό των Λευκών σήμερα. Και όμως, σε λιγότερα από 50 χρόνια το είδος αυτών των περιστεριών είχε εξαφανιστεί εξαιτίας του κυνηγιού και της απώλειας του φυσικού τους περιβάλλοντος. Το 1914, η Μάρθα, το τελευταίο περιστέρι “επιβάτης”, πέθανε στον ζωολογικό κήπο του Σινσινάτι.
Από την άλλη πλευρά, βέβαια, κάποια είδη υπάρχουν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ένα είδος καβουριού (της τάξης Xiphosura) υπάρχει εδώ και 450 εκατομμύρια χρόνια, ο Κοιλάκανθος (είδος ψαριού) υπάρχει εδώ και 300 εκατομμύρια χρόνια, ενώ μία σαύρα στη Νέα Ζηλανδία (του είδους Tuatara) υπάρχει εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια. Όμως, με βάση τη φυσική ιστορία και τις δεδομένες παρούσες συνθήκες, υπάρχει 99,9% πιθανότητα να εξαφανιστεί, ως είδος, ο Λευκός άνθρωπος. Αν θέλουμε να είμαστε στους “μακροχρόνια επιζώντες” δεν μπορούμε να βασιζόμαστε απλά και μόνο στην τύχη.
Οι άνθρωποι και ειδικά οι Λευκοί, έχουν πλεονεκτήματα απέναντι στα άλλα είδη: Την ευφυΐα και τη δημιουργικότητα, που μπορούν να μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε και να υπερνικήσουμε τις αιτίες που μας απειλούν με αφανισμό. Δυστυχώς, η ίδια η ευφυΐα χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει τεχνητές συνθήκες, που προωθούν τον αφανισμό των Λευκών. Οι αιτίες της εξαφάνισης των ειδών χωρίζονται σε φυσικές (όπως αυτές των δεινοσαύρων) και τεχνητές (όπως ισχύει για το περιστέρι “επιβάτης”). Και ο αφανισμός των Λευκών δεν είναι φυσικός αλλά τεχνητός. Έτσι, για να επιβιώσει η φυλή μας το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να αντιπαρατεθούμε με τη φύση αλλά με άλλους ανθρώπους.
Ο αφανισμός δεν είναι απλά ο θάνατος όλων των μελών μίας φυλής. Ούτως ή άλλως, κάθε ζωντανό πλάσμα πεθαίνει. Αν όμως όλα τα μέλη μιας φυλής πεθάνουν χωρίς να αναπληρώσουν τους εαυτούς τους, τότε η φυλή εξαφανίζεται. Επομένως, ο αφανισμός δεν είναι απλά ο θάνατος, που έρχεται για όλους, αλλά η αποτυχία της αναπαραγωγής. Ο αφανισμός είναι αναπόφευκτος αν μία φυλή δεν αναπαράγει τον εαυτό της. Ο αφανισμός είναι ακριβώς η αποτυχία αναπαραγωγής.
Για να αναπαραχθεί ο υπάρχον πληθυσμός των Λευκών κάθε ζευγάρι πρέπει να κάνει 2,1 παιδιά - 2 παιδιά για να αντικατασταθεί το ζευγάρι και 0,1 για να αναπληρώσει αυτούς που δεν τεκνοποιούν. Η εικόνα μιας “φυσιολογικής” οικογένειας, με τον πατέρα, τη μητέρα και τα δύο παιδιά, είναι στην πραγματικότητα το χαρούμενο χαμογελαστό πρόσωπο της φυλετικής εκμηδένισης. Γιατί, αν αυτός ο ρυθμός γονιμότητας που υποαναπληρώνει συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα – αν περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν από ότι γεννιούνται - τότε η φυλή μας θα σταματήσει τελικώς να υπάρχει. Αν αφαιρούμε μονάδες από ένα πεπερασμένο σύνολο, τότε αυτό, μετά από κάποιο διάστημα, θα φτάσει στο μηδέν. Αν, επίσης, κάνεις ανάληψη περισσοτέρων χρημάτων, από αυτά που καταθέτεις στον λογαριασμό, τότε αυτός κάποια στιγμή θα αδειάσει. Είναι απλή αριθμητική πρώτης τάξης.
