Του Χρήστου Σύρπα
Γνωρίζω ευθύς εξ αρχής πως οι μισοί απ’ αυτούς που θα διαβάσουν το σχόλιό μου αυτό θα «εκραγούν» εναντίον μου και οι άλλοι μισοί θα μου δώσουν τα συγχαρητήρια.
Ακόμη, θέλω να πω στους πολλούς γνωστούς μου και μη που διατηρούν οικόσιτα, ότι δεν τους αφορά το παρόν σχόλιό μου, εφόσον δεν « φωτογραφίζονται» απ’ αυτό.
Αρχίζω λοιπόν :
Συνηθίζω να περπατώ σχεδόν καθημερινά (λένε ότι κάνει καλό στην υγεία, αλλά και στην καλύτερη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου) αρκετά μεγάλες αποστάσεις, τόσο μέσα στον αστικό ιστό (γειτονιές), όσο και στις παρυφές της πόλης. Κάποια φορά , στην άκρη της πόλης, εντός του αστικού ιστού, είχα συνάντηση με δύο σκυλιά, τα οποία φοβούμενα προφανώς ότι παραβίασα τον «ιδιοκτησιακό τους χώρο» ( δημοτικός χωματόδρομος), μου επιτέθηκαν . Στην προσπάθειά μου να αμυνθώ, σκόνταψα, έπεσα κάτω και τραυματίσθηκα ελαφρά. Αλήθεια:
– πόσο φιλικά γαυγίσματα!!
– πόσο ωραίοι κυνόδοντες!!
– πόσο μεγάλη η λύπη μου που τα «καημένα σκυλιά» δεν πρόλαβαν να με κατασπαράξουν, ενώ ήμουν πεσμένος στο έδαφος!!
Ξεκίνησα έτσι για να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου.
Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας το φαινόμενο :
– «κάθε μονοκατοικία και σκυλί»
– «κάθε διαμέρισμα και σκυλί»
– «κάθε μικρός (-ή) ή μεγάλος (-η) με λουρί και σκυλί».
Παρατηρείται ακόμη μία αναρχία έως ασυδοσία με τα αδέσποτα σκυλιά από τη μία , που άναρχα και αστάθμητα αποτελούν Δημόσιο κίνδυνο, που άναρχα και αστάθμητα ρυπαίνουν τα πάρκα (και όχι μόνο) της πόλης, που άναρχα και αστάθμητα ηχορυπαίνουν όλες τις ώρες του 24ώρου το περιβάλλον, και από την άλλη τα δεσποζόμενα σκυλιά , που υπό το βλέμμα των δεσποζόντων αυτά συνοδών τους, «βρωμίζουν» κατά προτίμηση τα γκαζόν, όπου αυτά υπάρχουν. Είναι λένε πολιτισμός η ζωοφιλία (στην περίπτωσή μας κυνοφιλία). Συμφωνούμε απόλυτα. Όμως, πολιτισμός είναι και το :
– να μπορώ να κυκλοφορώ στην πόλη μου χωρίς τον κίνδυνο να μου «κόψει καμιά μερίδα κρέας» το αδέσποτο ή το λυμένο δεσποζόμενο
– να μπορώ να περνώ έξω από τον κήπο της μονοκατοικίας χωρίς τον κίνδυνο, έτσι όπως θα είμαι ανυποψίαστος, να με «στείλει αδιάβαστο» από ανακοπή το απρόσμενο αγριογαύγισμα του «φύλακα άγγελου» του σπιτιού
– να μπορώ να κάνω τον περίπατό μου στις γειτονιές και τις παρυφές της πόλης και να μην κινδυνεύω να κατασπαραχθώ από τα αδέσποτα
– να μπορεί το παιδάκι να χαρεί το γκαζόν του δημοτικού κήπου, χωρίς τις ακαθαρσίες των αδέσποτων και των δεσποζόμενων
– να μπορώ, όταν «πέφτω για ύπνο» , να μην έχω την έννοια πότε θα γαυγίσει και με ξυπνήσει το σκυλί από το διπλανό, το πάνω, το κάτω διαμέρισμα, το απέναντι μπαλκόνι.
Ειρωνεύομαι έως και υπερβάλλω (σκόπιμα), για να τονίσω την ύπαρξη του προβλήματος. Όμως ταυτόχρονα αγανακτώ με :
– την αμέλεια έως αδιαφορία της Δημοτικής Αρχής να «μαζέψει» επί τέλους τα αδέσποτα της πόλης
– την αμέλεια έως αδιαφορία της Δημοτικής Αρχής να εφαρμόσει το νόμο και να τιμωρήσει, όχι τα δεσποζόμενα σκυλιά (πώς άλλωστε θα μπορούσε), αλλά τους δεσπόζοντες αυτά συνοδούς, που υπό το βλέμμα τους (των περισσότερων) τα οικόσιτά τους ρυπαίνουν τον περιβάλλοντα χώρο , όπου ζούμε και κινούμαστε
– την υποκρισία των ζωόφιλων, οι οποίοι εξαντλούν όλη τη ζωοφιλία τους στην κυνοφιλία, ενώ «ξεκοκκαλίζουν» στα γεύματά τους τα κατσικάκια, τα μοσχαράκια, τα γουρουνάκια, τα κοτοπουλάκια κλπ ( ακούγεται αυτό λαϊκίστικο και υπεραπλουστευμένο ,σαφώς καθ΄υπερβολή λεγόμενο, όμως και η υποκρισία έχει τα όριά της). Ξέρω ότι οι ζωόφιλοι θα εκφράσουν το μένος τους απέναντι σε τέτοιες απόψεις και θα αντιπαραθέσουν μια σειρά από ευαισθησίες και θολοκουλτουροθεωρίες περί ζωοφιλίας ή καλύτερα κυνοφιλίας . Δεν πειράζει. Όμως θέλω να ξέρουν ότι δεν έχω τίποτα με τα σκυλιά, τα οποία θεωρώ ότι έχουν προχωρημένο, αλλά αστάθμητο, ένστικτο και ότι μπορούν να είναι οι πιο πιστοί ( και από τον άνθρωπο) φίλοι για τον άνθρωπο και σε κάποιες περιπτώσεις με ύψιστο ρόλο ( βλέπε συνοδούς τυφλών).
Τα έχω όμως με :
– τους δήθεν (υποκριτικά) ζωόφιλους
– τους συνοδούς και ιδιοκτήτες σκυλιών που δε σέβονται το περιβάλλον, την αποφυγή πρόκλησης «κάθε είδους ρύπανσης» και «στην τελική» το συνάνθρωπό τους
– τη Δημοτική Αρχή , που δε μπορεί να βάλει μία τάξη στα αδέσποτα και να εφαρμόσει το νόμο για τα δεσποζόμενα σκυλιά. Δεν είδα καμία πινακίδα σε κανένα πάρκο της πόλης, που να απαγορεύει τη «ρύπανση» από τα δεσποζόμενα, ούτε να επιβάλλεται κάποιο πρόστιμο για αυτήν την αιτία.
Ας προσέξει ακόμη η Δημοτική Αρχή και την περίπτωση της «λεηλασίας» των τάφων (όχι με μάρμαρο, αλλά με χώμα και λουλούδια) στο Α΄ Νεκροταφείο που ξέρω ( ίσως και στο Β΄) από τα αδέσποτα.
Χρήστος Σύρπας
Σερραίος πολίτης
© 2014, ανεξάρτητος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου