Επιστροφή στο χωριό...

 

Ὁ κό­σμος ἔ­χει πα­γι­δευ­τεῖ μέ­σα στὶς πό­λεις καὶ ἀ­πελ­πι­σμέ­να ψά­χνει δι­έ­ξο­δο ἀ­πὸ τὴν οἰ­κο­νο­μι­κὴ κρί­ση. Δὲν μπο­ρεῖ ὅ­μως 
νὰ δεῖ τὴν πόρ­τα ποὺ ὁ­δη­γεῖ ἔ­ξω ἀ­πὸ τὸν λα­βύ­ριν­θο. Ἡ πόρ­τα αὐ­τὴ ὑ­πάρ­χει καὶ δεί­χνει πρὸς τὴν ΥΠΑΙΘΡΟ.

Μᾶς ἀ­πέ­κο­ψαν ἀ­πὸ τὴν γῆ μας.
 Μᾶς φυ­λά­κι­σαν στὶς πό­λεις.
 Ὑ­πῆρ­ξαν ἄν­θρω­ποι σὲ αὐ­τὸν τὸν τό­πο (κά­πο­τε!) ποὺ ἔ­σπα­γαν τὸ κρεμ­μύ­δι μὲ τὴ γρο­θι­ὰ καὶ τὸ ἔ­τρω­γαν μὲ τὰ φα­σό­λι­α ποὺ οἱ ΙΔΙΟΙ εἶ­χαν καλ­λι­ερ­γή­σει.
 Ἄν­θρω­ποι ποὺ χτυ­ποῦ­σαν σκορ­δα­λι­ὰ μὲ τὰ
ΔΙΚΑ τους σκόρ­δα, ἀ­πὸ τὸν κῆ­πο τους, καὶ ἁ­λά­τι ποὺ εἶ­χαν μα­ζέ­ψει ἀ­πὸ τὴ θά­λασ­σα.
 Ἄν­θρω­ποι ποὺ ἔ­ψη­ναν στὸν φοῦρ­νο τους τὸ ΔΙΚΟ τους ψω­μὶ ἀ­πὸ τὸ ΔΙΚΟ τους σι­τά­ρι.
 Πό­σοι ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ἔ­χουν φά­ει σκορ­δα­λι­ὰ ἀ­πὸ ΔΙΚΑ τους σκόρ­δα, πρα­σσό­πι­ττα ἀ­πὸ δι­κά τους πρά­σσα καὶ κρεμ­μύ­δι­α ἀ­πὸ τὸν κῆ­πο τους;
 Ἴ­σως ὁ ὁ­μι­λῶν εἶ­ναι ἀ­πὸ τοὺς λί­γους τυ­χε­ροὺς ποὺ τὸ 1973 ἔ­φα­γε γι­ὰ τε­λευ­ταία φο­ρὰ σκορ­δα­λι­ὰ ἀ­πὸ τὰ δι­κά του σκόρ­δα.
 Με­τά, δυ­στυ­χῶς, ΕΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕΝ (μὲ δα­νει­κά!).
 Δεῖ­τε τοὺς πο­λί­τες αὐ­τῆς τῆς χώ­ρας, τὴν γε­νι­ὰ τῆς πο­λυ­κα­τοι­κί­ας. Τοῦ ἄ­σπρου ψω­μι­οῦ. Τοῦ σοῦ­περ μάρ­κετ.
 Φο­βᾶ­ται τὸ σκόρ­δο καὶ τὸ κρεμ­μύ­δι. Μυ­ρί­ζουν!
 Φο­βᾶ­ται τὸ χω­ρά­φι καὶ πα­ρα­κα­λᾶ τὸν βου­λευ­τὴ γι­ὰ θε­σού­λα στὸ Δη­μό­σι­ο.
 Φο­βᾶ­ται τὸν ἱ­δρώ­τα! Δὲν μπο­ρεῖ νὰ ζή­σει δί­χως κλι­μα­τι­στι­κὸ καὶ ἀ­πο­σμη­τι­κό!
 Ἡ ἀ­γά­πη γι­ὰ τὴν πα­τρί­δα χαλ­κεύ­ε­ται σὲ μι­κρὴ ἡ­λι­κί­α ὅ­ταν δέ­νε­σαι συ­ναι­σθη­μα­τι­κὰ μὲ τὰ ρυ­ά­κι­α, τὰ δέν­τρα, τὶς ρά­χες, τὸ χω­ρά­φι σου. Ὅ­λοι αὐ­τοὶ πού σή­με­ρα που­λι­οῦν­ται στὸ τουρ­κι­κὸ προ­ξε­νεῖ­ο ἢ στὴν ἀ­με­ρι­κά­νι­κη πρε­σβεί­α ποῦ με­γά­λω­σαν ἄ­ρα­γε;
 Ζοῦ­με στὴν κοι­νω­νί­α τῶν «με­σα­ζόν­των». Γι­ὰ νὰ φθά­σει τὸ φα­γη­τὸ ἀ­πὸ τὰ χω­ρά­φι­α στὶς πό­λεις χρει­ά­ζε­ται κά­ποι­ος με­σά­ζων (χον­δρέμ­πο­ρος). Γι­ὰ νὰ φθά­σει ὁ ἄ­νερ­γος τῆς πό­λης σὲ κά­ποι­α δου­λει­ὰ χρει­ά­ζε­ται κά­ποι­ος με­σά­ζων (βου­λευ­τής).