Η απόκτηση του τρίτου παιδιού είναι η διαφορά ανάμεσα στο θάνατο και την ενδυνάμωση της φυλής μας. Γι' αυτό οι Λευκοί εθνικιστές πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να δημιουργήσουν τη νέα εικόνα της “φυσιολογικής” Λευκής οικογένειας με τα τρία παιδιά, απέναντι σε αυτή με το ένα ή τα δύο. Δυστυχώς, οι ρυθμοί γεννήσεως στις χώρες των Λευκών είναι κάτω από αυτόν που επιτρέπει την αναπλήρωση. Αυτό σημαίνει ότι ο αφανισμός των Λευκών είναι αναπόφευκτος, αν οι συνθήκες δεν αλλάξουν.
Ποιες είναι όμως οι αιτίες της αποτυχίας αναπαραγωγής, που οδηγούν στον αφανισμό; Οι βιολόγοι δίνουν τέσσερις βασικούς λόγους:
1) Απώλεια του φυσικού περιβάλλοντος, δηλαδή του απαραίτητου περιβάλλοντος για την αναπαραγωγή και τη διατήρηση των ειδών. Η απώλεια του περιβάλλοντος μπορεί να λάβει χώρα ξαφνικά ή αργά, λόγω γεωλογικών ή κλιματικών αλλαγών, έλλειψη πηγών τροφής κτλ.
2) Εισβολή από άλλα είδη, που αυξάνουν τον ανταγωνισμό για τους ίδιους πόρους.
3) Υβριδοποίηση, που ναι μεν συνεπάγεται αναπαραγωγή, αλλά όχι ενός ξεχωριστού βιολογικού τύπου. Η υβριδοποίηση είναι δυνατή όταν ένα σχετικά παρόμοιο είδος εισβάλλει στο φυσικό περιβάλλον ενός άλλου.
4) Υπερβολική θήρευση, με την έννοια ότι τα μέλη ενός είδους σκοτώνονται από ένα άλλος είδος - θηρευτή με τέτοιο έντονο ρυθμό, που δεν προλαβαίνουν να αναπληρώσουν τις απώλειες. Σ' αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται και οι επιδημίες. Η υπερβολική θήρευση έχει ως αποτέλεσμα τη γενοκτονία, δηλαδή την εξόντωση μίας ολόκληρης ομάδας. Ωστόσο, και η γενοκτονία έχει διαβαθμίσεις: Μία ακραίου τύπου γενοκτονία περιλαμβάνει την ταχύτατη και βίαιη εξόντωση ενός είδους. Ενώ, μια πιο ήπια γενοκτονία γίνεται με πιο αργούς ρυθμούς και επιβάλλει τις συνθήκες εκείνες που δεν επιτρέπουν την επιβίωση ενός είδους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η “ήπιας μορφής” γενοκτονία περιλαμβάνει την απώλεια του φυσικού περιβάλλοντος, την εισβολή από άλλα είδη και την υβριδοποίηση.
Όλες αυτές οι αιτίες αφανισμού μπορεί να είναι τεχνητές ή φυσικές.
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω ας εξετάσουμε την δική μας υπόθεση του αφανισμού των Λευκών.
Απώλεια περιβάλλοντος
Εκ πρώτης όψης, η, σε εξέλιξη, κατάκτηση της φύσης, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, που οι Λευκοί έχουν κατά κύριο λόγο αναπτύξει, θα έπρεπε φυσιολογικά να επεκτείνει το περιβάλλον των Λευκών. Ο άνθρωπος σήμερα μπορεί να ζήσει στους παγωμένους πόλους της γης, στο βυθό του ωκεανού, ακόμη και στο διάστημα. Κάποια μέρα θα μπορέσει να μετατρέψει και άλλους πλανήτες κατοικήσιμους για τον ίδιο. Όμως, υπάρχει μία λογική για το ότι η αναπαραγωγή των Λευκών αντιμετωπίζει πρόβλημα εξαιτίας της απώλειας του περιβάλλοντος τους. Για να είμαστε πιο σαφείς, οι Λευκοί δεν αναπαράγονται όταν αισθάνονται ότι βρίσκονται σε μη ασφαλή περιβάλλοντα και μία από τις σημαντικότερες αιτίες γι' αυτό είναι η παρουσία μη Λευκών πληθυσμών.
Στο παρελθόν, οι Λευκοί είχαν υψηλούς ρυθμούς γεννήσεων παρ' όλο που περιβάλλονταν από μη Λευκούς πληθυσμούς. Αυτοί, όμως, οι μη Λευκοί πληθυσμοί ήταν είτε σκλάβοι, είτε με κάποιο άλλο τρόπο υπάγονταν και αναγκάζονταν να ακολουθούν τα πρότυπα συμπεριφοράς των Λευκών. Δηλαδή, οι Λευκοί αισθάνονται ανασφάλεια όταν βρίσκονται κοντά σε ελεύθερους και άγριους μη Λευκούς πληθυσμούς. Η αναζήτηση των Λευκών για ασφαλείς χώρους αναπαραγωγής είναι μία από τις βασικότερες αιτίες της δημιουργίας των προαστίων στις μεγαλουπόλεις μετά την κατάρρευση της κυριαρχίας των Λευκών, τη χειραφέτηση των εγχώριων μη Λευκών πληθυσμών και την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η απλή παρουσία μη Λευκών σε χώρους αναπαραγωγής των Λευκών δεν είναι αρκετή για να καταστείλει τους ρυθμούς αναπαραγωγής, αφού θεωρούνται κυρίως πηγές ανταγωνισμού πόρων, υβριδοποίησης και “θήρευσης”, κάτι που μας οδηγεί στις υπόλοιπες αιτίες του αφανισμού των Λευκών.
Εισβολή από άλλα είδη
Σχεδόν κάθε Λευκό έθνος αντιμετωπίζει δημογραφικό ανταγωνισμό από τους μη Λευκούς μετανάστες. Ακόμη και αν η μετανάστευση μη λευκών πληθυσμών διακοπεί, οι Λευκοί πάλι θα αντιμετωπίζουν στις χώρες τους δημογραφικό πρόβλημα εξαιτίας του υψηλού ρυθμού γεννήσεων που έχουν οι ήδη υπάρχοντες μη Λευκοί.
Υβριδοποίηση
Η φυλετική επιμειξία ή διασταύρωση φυλών είναι μία μορφή αναπαραγωγής, με την έννοια ότι και τα δύο μέρη που συμμετέχουν σε αυτή την ένωση περνούν τα γονίδια τους στην επόμενη γενιά. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και αιτία εξαφάνισης μίας φυλής γιατί αποτυγχάνει να αναπαράγει έναν συγκεκριμένο φυλετικό τύπο. Η επιμειξία είναι αναπόφευκτη όταν διαφορετικές ανθρώπινες φυλές συνυπάρχουν ελεύθερα στο ίδιο περιβάλλον. Έτσι, στο παρελθόν, όταν η φυλετική ακεραιότητα ήταν εκτιμητέα, υπήρχαν κοινωνικά και νομικά εμπόδια για τη φυλετική επιμειξία. Αυτά τα εμπόδια πλέον δεν υπάρχουν.