 Δὲν μᾶς ἐκ­πλήσ­σει λοι­πὸν τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι ὅ­λοι αὐ­τοὶ οἱ «με­σά­ζον­τες» ἦ­ταν καὶ εἶ­ναι πάν­το­τε συ­νερ­γά­τες καὶ φί­λοι καρ­δι­α­κοί. Δὲν θέ­λουν νὰ ξα­να­γυ­ρί­σου­με στὴν ὕ­παι­θρο, δι­ό­τι τό­τε κα­νεὶς δὲν θὰ τοὺς χρει­ά­ζε­ται. Ὁ κα­θέ­νας θὰ πα­ρά­γει καὶ θὰ κα­τα­να­λώ­νει τὸ φα­γη­τὸ του χω­ρὶς νὰ χρει­ά­ζε­ται τὴ βο­ή­θει­α κα­νε­νός. Ἡ ἀ­νερ­γί­α θὰ εἶ­ναι στὸ να­δὶρ (στὸ χα­μη­λό­τε­ρο ση­μεῖ­ο) καὶ ἡ ἀ­ξι­ο­πρέ­πει­α στὸ ζε­νίθ.
 Πά­νω ἀ­πὸ τὸ κε­φά­λι μας θὰ ἔ­χου­με μό­νο τὸν ἥ­λι­ο, τὸν ἄ­νε­μο καὶ τὴ βρο­χή. Ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ τρί­α μό­νο θὰ ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἡ τρο­φή μας. Μό­νο ἂν δὲν φυ­σή­ξει ἄ­νε­μος καὶ δὲν βρέ­ξει μί­α χρο­νι­ὰ θὰ πει­νά­σου­με.
 Τώ­ρα στὶς πό­λεις ἡ τρο­φὴ μας ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ΚΑΙ ἀ­πὸ τὸν ἥ­λι­ο ΚΑΙ ἀ­πὸ τὴν βρο­χὴ ἀλ­λὰ ΚΑΙ ἀ­πὸ τὶς τι­μὲς τοῦ πε­τρε­λαί­ου ΚΑΙ ἀ­πὸ τὰ κέ­φι­α τοῦ ἐρ­γο­δό­τη μας.
 «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ». Αὐ­τὸ τὸ εἶ­πε ὁ Ὄτ­το Στράσ­σερ, ἀλ­λὰ ὑ­πο­θέ­τω ὅ­τι καὶ νὰ μὴν τὸ εἶ­χε πεῖ, ὁ κα­θέ­νας σας τὸ ἔ­χει ἀν­τι­λη­φθεῖ ἤ­δη.
 Φαν­τα­σθεῖ­τε ὅ­τι μὲ τὶς πρό­σφα­τες βρο­χὲς ἄρ­χι­σαν νὰ φυ­τρώ­νουν τὰ σι­τά­ρι­α στὰ χω­ρά­φι­α. Μὲ τὸν ἀ­νοι­ξι­ά­τι­κο ἥ­λι­ο θὰ με­γα­λώ­σουν καὶ θὰ δέ­σουν καρ­πό. Ἡ γῆ μας θὰ βγά­λει τρο­φή. Ἐ­μεῖς ὅ­μως στὶς πό­λεις θὰ πει­νᾶ­με! Γι­α­τί; Δι­ό­τι ἡ τρο­φὴ θὰ που­λη­θεῖ ἔ­ξω γι­ὰ νὰ πλη­ρω­θοῦν οἱ σπό­ροι τῆς Μον­σάν­το, τὰ φυ­το­φάρ­μα­κα τῆς Μπά­γι­ερ καὶ τὸ πε­τρέ­λαι­ο τῶν Ἀ­ρά­βων! Μὲ ἕ­ναν πρό­χει­ρο ὑ­πο­λο­γι­σμὸ ἐ­κτι­μῶ ὅ­τι μό­νο τέσσερα ἑ­κα­τομ­μύ­ρι­α κα­τοί­κων τῆς Ἑλ­λά­δας τρέ­φον­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γρο­τι­κὴ πα­ρα­γω­γή μας. Οἱ ὑ­πό­λοι­ποι ζοῦν μὲ δα­νει­κὴ τρο­φὴ! Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ οὐ­σί­α τῆς οἰ­κο­νο­μι­κῆς κρί­σης. Καὶ κα­νεὶς δὲν μᾶς τὰ εἶ­πε αὐ­τὰ ἕ­ως τώ­ρα.


http://sfairika.gr