Οι άνθρωποι, όμως, δεν έχουν απλά το “δικαίωμα” της φυλετικής επιμειξίας. Σήμερα, η φυλετική επιμειξία ενθαρρύνεται ενεργά από τα ΜΜΕ και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Επίσης, η επιμειξία επιβάλλεται στους Λευκούς μέσω των διαφυλετικών βιασμών, οι οποίοι σχεδόν πάντοτε διαπράττονται από μη Λευκούς άνδρες εις βάρος Λευκών γυναικών. Αυτή η μορφή του βιασμού προωθείται από πολιτισμικά φαινόμενα, όπως η πορνογραφία και η καπηλεία της δυσαρέσκειας των μη Λευκών, καθώς και από κοινωνικές πολιτικές που ενθαρρύνουν τη μετανάστευση μη Λευκών, την ενσωμάτωση αλλόφυλων πληθυσμών, την ανεπάρκεια της αστυνόμευσης και της τιμωρίας των μη Λευκών εγκληματιών. Ευτυχώς, τα περισσότερα θύματα τέτοιων βιασμών έχουν τη δυνατότητα έκτρωσης.
Θήρευση
Προς το παρόν, οι Λευκοί δεν υπόκεινται σε έντονη και ταχεία γενοκτονία, όμως η παρουσία μεγάλου αριθμού επικίνδυνων, βίαιων και ανεξέλεγκτων μη Λευκών πληθυσμών συμβάλλει στον αφανισμό τους, μέσω των δολοφονιών και της μείωσης του αριθμού γεννήσεων, καθώς δημιουργούν επικίνδυνα και ανασφαλή, για αναπαραγωγή, περιβάλλοντα για τους Λευκούς πληθυσμούς.
Στην περίπτωση, λοιπόν, του αφανισμού των Λευκών, όλες οι παραπάνω αιτίες είναι τεχνητές. Οι Λευκοί βάλλονται μέσω της απώλειας του περιβάλλοντός τους, της εισβολής, της υβριδοποίησης, της “θήρευσης” από μη Λευκούς πληθυσμούς, εξαιτίας κοινωνικών πολιτικών που έχουν διαλύσει την κυριαρχία τους και τον διαχωρισμό των πολυφυλετικών κοινωνιών, Πολιτικών που προωθούν την λαθρομετανάστευση, καταργούν τους φραγμούς που υπήρχαν για τη φυλετική επιμειξία, την οποία προωθούν, και προκαλούν την θυματοποίηση των Λευκών με την εισαγωγή και την χειραφέτηση μη Λευκών πληθυσμών, που δεν μπορούν να ελέγξουν και να τιμωρήσουν.
Εκτός από τις αμιγώς βιολογικές αιτίες, αντιμετωπίζουμε και κοινωνικές. Αυτές πάλι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στις ιδεολογικές και στις τεχνολογικές. Οι ιδεολογικές αιτίες του αφανισμού των Λευκών είναι ο ατομικισμός, η αγαμία, ο φεμινισμός και η γενικότερη σύγχυση του ρόλου των φύλων, η κακώς εννοούμενη οικολογία (υπάρχουν οικολόγοι που κάνουν μόνο ένα παιδί για να μην επιβαρύνουν το περιβάλλον), η δαιμονοποίηση των Λευκών και η καλλιέργεια του αισθήματος της ενοχής. Αυτές οι ιδεολογικές αιτίες αποτελούσαν μικρή απειλή για την επιβίωση των Λευκών, μέχρι την τεχνολογική ανάπτυξη φτηνών και αξιόπιστων μεθόδων ελέγχου των γεννήσεων.
Κατά έναν τρόπο είναι ευτυχές το γεγονός ότι όλες αυτές οι αιτίες είναι τεχνητές, πράγμα που σημαίνει ότι είναι στο χέρι μας να τις διορθώσουμε. Υπάρχουν δύο πράματα που πρέπει να κάνουμε:
Βραχυπρόθεσμα, θα πρέπει να αυξήσουμε τα ποσοστά γεννήσεων των Λευκών πληθυσμών. Αυτό δεν αποτελεί λύση για το μέλλον διότι το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχουν λίγοι Λευκοί αλλά πάρα πολλοί μη Λευκοί πληθυσμοί. Από μία οικολογική οπτική, ένας σταθερός πληθυσμός ενός δισεκατομμυρίου ή έστω και μισού δισεκατομμυρίου Λευκών δεν είναι απαραίτητα και καλό πράγμα. Δεν μπορούμε να καθορίσουμε τη νίκη ως μία κούρσα πληθυσμών, με την ταχύτατη αναπαραγωγή των μη Λευκών μέχρι ο πλανήτης να αρχίσει να ερημώνει.
Όμως, σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να σταματήσουμε την πτώση της φυλής μας, μέχρι να μπορούμε να θέσουμε μακροχρόνιες λύσεις. Όταν οι πρόγονοί μου έφτασαν στη Βιρτζίνια, κατά τη δεύτερη δεκαετία του 17ου αιώνα, άνηκαν σε μία μικρή μειονότητα στην αμερικάνικη ήπειρο. Αλλά την κατέκτησαν, εν μέρει εξαιτίας του ότι πίσω μας βρισκόταν μία δημογραφική δυναμική άνθησης του πληθυσμού. Θα ήταν τεράστια βοήθεια αν οι Λευκοί είχαμε αυτόν τον δημογραφικό αέρα στα πανιά μας πάλι.
Μακροπρόθεσμα, πάντως, ο Λευκός εθνικισμός είναι η μόνη πραγματική λύση, απέναντι στην προοπτική του αφανισμού των Λευκών.
Οι βιολογικές αιτίες του αφανισμού των Λευκών μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη δημιουργία ομοιογενών λευκών εστιών, είτε με φυλετικά συστήματα διαχωρισμού και απόσχισης, είτε με την απομάκρυνση των μη Λευκών πληθυσμών. Οι ομοιογενείς λευκές εστίες μπορούν να εξασφαλίσουν τα ανάλογα περιβάλλοντα, που θα εκμηδενίσουν τον ανταγωνισμό, την υβριδοποίηση και την “θήρευση” από άλλες φυλές.
Τα κοινωνικά αίτια μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσω της εκπαίδευσης και των κοινωνικών κινήτρων. Ο ατομικισμός μπορεί να αντικατασταθεί με μία ηθική της φυλετικής ευθύνης, η σύγχυση στους ρόλους των δύο φύλων μπορεί να εξαλειφθεί με την επανάκτηση των παραδοσιακών και βιολογικών ρόλων: Οι γυναίκες στο ρόλο τους, ως μητέρες που ανατρέφουν παιδιά, οι άνδρες ως προστάτες και πάροχοι των αναγκαίων. Το αίσθημα ενοχής και της αυτομομφής να αντικατασταθεί με την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθηση. Η οικονομική ευχέρεια για τη δημιουργία οικογένειας πρέπει να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνικής πολιτικής, με ειδικά κίνητρα για αυξημένη αναπαραγωγή από άτομα με εξαιρετικά γενετικά χαρακτηριστικά. Η επιλογή της αγαμίας και του μη αναπαραγωγικού σεξ θα μπορούσε επίσης να διατηρηθεί και να προωθηθεί για κάποιους, ως μέρος μιας πολιτικής ευγονικής, ώστε να αποθαρρύνει την αναπαραγωγή από άτομα με γενετικά προβλήματα.
Μερικοί άνθρωποι θεωρούν τη δημιουργία ομοιογενών λευκών πατρίδων ως περιττή.
Κάποιοι μπορεί να αναρωτιούνται αν είναι δυνατό για τους Λευκούς να επιβιώσουν χωρίς δικές τους πατρίδες ή χωρίς πολιτική δύναμη, ως ένας μικρός πληθυσμός ανάμεσα σε άλλους πολυπληθέστερους πληθυσμούς μη Λευκών. Δυστυχώς τα ιστορικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Το έργο του Riccardo Orizio: Lost White Tribes αποδεικνύει ότι τέτοιοι πληθυσμοί χάνονται τελικά λόγω υβριδοποίησης. Άλλοι, πάλι, ισχυρίζονται ότι μικροί πληθυσμοί Λευκών μπορούν να αντισταθούν στο φαινόμενο του υβριδισμού υιοθετώντας εξαιρετικά εθνοκεντρικές στάσεις και κάνοντας γάμους μόνο μεταξύ της ιδιαίτερης εθνοτικής τους ομάδας, όπως οι Εβραίοι και οι Ινδουιστές. Το πρόβλημα με αυτές τις τακτικές είναι ότι δεν είχαν αποτέλεσμα ούτε για τους Εβραίους ούτε για τους Ινδουιστές. Οι Εβραίοι εμφανίζουν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους επιμειξία. Η εβραϊκή ταυτότητα, όμως, μπορεί να επιβιώσει της επιμειξίας, καθώς κάποιος θεωρείται Εβραίος όχι μέσω της καθαρής εβραϊκής καταγωγής, αλλά αρκεί μόνο μία κηλίδα αίματος του Αβραάμ στην καταγωγή του. Όσον αφορά τους Ινδουιστές, το σύστημα των καστών υιοθετήθηκε αργά, καθώς ήδη είχε λάβει χώρα εκτεταμένη επιμειξία.
Φυσικά, ως Λευκός εθνικιστής, θεωρώ ότι είναι πολύ καλό να εφαρμόσουμε εθνοκεντρικές θέσεις και να αποφύγουμε την επιμειξία με άλλες φυλές. Ωστόσο, αυτές οι τακτικές δεν θα μας σώσουν αν εμείς συρρικνωθούμε σε μικρούς και αδύναμους πολιτικά πληθυσμούς, διάσπαρτους σε μία μεγάλη θάλασσα μη λευκών πληθυσμών. Αλλά, αν υιοθετήσουμε τέτοιες ιδέες σήμερα, ο καλύτερος τρόπος για την εφαρμογή τους θα είναι η δημιουργία ομοιογενών εστιών.
Αρκετοί, βέβαια, υποστηρίζουν ότι η διακοπή της μετανάστευσης, η επιστροφή στην λευκή κυριαρχία και στον φυλετικό διαχωρισμό και η εφαρμογή νομικών και κοινωνικών εμποδίων στην επιμειξία θα αποτελούσαν επαρκή μέτρα. Δέχομαι ότι τέτοια μέτρα θα ήταν βελτιώσεις αλλά όχι μακροπρόθεσμες λύσεις.
Καταρχήν, εάν δεν γίνει κάτι για να αντιμετωπιστεί ο χαμηλός ρυθμός γεννήσεων των Λευκών, σε σχέση με τις άλλες φυλές, τότε ο πληθυσμός θα μειωθεί σε ένα αφάνταστα μικρό μέγεθος, όπως αναφέρθηκε στο πρώτο σενάριο. Έπειτα θα εξαφανιστούμε. Δεύτερον, αυτές οι πολιτικές εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Η προσήλωση στο να κάνεις το ίδιο πράμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ο ορισμός της σχιζοφρένειας. Εάν αυτές οι πολιτικές δοκιμαστούν και αποτύχουν πάλι η φυλή μας ίσως να μην ανακάμψει ποτέ.
Είναι πολύ αργά για μια τέτοια ανοησία. Όταν η ύπαρξή μας ως λαός είναι σε κίνδυνο, δεν μπορούμε πλέον να αρκεστούμε σε συντηρητικά ημίμετρα και ευσεβείς πόθους. Μόνο ο Λευκός εθνικισμός μπορεί να μας προστατέψει από τον αφανισμό.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣΠηγή 
